ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΨΑΛΤΗΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΨΑΛΤΗΣ

ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΙΓΑΙΟΝ

Του Γιώργου Λίλλη*

Ο Αντώνης Ψάλτης έχει διαμορφώσει εδώ και πολύ καιρό ένα δικό του ποιητικό σύμπαν. Ο σαρκασμός του και η ειρωνεία του αποτελούν τα κύρια στοιχεία της ποίησής του καθώς και μια γλώσσα απλή, χωρίς να είναι φορτωμένη με λυρικές εξάρσεις, ακολουθώντας θα έλεγα την παράδοση της γενιάς των μπιτ χωρίς όμως να μιμείται. Αυτός ο ποιητής δεν φοβάται τις λέξεις. Δεν το παίζει διανοούμενος, δεν ανήκει στην κατηγορία των λυρικών ποιητών. Παρακολουθώ την ποίησή του χρόνια τώρα και αυτό που διακρίνω πως παραμένει πιστός στις απόψεις του περί τέχνης. Για τον Ψάλτη ο ποιητής δεν είναι ένας άνθρωπος απόμακρος, που δεν μετέχει στα δρώμανα, δεν είναι κάτι ξεχωριστό, αλλά ένας απλός άνθρωπος που παλεύει με τα φαντάσματα της ψυχής του, όπως όλοι μας δηλαδή:

η πραγματικότητα

απαντάει μ΄ ένα δωμάτιο σχεδόν σαν σκοτεινό

μ΄ όλα τα φύλλα της κλειστά

ανέστιος παράμερα στέκεις

πλησίασε, ανοίγουνε αργά

αυτό που νομίζεις βλέπεις

όπως όλοι

Αυτό όμως που καταφέρνει ο Ψάλτης με την ειρωνεία του, το βλέπουμε πια όλο και πιο σπάνια. Και μ΄ αρέσει που ένας ποιητής Αριστοφανικός, αυτοσαρκάζεται αλλά και σαρκάζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, για να μας απαλλάξει έστω για λίγο από την θλίψη της θνητότητας. Ο σαρκασμός κρύβει θλίψη και αγωνία. Είναι μια μέθοδος άμυνας. Και σε όλη την συλλογή, διαφαίνεται ξεκάθαρα η αγωνία του δημιουργού να βρει έναν τρόπο να αποστασιοποιηθεί, να αντιδράσει:

ο έρωτας δεν είναι πια θεός

δεκάρα δεν τσακίζει κι αν στην κό-

λαση καούμε σωρηδόν. Κι όμως τό-

σα σιωπηλά στόλιζε βιτρώ. Μα κι ως

αγγελάκι τροφαντό έπαψε να φτερουγίζει

ξεφούσκωσε το ευτελές του υλικό

παράπεσε στο κατακάθι των φωτό

(κι ο θανατούλης δίπλα σας αμέριμνα σφυρίζει)

Για τον Ψάλτη δεν υπάρχουν μύθοι. Η πραγματικότητα είναι απόλυτος ρεαλισμός. Ο ίδιος ταυτίζεται με μαζί της. Δεν επιδιώκει να λέει ωραιοποιημένα ψέματα στον εαυτό του. Μιλά ξεκάθαρα και μ΄ αυτό τον τρόπο ανακαλύπτει βαθιά μέσα του ένα είδος άμυνας, αυτό της ξεκάθαρης ματιάς πάνω στα πράγματα. Δεν έχουμε νικήσει τον χρόνο, δεν έχουμε επιβληθεί στην μέσα μας αγριότητα. Είμαστε ακόμα θηρία κλεισμένα σε κλουβιά που ψάχνουν απεγνωσμένα ένα τρόπο να απελευθερωθούν:

σε γούνα μεταποιήθηκε πολυτελείας

κοστίζει τα λύτρα ισόβιας απαγωγής

στους ένδοξους όμως θιασώτες μιας πνοής

φτηνά νοικιάζεται σε δόσεις ευκαιρίας

(ασφυξία στην κλεψύδρα η διορία)

μα όσοι αρνούνται αυτή την σκευωρία

με θραύσματα υπογράφουνε αντί ωδής.

*Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (Ποίηση, Μανδραγόρας,Δέντρο, Ακτή, Γραφή). Επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές στη Γερμανία στις οποίες παρουσιάζει Έλληνες ποιητές και μουσικούς (μεταξύ άλλων τους Νίκο Καββαδία, Νικόλα Άσιμο και Μίκη Θεοδωράκη). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές. Έργα του: 'Ίχνη στο χιόνι (μυθιστόρημα 2012), Μικρή διαθήκη (ποιήματα 2012)Τα όρια του λαβυρίνθου (ποιήματα, 2008), Στο σκοτάδι μετέωρος (ποιήματα, 2003), Η χώρα των κοιμώμενων υδάτων (ποιήματα, 2001), Το δέρμα της νύχτας (ποιήματα, 1999).

ΠΑΡΚΟΥΡ, ΕΛΕΝΗ ΓΑΛΑΝΗ

ΕΛΕΝΗ ΓΑΛΑΝΗ

ΠΑΡΚΟΥΡ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Του Γιώργου Λίλλη*

Το παρκούρ γνωστό και ως Τέχνη της Φυγής, είναι μια γαλλικής καταγωγής μη-ανταγωνιστική σωματική και πνευματική τέχνη που έχει ως στόχο την ταχύτατη και βέλτιστη δυνατή μετακίνηση από οποιοδήποτε σημείο του χώρου Α σε διαφορετικό σημείο Β, χρησιμοποιώντας μόνο τις ανθρώπινες σωματικές ικανότητες.

Στόχος του παρκούρ είναι ουσιαστικά η υπερπήδηση εμποδίων, φυσικών και τεχνητών, όπου ως εμπόδια μπορούν να θεωρηθούν τα πάντα, από βράχοι, ποτάμια, ή κλαδιά μέχρι τοίχοι, πεζούλια, ή κάγκελα. Είναι ένας τρόπος να εντοπίζουμε εναλλακτικούς τρόπους κίνησης και πορείας, τους οποίους ενδέχεται να χρησιμοποιήσουμε τόσο στην καθημερινή μας ζωή, όσο και σε καταστάσεις εκτάκτων αναγκών.

Δεν είναι τυχαίο που η Ελένη Γαλάνη τιτλοφορεί την πρώτη ποιητική συλλογή Παρκούρ. Τα ποιήματά της παρέχουν τρόπους διαφυγής από την στιβαρή καθημερινότητα, από την αγωνία να υπερπηδήσουμε εμπόδια που μας εμποδίζουν να ζούμε ελεύθεροι. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μοιάζει με χρυσή φυλακή. Και η ποίηση, όντας ανεξάρτητη, αυτόνομη, κι όμως βαθύτατα ανθρώπινη, συνεχίζει να παρέχει τρόπος διαφυγής προς την ουσία της ύπαρξης, δηλαδή στην πηγή των αισθημάτων μας, όπου απαντάται το καθαρό μας βλέμμα πάνω στη ζωή:

Παραμύθια χτίσαν τα παραμύθια

κι εγώ κατασκευάζω

πουλιά

ή

ιδεόγραμμα ικεσίας

ακατανόητο

που εκλιπαρούσε την άνοιξη

χαράσσοντας με νύχια

και νύχια

το φως

στου χάρτινου ουρανού το παράθυρο

Η Γαλάνη καταφέρνει με το πρώτο βιβλίο της να βάλει το πήχη πολύ ψηλά. Δεν μιμείται, πράγμα που εύκολα μπορεί να συμβεί σε πρώτο βιβλίο, έχει αίσθηση του ρυθμού και οι στίχοι της αποκαλύπτουν την προσωπική της φωνή. Δεν επιθυμεί να εντυπωσιάσει, αλλά να συνομιλήσει. Και αυτό είναι το σπουδαίο σε κάθε αληθινό ποίημα. Να ανοίγει δρόμους επικοινωνίας.

Βρίσκω στα ποιήματά της έναν συνοδοιπόρο. Που επιθυμεί να μου δώσει το χέρι για να διασχίζουμε μαζί τις ατραπούς της καθημερινότητας. Αγωνίζεται να μην τυφλωθεί από το εφήμερο και αυτό μου δίνει δύναμη να διαπραγματευτώ κι εγώ με τις δικές μου απώλειες και φόβους. Ώριμη γραφή, που φανερώνει πως έχουν περάσει χρόνια κυοφορίας και σπουδής πάνω σ΄ αυτή την παράξενα εκλεπτυσμένη τέχνη που δεν χαρίζεται, αλλά κατακτάται.

ανάσκελη ανασαίνοντας

φάρμακα υγρά νεφελοποιητές

καταπίνω καλειδοσκόπια

προσμένοντας το θαυμάσιο

στα σημεία συνάντησης των γκρεμών

στα σώματα τα ριψοκίνδυνα της πτώσης.

*Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (Ποίηση, Μανδραγόρας,Δέντρο, Ακτή, Γραφή). Επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές στη Γερμανία στις οποίες παρουσιάζει Έλληνες ποιητές και μουσικούς (μεταξύ άλλων τους Νίκο Καββαδία, Νικόλα Άσιμο και Μίκη Θεοδωράκη). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές. Έργα του: 'Ίχνη στο χιόνι (μυθιστόρημα 2012), Μικρή διαθήκη (ποιήματα 2012)Τα όρια του λαβυρίνθου (ποιήματα, 2008), Στο σκοτάδι μετέωρος (ποιήματα, 2003), Η χώρα των κοιμώμενων υδάτων (ποιήματα, 2001), Το δέρμα της νύχτας (ποιήματα, 1999).

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΟΣΑ ΠΕΦΤΕΙ Η ΣΚΙΑ, ΝΙΚΟΣ ΕΡΗΝΑΚΗΣ

ΝΙΚΟΣ ΕΡΗΝΑΚΗΣ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΟΣΑ ΠΕΦΤΕΙ Η ΣΚΙΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

 Του Γιώργου Λίλλη*

 Όταν διάβασα πρώτη φορά ποίηση του Ερηνάκη, την συλλογή, " Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου", από τις εκδόσεις Ροές, ανακάλυψα όχι μια σπουδαία πένα, αλλά και έναν συνοδοιπόρο που είχαμε τις ίδιες καλλιτεχνικές και υπαρξιακές ανησυχίες και που μέσα στα γραπτά μας, φαινόταν ξεκάθαρα αυτή η συγγένεια. Εκείνος είχε βγάλει το πρώτο του βιβλίο το 2009, ενώ εγώ ένα χρόνο πριν τα Όρια του λαβύρινθου, ένα βιβλίο εμπνευσμένο από την σύγχρονη πραγματικότητα, με στίχους θα έλεγα σκληρούς, αφήνοντας πίσω τον λυρισμό των προηγούμενων βιβλίων μου. Σ΄ αυτά τα δυο βιβλία υπάρχουν εκλεκτικές συγγένειες, αλλά όχι επιρροές. Ο καθένας μας στόχευε να μιλήσει για την κοινωνία και τα προβλήματα που μας απασχολούσαν. Μετά ήρθε η κρίση και τα σάρωσε όλα, επιβεβαιώνοντας τους στίχους που είχαμε γράψει. Εγώ κατόπιν έγραψα μερικά πολύ προσωπικά ποιήματα το 2010, τα οποία εκδόθηκαν το 2012 στην συλλογή Μικρή διαθήκη και από τότε δεν έγραψα άλλο ποίηση. Ο Ερηνάκης συνέχισε τις αναζητήσεις του και πρόσφατα έκδωσε την συλλογή "Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά". Ένα βιβλίο που με συγκλόνισε για την αμεσότητα και το καθαρό βλέμμα πάνω στον κόσμο. Ήμουν σίγουρος πως ο Ερηνάκης δεν θα επαναπαυτεί στην επιτυχία του προηγούμενου βιβλίου και πως δεν θα τον έτρωγε η έπαρση, όπως μερικούς πολυβραβευμένους νέους ποιητές, που καβάλησαν το καλάμι ες βάρος της τέχνης τους. Γιατί η ποίηση είναι μια τέχνη ταπεινή και χρειάζεται δουλειά σκαπανέα για να φτάσεις έστω σ΄ αυτό που έλεγε ο Καβάφης ως πρώτο σκαλί. Κι αν φτάσουμε ποτέ. Αλλά αυτό δεν είμαστε σε θέση εμείς να το κρίνουμε. Μόνο ο χρόνος. Διαβάζοντας τα καινούργια ποιήματα του Ερηνάκη, όχι μόνο πήρα θάρρος, μαθαίνοντας από αυτόν, αλλά βρήκα ξανά το σθένος να αρχίσω να γράφω πάλι ποίηση. Το δηλώνω αυτό γιατί είναι δίκαιο να μιλάμε αληθινά και να μην είμαστε λειψοί όταν θέλουμε να επαινέσουμε κάποιον ομότεχνο, πράγμα που δυστυχώς συμβαίνει σπάνια. Αυτά ως προς τον πρόλογο. Και συγχωρέστε μου την μακρηγορία, αλλά ήταν αναγκαίο να μιλήσω για την σχέση μου με την ποίηση αυτού του αξιόλογου ποιητή που ζει στο Λονδίνο και που δεν έχω γνωρίσει ποτέ προσωπικά, κι όμως μας συνδέουν τόσα πολλά.

  Η συλλογή "Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά", είναι μια φιλοσοφική αναζήτηση της ουσίας σ΄ έναν κόσμο που έχει χάσει τον ρυθμό του και ταλαντεύεται επικίνδυνα.  Ο Ερηνάκης σκάβει μέσα του για να βρει τις απαραίτητες ισορροπίες, γνωρίζοντας πως μέσα μας κρύβεται η αλήθεια της ύπαρξης. Ο κόσμος δεν μας ανήκει, αλλά του ανήκουμε. Ξεχνώντας το αυτό, χάσαμε τον δρόμο μας και τώρα ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε διέξοδο:

Συναντηθήκαμε σε μια παραλογή του παραλόγου

Με όποιον είναι στον κόσμο

Μα όχι αυτού του κόσμου

Γυρεύουμε ακόμα το θεό

Που σκοντάφτει στα πόδια μας

Ξένοι της μνήμης

Πρόσωπα που κατοικούν μέσα σου

Και ποτέ δε γνώρισες

ή αυτό

Μοιχευτήκαμε

Για όσα σχεδόν θα ζήσουμε

Παρεκτραπήκαμε

Προς το μοναδικό νήμα

Μέχρι η ελευθερία να μας ικετέψει

Για όσα σπαθιά δεν κρατήσαμε

Για τη θλίψη του θαύματος

Όπως φιλιούνται οι εχθροί

Όπως αναβλύζουν τα μάτια σου μέσα από ό,τι αντικρύζω

Ο κόσμος μιας μέρα θα διαλυθεί

Όχι από εμάς αλλά για εμάς

Ο Ερηνάκης γράφει με το πάθος ενός φιλοτελιστή. Αναζητά στα μεγάλα θέματα μια προσωπική στιγμή, όπου το συναίσθημα μπορεί να υπάρξει. Η κοινωνική του ποίηση δεν ανήκει στην κατηγορία της εθνικής ποίησης που γράφτηκε στο παρελθόν, αλλά έχει ως κέντρο της τον ίδιο τον άνθρωπο και πως καταφέρνει να αντισταθεί σε ότι προσπαθεί να τον κάνει να ξεφύγει από την ουσία της πραγματικής ζωής. Είναι ένας ποιητής αναρχικός με μια ευρύτερη έννοια, που επαναστατεί σε ότι λάμπει μάχεται ενάντια σε κάθε ψεύτικο ιδεαλισμό. Επιμένει να πιστεύει στον άνθρωπο και προτρέπει να προσεγγίσουμε ξανά το όνειρο, την ποίηση, δηλαδή την υπέρβαση, τον έρωτα, την φιλοσοφία ενός τρόπου ζωής, έξω από τα πρότυπα της μάζας και της επιφάνειας. Αγαπώ την ποίησή του γι΄ αυτό τον λόγο. Μου δίνει θάρρος. Με εξοπλίζει με τα όπλα της τέχνης του για να έρθω αντιμέτωπος με την πραγματικότητα:

Κι ας πεθαίνουν οι ονειροπόλοι

Δεν πεθαίνουν ποτέ τα όνειρα

Και δεν είναι το απέραντο έξω που με φοβίζει

Μα το απέραντο μέσα

Δεν έχω παρά μόνο μια ζωή

Και σκόρπια όνειρα από τις προηγούμενες

Μα στο ύψος των ονείρων δίνεται η μάχη

*Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (Ποίηση, Μανδραγόρας,Δέντρο, Ακτή, Γραφή). Επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές στη Γερμανία στις οποίες παρουσιάζει Έλληνες ποιητές και μουσικούς (μεταξύ άλλων τους Νίκο Καββαδία, Νικόλα Άσιμο και Μίκη Θεοδωράκη). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές. Έργα του: 'Ίχνη στο χιόνι (μυθιστόρημα 2012), Μικρή διαθήκη (ποιήματα 2012)Τα όρια του λαβυρίνθου (ποιήματα, 2008), Στο σκοτάδι μετέωρος (ποιήματα, 2003), Η χώρα των κοιμώμενων υδάτων (ποιήματα, 2001), Το δέρμα της νύχτας (ποιήματα, 1999).

ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΘΝΗΤΟΤΗΤΑΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ

ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΘΝΗΤΟΤΗΤΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

 Του Γιώργου Λίλλη

    Όταν ένας ποιητής εκδίδει όλα του τα ποιήματα σε μια συγκεντρωτική έκδοση, σημαίνει πως ήρθε η ώρα για έναν απολογισμό. Απολογισμό ζωής θα έλεγα, μιας και τα ποιήματα, όντας παρακαταθήκες μιας εσωτερικής διαδρομής, φανερώνουν την πορεία που ακολούθησε ο ποιητής όχι μόνο στην τέχνη που εξάσκησε, αλλά και στην ίδια του την ζωή. Ο Γιώργος Θεοχάρης, ονομάζει την  έκδοση όλων των ποιημάτων του Πιστοποιητικά θνητότητας. Σαράντα χρόνια ποίησης, συγκεντρωμένα σ΄ ένα καλαίσθητο τόμο των εκδόσεων Σύγχρονη έκφραση.

   Διάβασα ποιήματα του Θεοχάρη για πρώτη φορά το 1991. Ήμουν τότε δεκαεφτά χρονών και μόλις είχα αρχίσει να γράφω ποιήματα. Ο φίλος μου ποιητής και εκδότης του περιοδικού Αραμπάς, Παντελής Φλωρόπουλος, στο Αγρίνιο, μου είχε συστήσει το περιοδικό Εμβόλιμον όπου εξέδιδε ο Θεοχάρης. Εκεί διάβασα πρώτη φορά ποιήματά του.

  Τώρα, είχα την ευκαιρία να διαβάσω όλη την ποιητική του εργασία, αν και μεμονωμένα είχα ήδη στην κατοχή μου το Ενθύμιον και το Από μνήμης, συλλογές που είχα αγαπήσει για την αμεσότητά τους και τον χαμηλό τους τόνο που παρ΄ όλα αυτά μ΄ ένα μαγικό τρόπο μετέδιδαν ένα έντονο αίσθημα μέσα μου.

   Ο Γιώργος Θεοχάρης δεν θέλησε ποτέ να βροντοφωνάξει για το τι είναι ποίηση ή όχι. Παρέμεινε σε όλη την καλλιτεχνική του πορεία μέχρι εδώ, πιστός στην ουσία, στην απλότητα, σαν ταπεινός σκαπανέας που επιμένει να σκάβει στην έρημο για να ανακαλύψει χαμένους κόσμους.

  Ίσως γι΄ αυτό το σήμα κατατεθέν στα ποιήματά του είναι η μνήμη. Αναζητά πίσω από το επιφανειακό και το εφήμερο, την πηγή της ανθρώπινης υπόστασης. Θέλει να κατανοήσει την ατέλεια. Και γιατί όχι να την εξωραΐσει. Αυτό σημαίνει πως με απέριττα υλικά, με την στωικότητα ενός υπομονετικού μαθητή, διδάσκεται από την ζωή και μεταφέρει στα ποιήματά του το συμπέρασμα αυτής της διδαχής.

   Ο χρόνος είναι ο μεγάλος δάσκαλος για τον Θεοχάρη. Τον σέβεται και αφουγκράζεται μέσα από τις ιστορίες απλών ανθρώπων την αλήθεια. Παραθέτω ένα ποίημά του που αγαπώ πολύ:

ΑΠΟ ΜΝΗΜΗΣ

                                              Τιμή στον μονάκριβο φίλο μου

Τον είδα νά ‘ρχεται απ’ το βάθος του δρόμου. Ψιλόβρεχε. Φορούσε ένα σταυροκούμπωτο παλτουδάκι ψαροκόκαλο, του οποίου ένα από τα τέσσερα μεγάλα κοκάλινα κουμπιά είχε χαλαρώσει και κρεμόταν απ’ την κλωστίτσα του. Χαμογελούσε μ’ εκείνο το μορφασμό που αποτελεί εισαγωγική εικόνα στο κλάμα, όταν τα νήπια μαντεύουν το πικρό παρελθόν του μέλλοντός τους.

«Καλημέρα Γιώργο», του είπα.

«Καλημέρα Γιωργούλη», μ’ αντιχαιρέτισε.

Προχώρησε στο χωματόδρομο. Μπήκε στο μαγικό κόσμο του κουρείου. Ο πατέρας του έβαζε ταλκ στον φρεσκοκουρεμένο πελάτη.

Κόλλησα το μούτρο για λίγο στο τζάμι του μαγαζιού. Ο Γιώργος πλησίασε και μου ψιθύρισε: «Όταν μεγαλώσουμε θα τα ιστορήσω όλα τούτα. Μην κάθεσαι στο κρύο, θα τα διαβάσεις τότε. Τρέξε κι’ εσύ ν’ αποταμιεύσεις μνήμες».

Σάββατο πρωί. Γενάρης του 1958. Στη Μεσσήνη ψιλόβρεχε σίγουρα. Στη Δεσφίνα μπορεί και να χιόνιζε.

    Ο Θεοχάρης πιστεύει ευλαβικά στην μνήμη. Γιατί εκεί στέκει ότι έχει διαπραχθεί. Δεν είναι όμως ένας αθεράπευτα νοσταλγός. Γνωρίζει πως αν θέλει να σκεφτεί για το τώρα και το αύριο, οφείλει να σκαλίζει τα παλιά, να ψάχνει απαντήσεις σε αυτό που έχει διαπραχθεί. Τα πιστοποιητικά θνητότητας είναι ακριβώς αυτά τα γεγονότα που προσδιορίζουν την πορεία μιας ζωής πλαισιωμένη κυρίως με απώλειες μιας και ποτέ δεν νικήσαμε την φθορά. Παρ΄ όλα αυτά ο Θεοχάρης επιδιώκει να ανασταίνει μέσα στους στίχους του ότι χάθηκε, και μ΄ αυτό τον τρόπο η ποίησή του είναι ένας χάρτης του ανθρώπινου ψυχισμού που έρχεται καθημερινά αντιμέτωπο με τον χρόνο.

   Οι ποιητικές του μνήμες είναι ελπιδοφόρες πινελιές στον έτσι κι αλλιώς σκοτεινό μας κόσμο που ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει:

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ

Έχουν τελειώσει – είπες.

Έχουν τελειώσει! Όπως πολτοποιείται η άκακη μύγα μές στις παλάμες σου. Όπως ξεπλένεις στη βρύση του φόνου τα πειστήρια, ύστερα, και δίχως ενοχές, παίρνεις να φας ένα φρούτο, βέβαιος, τάχα, ότι οι αστραπές στο μαύρο ουρανό της μνήμης δεν προκαλούνται από τις πράξεις σου.

Αλλά το γκρίζο άλογο ακονίζει στο λιθόστρωτο τις οπλές του σπινθηρίζοντας και το σχισμένο παπούτσι είναι το μαύρο βράδυ που λίμνασε στα βαλτοτόπια της μέρας και φεύγει απ’ το πόδι σου. Και η ζωή σου ολόκληρη ήτανε ζήτημα σημειολογίας εντέλει, γιατί μονάχα τρελός θα μπορούσε να βρει μια καλή πρόφαση για να πιστέψει πως θα βγει απ’ τη μνήμη –

                                                 μονάχα τρελός θα μπορούσε.