Η Βασίλισσα της Κρεαταγοράς (ποιητικό χρονογράφημα)

Τόσο μεγάλος ο κόσμος, τόσο ελάχιστος…

Πόσα μέρη δεν θα δω ποτέ, πριν πεθάνω.

Όλη κι όλη η ζωή μου, χάρτινοι τοίχοι 
κι οσμές λιπαρών φαγητών.

Σέρνω το κορμί, από τελετή σε τελετή 
δίχως κανένα επίτευγμα.

Ντρέπομαι να πω την αλήθεια στους οπαδούς

μοιάζουν αμείλικτα, με τους επικριτές μου.

Ντυμένοι τ’ ασπρόμαυρα κοστουμάκια τους 
οι περισσότεροι διπλοθεσίτες.

Μετρ στο φως, στο σκοτάδι νεκροθάφτες.

Τόσο όμορφος ο κόσμος, τόσο αποτρόπαιος…

Πόση γη κι ουρανό
μου στερεί η εξάρτηση απ’ την κοινωνική δικτύωση.

Ξαπλώνει η ψυχή κουρασμένη 
σ’ ευωδιαστά Λιβάδια Λεβάντας

η μυρωδιά της Αγγλικής επαρχίας

γλυκαίνει τη συντριβή μου.

Με τρεμάμενα χέρια, αγκαλιάζω την Κοιλάδα των Κρίνων

θέλω, να σας μεταδώσω την Άνοιξη
απ’ την καρδιά της Santa Lucia.

Κοιτάζομαι, χωρίς να με βλέπω, σ’ έναν καθρέφτη από χιόνι

στη στεριά τον φωνάζουν Salar de Uyuni

ποιος να περίμενε, πως θα τον ανέτρεφε η Βολιβία.

Τόσο παράξενος ο κόσμος, τόσο απροσδόκητος…

Πόσα μας δίδαξαν πραγματικά 
για την κουλτούρα της Γερμανίας

-μόνο για ψυχικά διαταραγμένους ηγέτες! -

μελετάμε τις μαύρες σελίδες τους 

αντί να περιηγηθούμε στο Μαύρο Δάσος 
εξερευνητές ή έστω τουρίστες 

όπως κι αυτοί - δεν είναι όλοι τους κτηματομεσίτες -

σκαρφαλώνουν τα καλοκαίρια, κάθιδροι
στους ιερούς μας βράχους

για μια ακριβοθώρητη φωτογραφία.

Τόσο μοντέρνος ο κόσμος, τόσο αναχρονιστικός…

Με τρισδιάστατες εικόνες, στήνω καρέ-καρέ 
τις νυχτερινές προβολές μου.

Εναλλάσσονται οι σκηνές, σαν τρέιλερ 
χολιγουντιανής υπερπαραγωγής.

Οι Κόκκινες Παραλίες της Κίνας 
συναγωνίζονται σε σασπένς

την Μπλε Σπηλιά ακριτικού νησιού μας.

Όλα είναι θέμα τοπίου
όμως αλλιώς διδαχτήκαμε γεωγραφία.

Ούτε λόγος για την ιστορία, αυτή και να θες, δεν διδάσκεται

μόνος σκοπός της, η επανάληψη.

Τόσο απλός ο κόσμος, τόσο πολύπλοκος...

Δοκιμάζω τη γεύση της αποποινικοποιημένης Ολλανδίας

ατενίζοντας τις παραλλαγές του ορίζοντα.

Οι σκέψεις διακόπτονται, μονάχα από χωράφια τουλίπας

μι’ αδάμαστη ίριδα, ζωγραφισμένη στα σύννεφα.

Απόψε θα σε πάρω κι εσένα μαζί

πιασμένοι απ’ το χέρι, θα διασχίσουμε 
το Τούνελ της Αγάπης

ως φόρο τιμής στα κορίτσια απ’ την Ουκρανία

δεν γεννήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα, ασχέτως κατάληξης.

Τόσο άνισος ο κόσμος, τόσο ανισόρροπος…

Ξύπνησα αργά, κάπου ανάμεσα στο πρωί και το βράδυ

με μάτια θολά, απ’ τα τσιγάρα των φίλων μου

με στήθος βαρύ απ’ τις απογοητεύσεις τους.

Βαρέθηκα να οικειοποιούμαι τους χωρισμούς

τις χρόνιες νευρώσεις, τα προβλήματα, τις αποτυχίες.

Με σέρνουν μαζί τους, σε χώρους μαζικής εστίασης, φιλανθρωπικά γκαλά, θεατρικές πρεμιέρες 
β’ διαλογής ξενυχτάδικα.

Γίνομαι τόσο-δούλα, να χωρέσω 
στα λοιπά αξεσουάρ τους.

Τόσο ονειρικός ο κόσμος, τόσο εφιάλτης…

Καταλήγω ελαφρώς μεθυσμένη 
στα φημισμένα τραπέζια της Βαρβακείου

οι άλλοι καταπίνουν πατσά, εγώ τον ξερνάω.

Μου υποσχέθηκαν ένα βράδυ χωρίς θάνατο

γνωρίζουν καλά, πως στη θέα του, ανατριχιάζω.

Η πασαρέλα διαμελισμένης πανίδας
μου κλείνει πονηρά το μάτι

πίσω απ’ το λιγδιασμένο τζάμι 
σκουπίζει ο χασάπης το μέτωπο

αίμα στο αίμα, στάζει η λευκή ποδιά του. 
Οι φίλοι μου ανάβουν τσιγάρο.

Είμαι ερίφιο προς σφαγή – κι εσύ φίλε –

ένα κομμάτι κρέας, κρεμασμένο 
στο σκουριασμένο τσιγκέλι της παγκοσμιοποίησης.

Από πολίτης του κόσμου, να τώρα! 
Ανακηρύσσομαι παμψηφεί:

Βασίλισσα της Κρεαταγοράς.

"ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ"

φωτογραφία:  https://www.facebook.com/efthimisphotography?ref=ts&fref=ts