Π Ρ Ο Σ Ω Π Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α
Ιουλία Σιάμου & Ζωρζίνα Τζουμάκα
Πως
πρωτογνωριστήκατε και τι ήταν αυτό που
είδε η μία στην άλλη; Καταλάβατε από την
αρχή, ότι η «χημεία» σας, θα σημάνει την
αρχή μιας τόσο σημαντικής καλλιτεχνικής
ένωσης, ή αυτό έγινε σταδιακά, μέσα από
συγκεκριμένες καταστάσεις;
Ζωρζίνα:
Γνωριζόμασταν πολλά χρόνια με την
Ιουλία. Πρωτοσυναντηθήκαμε στη Δραματική
Σχολή, στην οποία διδάσκαμε. Ταίριαζαν
οι ώρες μας και βλεπόμασταν στα διαλείμματα
ή συναντιόμασταν στις συνελεύσεις των
καθηγητών. Κάπως έτσι αναπτύχθηκε μεταξύ
μας – πολύ γρήγορα - μια αμοιβαία
συμπάθεια. Όμως, δεν είχε τύχει, να
μιλήσουμε για ζητήματα πιο βαθιά,
καλλιτεχνικά. Μερικά
χρόνια αργότερα η Ιουλία ετοίμαζε μια
παράσταση - την Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη-
στην οποία είχε κάνει την απαραίτητη
προεργασία πάνω στο κείμενο και παράλληλα
θα τη σκηνοθετούσε. Λόγω ξαφνικής
αποχώρησης της ηθοποιού που θα έπαιζε
τον ομώνυμο ρόλο, αποφάσισε να τον
αναλάβει η Ιουλία. Ζήτησε, λοιπόν την
βοήθεια μου, ώστε ν’ ανταπεξέλθει στα
καινούργια δεδομένα. Και πήγα. Απ’ την
πρώτη πρόβα, δημιουργήθηκε μια πολύ
γόνιμη επικοινωνία μεταξύ μας και στην
πορεία ενεπλάκην πολύ περισσότερο στην
δημιουργία και το στήσιμο της παράστασης,
απ’ ότι είχα αρχικά φανταστεί. Στο τέλος
αυτής της δουλειάς ήμασταν ήδη μια
ομάδα, χωρίς να το ξέρουμε.
Ιουλία:
Όντως… με τη Ζωρζίνα γνωριστήκαμε στη
Δραματική Σχολή, όπου στα διαλείμματα
των μαθημάτων, είχαμε την ευκαιρία να
μιλήσουμε και να ανταλλάξουμε γνώμες
και απόψεις. Η εκτίμηση που της είχα,
ήταν ανέκαθεν μεγάλη, γιατί καταλάβαινα
μέσα από τις συζητήσεις μας, ότι έχει
μια έντονα διεισδυτική ματιά και μία
ευρύτατη γνώση, που σπάνια τη συναντάς
στην ελληνική θεατρική πραγματικότητα.
Όταν λοιπόν, βρέθηκα σ’ αυτήν την πολύ
δύσκολη καλλιτεχνικά συγκυρία και
χρειαζόμουν βοήθεια σκηνοθετικά,
στράφηκα στη Ζωρζίνα, γιατί πίστευα,
ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, για
να με βοηθήσει, σ’ ένα τόσο δύσκολο
εγχείρημα, όπως είναι το ανέβασμα του
πολυδιαβασμένου έργου του Ροΐδη. Παρόλο
που αρχικά δεν ήταν ο στόχος μου, να
συνεργαστώ με τη Ζωρζίνα, παρά μόνο πάνω
στη συγκεκριμένη δουλειά, εντέλει έπαιξε
τόσο καθοριστικό ρόλο η συμμετοχή της,
που οδηγηθήκαμε αναπόφευκτα σ’ αυτή
τη συνεργασία, η οποία συνεχίζεται μέχρι
τώρα και θα συνεχιστεί και στο μέλλον.
Έχετε
και οι δύο μια μακρόχρονη, σταθερή &
επιτυχημένη πορεία στο χώρο και από
τότε που συναντηθήκατε καλλιτεχνικά,
μπορούμε να μιλάμε πια για ένα πολύ
δεμένο ντουέτο, που ποτέ δεν σταμάτα να
εκπλήσσει το κοινό του, με τις πρωτοπόρες,
υψηλής αισθητικής, θεατρικές κι όχι
μόνο, περιπλανήσεις του; Πως καταφέρατε
να δαμάσετε τον ανταγωνισμό – ο γυναικείος
ειδικά εικάζεται ότι είναι αδάμαστος
– και να παραμείνετε εκτός από συνεργάτιδες
και φίλες;
Ιουλία:
Ο ανταγωνισμός είναι ένα στοιχείο, που
πιστεύω, ότι δεν υπάρχει σε καμία απ’
τις δυο μας. Μας ενδιαφέρει πολύ το
θέατρο, δηλαδή η δουλειά μας και τι
καινούργιο θα κάνουμε κάθε φορά, παρόλο
που δεν μου αρέσει καθόλου το ρήμα
«κάνω», αλλά… και πιστεύω, ότι ο
ανταγωνισμός είναι χάσιμο χρόνου. Είναι
πολύ σημαντικό, ότι έχουμε ένα κοινό
στόχο κι ένα κοινό όραμα, που είναι η
κοινή σκηνοθεσία και το κοινό όραμα
έχει να κάνει με το τι θέλουμε κάθε φορά,
να δημιουργήσουμε. Νομίζω, ότι είμαστε
αρκετά έξυπνες για να σκεφτούμε, ότι ο
ανταγωνισμός δεν χωράει σε τέτοιου
είδους συνεργασίες. Έτσι κι αλλιώς έχει
η καθεμία το ρόλο της. Η Ζωρζίνα ασχολείται
περισσότερο με το κομμάτι, που έχει να
κάνει με τη δραματουργία και με τις
διασκευές των έργων, ενώ απ’ την άλλη
εγώ δουλεύω σαν ηθοποιός, άρα εκεί οι
ρόλοι είναι πολύ ωραία μοιρασμένοι και
δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε, γιατί
υπάρχει ένας κοινός στόχος.
Ζωρζίνα:
Νομίζω, πως το γεγονός ότι πρώτα υπήρξαμε
συνεργάτιδες και μετά φίλες, χρονικά
εννοώ, είναι πολύ σημαντικό. Γιατί η
καθεμία εκτίμησε την άλλη μέσα από τη
δουλειά της, σεβάστηκε το χώρο της άλλης,
χωρίς να κάνει καμία απ' τις δύο το
παραπάνω βήμα, που ενδεχομένως θα έθιγε
το προσωπικό όραμα της άλλης κι αυτό
μας δοκίμασε δύο ολόκληρες χρονιές. Η
φιλία μας αναπτύχθηκε σιγά-σιγά άσχετα
απ’ αυτό, παράλληλα μ’ αυτό και βέβαια
με αφορμή την καλλιτεχνική μας συνεργασία.
Νομίζω, ότι είναι πιο σοφό να ξεκινήσεις
μια συνεργασία, έχοντας ως κριτήριο το
σεβασμό και την εκτίμηση, που τρέφεις
για τον άλλο, παρά όταν είσαι απ’ την
αρχή φίλος, γιατί πολλές φορές βλέπουμε
πολλές φιλίες να χαλάνε, επειδή δεν τα
βρήκαν οι άνθρωποι μεταξύ τους
καλλιτεχνικά. Ενώ εμείς ξεκινήσαμε ως
συνεργάτες και τώρα βέβαια είμαστε και
πολύ καλές φίλες.
.jpg)
Με
ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή των
υπόλοιπων συντελεστών, στην εκάστοτε
παραγωγή σας;
Ζωρζίνα:
Τα κριτήρια έχουν να κάνουν με το έργο
και τη συγκεκριμένη συγκυρία. Δεν
διαλέγουμε στην τύχη ένα έργο και λέμε
“άντε πάμε να το ανεβάσουμε”. Εργαζόμαστε
πάνω σ’ ένα ολόκληρο project.
Προσπαθούμε πάντα να φωτίσουμε κάτι
διαφορετικό και κάθε φορά διαλέγουμε
ανάλογα και τους ανθρώπους. Μας αρέσουν
οι νέοι ηθοποιοί, πιστεύουμε σ’ αυτούς.
Διευρύνουμε τον κύκλο μας ανάλογα με
την εκάστοτε συνθήκη.
Ιουλία:
Ένα άλλο στοιχείο, είναι η ποιότητα των
ηθοποιών. Πάντα κοιτάζουμε τι ποιότητα
έχει ένας ηθοποιός και υποκριτικά και
σε ανθρώπινο επίπεδο. Περνάμε πολλές
ώρες με τους ηθοποιούς, οπότε μας
ενδιαφέρει πολύ αυτό, γιατί πιστεύουμε
ότι απ’ αυτήν την ποιότητα, εξαρτάται
ενδεχομένως και το τελικό αποτέλεσμα.
Άρα νομίζω, ότι ναι μεν το πρώτο μας
μέλημα είναι το έργο και η καλύτερη
δυνατή απόδοση του, αλλά είναι εξίσου
σημαντικό και το ζήτημα «μας αρέσει σαν
ποιότητα αυτός ο ηθοποιός;», είτε είναι
νέος, είτε κάπως μεγαλύτερος σε ηλικία.
Μας αρέσουν οι νέοι καλλιτέχνες και η
δημιουργικότητα τους, αλλά μας ενδιαφέρουν
εξίσου και οι παλαιότεροι ηθοποιοί, οι
οποίοι φέρουν με τη σειρά τους μια
ξεχωριστή ποιότητα, άλλου είδους.
Αυτό
το ισχυρό δέσιμο μεταξύ σας, έχει γίνει
ποτέ η αιτία να νιώσουν παραγκωνισμένοι
οι συνεργάτες σας; O
επικοινωνιακός κώδικας που έχετε
αναπτύξει στην διάρκεια των τελευταίων
χρόνων, ξενίζει τους πιο αμύητους ή
αντίθετα τους εμπνέει;
Ιουλία:
Αυτό μπορεί να ισχύει στην αρχή, για
κάποιο μικρό χρονικό διάστημα και δίκαια
ίσως, γιατί δεν τους δίνουμε και μεγάλη
σημασία με τη Ζωρζίνα, ίσως γιατί
ποντάρουμε κι οι δύο, στον χρόνο, που
αποκαλύπτει τα πάντα . Είναι λογικό να
τους φανεί λίγο περίεργο σαν συνθήκη,
επειδή ακούν δύο φωνές. Στο τέλος βέβαια
καταλαβαίνουν, ότι στην ουσία πρόκειται
για μία φωνή. Προερχόμενη μεν, από δύο
διαφορετικούς ανθρώπους, οι οποίοι όμως
έχουν κοινό στόχο. Οι λιγότερο μυημένοι,
αν εμπνέονται ή δεν εμπνέονται; Έχει να
κάνει καθαρά, με το πώς μπορεί κάποιος,
ν’ αφομοιώσει δύο ανθρώπους. Είναι θέμα
ατομικότητας και προσαρμοστικότητας.
Είναι αλήθεια, ότι δεν είναι και πολύ
συνηθισμένο, να συνεργάζεσαι με δύο
ανθρώπους. Νομίζω, ότι ισχύει αυτό που
είπα στην αρχή, ότι στο τέλος συνειδητοποιούν,
ότι πρόκειται για μία φωνή.
.jpg)
Παρακολουθώντας
κάποιος την πορεία σας – τόσο ατομικά,
όσο κι ως ομάδα - καταλαβαίνει ότι το
θέατρο είναι ο φυσικός σας χώρος. Ο
κινηματογράφος είναι ένα πεδίο που σας
αφορά; Θα θέλατε ν’ αναλάβετε εξ’
ολοκλήρου την ευθύνη μιας ταινίας;
Ζωρζίνα:
Μας ενδιαφέρει ο κινηματογράφος, αλλά
όχι ακριβώς υπό το πρίσμα της παραγωγής
ή της σκηνοθεσίας αντίστοιχα. Στη Γαλλία
γυρίσαμε μία ταινία μικρού μήκους, αλλά
δεν την σκηνοθετήσαμε εμείς, υπήρξαμε
οι ηρωίδες αυτού του φιλμ. Τη σκηνοθέτησε
ο Γεώργιος Τάντος, ένας πολύ αγαπητός
συνεργάτης μας, ο οποίος είναι υπεύθυνος
μεταξύ άλλων και για τα promo
film
της εκάστοτε παραγωγής μας. Ως ηρωίδες
της ταινίας, εννοείται ότι έπρεπε να
συνεισφέρουμε με τις ιδέες μας και να
εντάξουμε πολλά στοιχεία της οπτικής
μας στο κείμενο, το σενάριο της ταινίας,
χωρίς αυτό να μας κάνει απαραίτητα
συνδημιουργούς. Ο κινηματογράφος είναι
κάτι εντελώς διαφορετικό, που προϋποθέτει
μια ειδική παιδεία και μία κατάρτιση
τεχνική, που εγώ προσωπικά δεν κατέχω
καθόλου. Με γοητεύει, μέχρι το σημείο
που μπορώ να βοηθήσω σε κάτι θα συνεισφέρω,
αλλά νομίζω ότι δεν έχει και πάρα πολλή
σχέση μ’ αυτά που κάνουμε στο θέατρο.
Ιουλία:
Είναι ένα τελείως διαφορετικό είδος,
που σαφώς δεν το ξέρω κι επειδή η τέχνη
δεν έχει να κάνει μόνο με την έμπνευση,
αλλά και μ’ αυτά που γνωρίζεις και που
πάνω τους μπορείς να πατήσεις, για να
αναπτυχθείς και να ανθίσεις και να
προτείνεις. Ο κινηματογράφος είναι ένα
είδος πολύ ενδιαφέρον, θα μπορούσα να
πω για τον εαυτό μου, ότι είμαι
«κινηματογραφόπληκτη» , αλλά απέχω πάρα
πολύ, απ’ το να ισχυριστώ, ότι θα ήθελα
να κάνω μία ταινία ως δημιουργός…όπως
απ’ εδώ μέχρι το φεγγάρι! Αυτό έχει να
κάνει, μ’ αυτό που είπε νωρίτερα η
Ζωρζίνα, σχετικά με την τεχνογνωσία. Αν
υπήρχε από πίσω η απαραίτη γνώση και
εμπειρία, μπορεί να σκεφτόμουν αλλιώς.
Σίγουρα πάντως το θέατρο είναι – όπως
το έθεσες – ο φυσικός μας χώρος.
Οι
ρόλοι που παίζει η καθεμία ανάλογα με
το project,
είναι προκαθορισμένοι ή συχνά εναλλάσσονται
με σκοπό, να δείτε τα πράγματα από μια
ευρύτερη οπτική γωνία;
Ιουλία:
Ο πιο σημαντικός ρόλος που έχουμε είναι
η από κοινού σκηνοθεσία, αυτός είναι ο
πιο προκαθορισμένος ρόλος. Τώρα, σίγουρα
ο ρόλος της δραματουργού είναι της
Ζωρζίνας και της ηθοποιού είναι δικός
μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι σε κάθε
project
εγώ παίζω. Οπότε αυτό που έχει τη
μεγαλύτερη σημασία είναι, ότι καθόμαστε
και οι δύο και μελετάμε το έργο. Αυτό
είναι το προκαθορισμένο. Οι άλλοι ρόλοι
δεν είναι απαραίτητο ότι είναι
συγκεκριμένοι και πάει και τελείωσε
δεν μπορούν ν’ αλλάξουν ή ότι δεν μπορεί
η μία, ν’ αναλάβει και κάτι που δεν
χρειάστηκε, να κάνει σε προηγούμενη
δουλειά. Συμφωνείς;
Ζωρζίνα:
Ναι. Συζητάμε, ούτως ή άλλως, πάρα πολύ,
οπότε πάντα η μία δίνει μια ιδέα στην
άλλη κι έτσι μια δουλειά προχωράει κι
εξελίσσεται, μ’ έναν τρόπο δημιουργικό.
Ξεκινάει η μία να της βάζει τα φύλλα, η
άλλη προσθέτει τα λουλούδια, μετά
προσθέτουμε ένα άλλο στοιχείο. Προς το
παρόν η Ιουλία είναι η ηθοποιός της
παρέας, αδιαμφισβήτητα. Τώρα δεν ξέρω,
αν θα με βάλει και μένα μια μέρα να παίξω,
κάτι που έχω κάνει στο παρελθόν, για
μικρό χρονικό διάστημα. Πάντως το μόνο
σίγουρο είναι, ότι αν αποφάσιζα ποτέ να
παίξω, θα εμπιστευόμουν για σκηνοθέτη,
την Ιουλία και μόνο την Ιουλία!
.jpg)
Πρόσφατα
συμμετείχατε, εκπροσωπώντας την χώρα
μας – ως FEMMES
EN
FLAMMES
- σ’ ένα πολύ σημαντικό φεστιβάλ που
πραγματοποιήθηκε στη Γαλλία. Πείτε μας
μερικά πράγματα για την συγκεκριμένη
διοργάνωση, την διαδικασία επιλογής
των συμμετεχόντων και φυσικά για τις
εντυπώσεις, που σας άφησε αυτή η εμπειρία;
Ζωρζίνα:
Η παράσταση FEMMES
EN
FLAMMES,
που σημαίνει «ΦΛΕΓΟΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ»,
είναι εμπνευσμένη από το μύθο της
Μήδειας, με μία σύγχρονη άποψη για τη
γυναίκα που φλέγεται από πάθος, ερωτικό
πάθος. Η γυναίκα που καταστρέφει και
καταστρέφεται από πάθος, αυτή ήταν η
κεντρική ιδέα του project
μας. Συμμετείχε στο Festival
Eurotopiques,
που διοργανώνεται κάθε δύο χρόνια από
το θέατρο La
Virgule,
στο Tourcoing
της Γαλλίας. Είναι ένα φεστιβάλ για
θεατρικά projects,
δηλαδή για παραστάσεις που δεν
παρουσιάζονται ολοκληρωμένες
- στην
τελική τους μορφή - και οι συμμετέχοντες
κλήθηκαν σε μία μόνο ώρα να δώσουν ένα
στίγμα της δουλειάς τους και του ύφους
τους. Το θέμα είναι συγκεκριμένο κάθε
φορά, φέτος ήταν το πάθος. Μας επέλεξαν
ανάμεσα σε πάρα πολλούς συμμετέχοντες
από την Ελλάδα. Τα κριτήρια δεν είμαι
σίγουρη ποια ήταν ακριβώς. Το συζήτησα
με τους διοργανωτές και μου είπαν, ότι
έχει να κάνει με την γενικότερη παρουσίαση
και με τη δυναμική της πρότασης μας.
Συμμετείχαν καλλιτέχνες από την Ιταλία,
την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Σλοβενία,
τη Γαλλία (δύο συμμετοχές), τα Σκόπια
και την Τσεχία. Συνολικά παρουσιάστηκαν
δέκα παραστάσεις, δύο ανά ημέρα. Το όλο
Φεστιβάλ διήρκησε μία εβδομάδα. Πήγε
πάρα πολύ καλά. Έχω την αίσθηση, ότι
εντυπωσιάσαμε με τον επαγγελματισμό
και τον τρόπο που υποστηρίξαμε την άποψη
μας. Συγκρίνοντας τη δική μας δουλειά
με τις παραγωγές των υπόλοιπων ευρωπαϊκών
χωρών, βρήκαμε ότι είμαστε σε πολύ καλό
επίπεδο, αν όχι πρωτοπόροι, σε σχέση με
τις υπόλοιπες παραγωγές. Αυτό το Φεστιβάλ
εμπεριέχει πολλές δυσκολίες, επειδή
παρουσιάζεις μόνο μία δουλειά και είναι
πολύ δύσκολο να εξελίξεις απόλυτα, αυτό
που έχεις δημιουργήσει.
Ιουλία:
Είναι ένα Φεστιβάλ, το οποίο πραγματικά
διαθέτει εξαιρετική οργάνωση, σε βαθμό
που κάνει τα πράγματα εδώ στην Ελλάδα,
να φαίνονται πολύ πίσω ακόμα, στο
οργανωτικό κομμάτι τουλάχιστον. Όχι
πάντα βέβαια. Ας πούμε στο πλαίσιο του
Φεστιβάλ Αθηνών, βλέπουμε πολύ αξιόλογα
πράγματα και συνήθως παρουσιάζονται
ενδιαφέρουσες δουλειές. Παρόλα αυτά,
στη Γαλλία νιώθαμε, ότι πίσω απ’ όλη
αυτήν την ιστορία υπήρχε μια σοβαρή
οργανωτική επιτροπή, που τα είχε
προγραμματίσει όλα και ξέραμε πραγματικά
τι να κάνουμε. Μιλώντας για το καλλιτεχνικό
μέρος, είναι μεγάλη η χαρά, να σε επιλέγουν
ανάμεσα σε χιλιάδες συμμετοχές. Επέλεξαν
συνολικά δέκα ομάδες απ’ όλη την Ευρώπη
και στην πορεία μας ανέφεραν, ότι αμέσως
ξεχώρισαν τη δική μας πρόταση, κάτι που
είναι πολύ ευχάριστο και μας τιμά
ιδιαίτερα. Δηλαδή, να παρουσιάσεις τη
δουλειά σου σε μια άλλη χώρα…
Ζωρζίνα:
… στη γλώσσα σου…
Ιουλία:
Στη γλώσσα σου ναι.. σου δίνουν κι αυτή
την πολύ σημαντική δυνατότητα. Εξίσου
εποικοδομητικό και πολύ όμορφο, ήταν
το γεγονός ότι μας δόθηκε η ευκαιρία,
να συνομιλήσουμε με καλλιτέχνες από
άλλες χώρες, που φέρουν τη δική τους
κουλτούρα, τον δικό τους πολιτισμό,
παρόλο που είχαμε μια κοινή γλώσσα. Τη
θεατρική γλώσσα. Επίσης, είχε πολύ
ενδιαφέρον, ότι όλοι είχαμε ένα κοινό
θέμα – PASSION
ή PASSIONS
- και πάνω σ’ αυτό το κοινό θέμα,
παρουσιάστηκαν δέκα διαφορετικά
projects,
από εννέα διαφορετικές χώρες της Ευρώπης.
Αυτό για μένα ήταν το πιο ουσιαστικό
κομμάτι του Φεστιβάλ. Οι διαφορετικές
εκδοχές πάνω στο ίδιο θέμα.
Ζωρζίνα:
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ συμμετείχαμε
σε διάφορα workshops
και συνεργαστήκαμε με διάφορες ομάδες.
Είχε κι αυτό μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί
πραγματικά σ' αυτή την συνθήκη, έπρεπε
να μιλήσουμε τη θεατρική γλώσσα, εφόσον
ο καθένας μίλαγε μια εντελώς διαφορετική
και υπήρχε μια άρρητη «εντολή», να μην
συνδιαλεγόμαστε μεταξύ μας στα Αγγλικά,
οπότε η θεατρική γλώσσα ήταν η μόνη
δίοδος επικοινωνίας. Ήταν τρομερά
ενδιαφέρουσα εμπειρία και ειδικά εμείς
είχαμε την ευκαιρία, να συνεργαστούμε
με μια ομάδα, με την οποία στο μέλλον
ενδέχεται να υπάρξει πιο στενή συνεργασία
και μας άνοιξε έτσι ένα πορτάκι για την
Ευρώπη, το οποίο σαφώς είναι ευπρόσδεκτο
και αναμένουμε με ενθουσιασμό τη
συνέχεια.
«Όπου
και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει»,
είπε κάποτε ο Σεφέρης. Συμφωνείτε μαζί
του; Αν ναι, επιστρέφοντας από τη Γαλλία,
το νιώσατε πιο έντονα;
Λατρεμένος
ο Σεφέρης… παρόλα αυτά εγώ στη Γαλλία
ένιωσα πάρα πολύ περήφανη για το θέατρο
που έχουμε και πιστεύω, ότι στη χώρα μας
γίνονται πολύ ωραίες δουλειές. Υπάρχουν
εξαιρετικά ταλαντούχοι δημιουργοί και
δεν ένιωσα καθόλου, μα καθόλου κατώτερη
ή ότι προέρχομαι από μία χώρα που
βρίσκεται σε κρίση, άρα αυτόματα
τοποθετείται σε μια κατώτερη κλίμακα.
Επίσης, ένιωσα εξαιρετικά περήφανη.
Για ορισμένες χώρες, ειδικά της Μεσογείου,
το θέατρο στην Ελλάδα βρίσκεται πολύ
ψηλά και γνωρίζουν πολλά πράγματα γι’
αυτό. Γυρίζοντας στην Ελλάδα τώρα…
ούτως ή άλλως τις συνθήκες εδώ τις
γνωρίζουμε. Ξέρεις τι αγώνα έχεις να
κάνεις εδώ, οπότε δεν τα συγκρίνω καν.
Ισχύει ότι είναι δύσκολες οι συνθήκες
εδώ, αλλά και στη Γαλλία είδα δύσκολες
συνθήκες. Υπήρχαν πολλοί Γάλλοι
καλλιτέχνες, που διαμαρτύρονταν, διότι
κάποιοι δεν αφήνουν κι εκεί, να ανθίσουν
περισσότερο οι καλλιτέχνες. Άρα, πολύ
αγαπημένος ο Σεφέρης, αλλά δεν θα έλεγα,
ότι με πληγώνει η Ελλάδα, όπου κι αν πάω.
Ζωρζίνα:
Για την ακρίβεια ταιριάζει καλύτερα το
ποίημα, που μιλάει για το βάρος του να
σηκώνεις τον πολιτισμό σου. Στην Γαλλία
τόσο στην συγκεκριμένη διοργάνωση, όσο
και όταν ζούσα εκεί επί σειρά ετών, η
αντιμετώπιση που είχα, ήταν ενός ανθρώπου
που φέρει μια τεράστια πολιτιστική –
κι όχι μόνο – κληρονομιά και ως εκ
τούτου, είσαι ανώτερος απ’ τους άλλους
και μόνο απ’ αυτό. Βέβαια, αυτό είναι
ένα τεράστιο βάρος για έναν άνθρωπο που
ζει τον εικοστό και τον εικοστό πρώτο
αιώνα. Στη Γαλλία μας έδωσαν συγχαρητήρια
για τον πολιτισμό μας. Ενθουσιάστηκαν
με
τον
τρόπο, που πραγματευθήκαμε ένα θέμα,
εμπνευσμένο από μια εμβληματική τραγική
ηρωίδα, που εμείς βέβαια την είδαμε
μέσα από ένα τελείως διαφορετικό πρίσμα.
Γενικότερα, είχαμε μια υπέροχη
αντιμετώπιση, την οποία θυμάμαι κι από
τότε που έμενα στη Γαλλία.
Ιουλία:
…κι όχι μόνο απ’ τους Γάλλους…
Ζωρζίνα:
Ναι βέβαια… από τους περισσότερους
καλλιτέχνες των άλλων χωρών, που
συμμετείχαν ενεργά στο Φεστιβάλ, γιατί
υπήρχαν και κάποιοι που τηρούσαν κάποιες
αποστάσεις, δεν παρακολουθούσαν όλες
τις παραστάσεις, δεν συμμετείχαν στις
συνεντεύξεις τύπου κτλ. Θα έλεγα όμως,
ότι οι οκτώ στους δέκα, που συμμετείχαμε
πολύ ενεργά στο Φεστιβάλ, αναπτύξαμε
μια πολύ ζεστή σχέση. Σε σημείο που
αισθανθήκαμε, ότι πρέπει ν' ανταποκριθούμε
και να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.
Η Ελλάδα θεωρείται η χώρα που γέννησε
τον Πολιτισμό και εξακολουθεί να
ενδιαφέρει. Το μεγάλο στοίχημα, είναι
κατά πόσο μπορούμε σήμερα, ν' αναδείξουμε
το τι συμβαίνει καλλιτεχνικά στην χώρα
μας.
Ιουλία:
Επίσης, δεν είναι τόσο διαδεδομένο, ότι
είμαστε μια χώρα σε κρίση. Δεν είμαστε
μόνο αυτό.
Ζωρζίνα:
Εμάς κανείς δεν μας ρώτησε, πως είναι
τα πράγματα στην Ελλάδα της κρίσης. Τους
ενδιέφερε πως είναι το θέατρο στην
Ελλάδα.
Ιουλία:
...πως αντιμετωπίζουν οι ηθοποιοί την
ανεργία... υπάρχουν χώρες στα Βαλκάνια,
που την αντιμετωπίζουν πολύ πιο έντονα
από εμάς.
Ζωρζίνα:
Στα Βαλκάνια μπορεί να μην έχουν τόσο
μεγάλη ανεργία, αλλά αντιμετωπίζουν
μια απίστευτη λογοκρισία και μια
καθεστωτική παρεμβολή, που πολλές φορές
είναι χειρότερη κι από την έλλειψη
χρημάτων. Όλη η Ευρώπη βρίσκεται σε
κρίση, αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν
μπορούν να γίνουν όμορφα πράγματα και
με λιγότερα χρήματα. Μία άλλη παράμετρος
που αφορά το επίπεδο παραγωγής και
όλοι οι καλλιτέχνες θα επιθυμούσαμε,
να υπάρχει και στη χώρα μας είναι η
υλικοτεχνική υποδομή που είχαμε εκεί.
Είχαμε τέσσερις ώρες στη διάθεση μας,
για να στήσουμε μια παράσταση και
καταφέραμε να βγάλουμε ένα υπέροχο,
αισθητικά, αποτέλεσμα, μιλώντας κυρίως
για το τεχνικό αποτέλεσμα, πέραν του
καλλιτεχνικού. Εδώ στην Ελλάδα, σ' αυτόν
τον τομέα είναι όλα δύσκολα.
Ιουλία:
Υπάρχουν οι άνθρωποι που έχουν την
απαραίτητη τεχνογνωσία, αλλά δεν
διαθέτουν το υλικοτεχνικό υπόβαθρο,
για να μπορέσουν να συνεισφέρουν επί
της ουσίας, στην διαδικασία στησίματος
μιας παράστασης και να σου συντομεύσουν
το χρόνο παραγωγής...
Ζωρζίνα:
...ή από την άλλη υπάρχουν πολλοί ωραίοι
χώροι και οι κατάλληλοι άνθρωποι για
να τους αξιοποιήσουν, αλλά είναι αρκετά
δύσκολο, να έχεις πρόσβαση σ' αυτούς.
Εκεί ζηλέψαμε λίγο! Κατά τα άλλα, όσον
αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι, έχουμε
βγει πολύ περήφανες και πολύ “υψηλές”
μέσα απ' όλο αυτό το “ταξίδι” και είναι
αλήθεια, ότι μας έδωσε μια νέα ώθηση,
όλη αυτή η παραδοχή, τόσο από τους
διοργανωτές, όσο και από τους υπόλοιπους
συμμετέχοντες.
.jpg)
.jpg)
Πως
μπορεί ένας καλλιτέχνης, σήμερα που οι
περισσότεροι «επιχειρηματίες»
χρησιμοποιούν την οικονομική κρίση,
για να υποτιμήσουν ακόμα περισσότερο
τις αμοιβές των καλλιτεχνών, να συνδυάσει
το όποιο δημιουργικό του όραμα με την
επιβίωση;
Ιουλία:
Οι χορηγοί και οι μαικήνες στο παρελθόν
δεν ήταν τυχαίοι, ούτε ο ρόλος τους,
ούτε τα χρήματα τους. Υπερασπιζόντουσαν
την Τέχνη, θέλοντας μέσα απ’ αυτό κι οι
ίδιοι, να προσφέρουν τις κατάλληλες
συνθήκες στους καλλιτέχνες ν’ αναπτυχθούν,
γνωρίζοντας τι σημαίνει να είσαι back
up
σε μια καλλιτεχνική παραγωγή, διότι
περί αυτού πρόκειται επί της ουσίας και
μόνο έτσι μπορούσαν κι εκείνοι να πάρουν
τα εύσημα, ότι ανάδειξαν τον ένα ή τον
άλλο καλλιτέχνη. Στην εποχή μας, δυστυχώς,
με βάση αυτά που ακούω διαρκώς το
τελευταίο διάστημα από συναδέλφους,
ισχύει ότι οι επιχειρηματίες σκέφτονται
ως…επιχειρηματίες. Καλώς κάνουν
ενδεχομένως. Για μένα πάντως, αν ο
επιχειρηματίας δεν είναι λάτρης της
Τέχνης, υπάρχει πρόβλημα. Ο καλλιτέχνης
τον χρειάζεται. Είναι μια σχέση, που
πάει πολύ βαθιά στο χρόνο. Όταν λοιπόν,
δεν υπάρχουν οι υποδομές, ώστε να μπορέσει
ο καλλιτέχνης, να δημιουργήσει και δεν
τον βοηθήσει ο επιχειρηματίας, πως θα
πάμε μπροστά; Αναρωτιέμαι… Στην εποχή
μας ειδικά, καλούνται οι καλλιτέχνες,
να παίξουν και το ρόλο του επιχειρηματία.
Δεν γίνεται. Η Τέχνη θέλει αφοσίωση.
Όπως και το αντίθετο βέβαια. Για να
είσαι καλός επιχειρηματίας δεν πρέπει
ν’ αφοσιωθείς; Πως γίνεται να είσαι δύο
ρόλοι μαζί; Όμως, από τους καλλιτέχνες,
ειδικά σήμερα, όλοι ζητούν να είναι
καλοί και σε τομείς, που κανονικά θα
έπρεπε ν’ απασχολούν άλλες ειδικότητες.
Κάποιοι μπορούν και το κάνουν, αλλά δεν
είναι εις βάρος το ένα του άλλου; Άρα
ουσιαστικά ισχύει, ότι σήμερα οι χορηγοί
και οι μαικήνες, έχουν αποσυνδεθεί από
τους καλλιτέχνες.
Ζωρζίνα:
Σαφώς… επιπλέον πρέπει να είσαι παράλληλα
και επικοινωνιολόγος και μάνατζερ κι
όλα τα σχετικά. Είναι πολύ δύσκολο. Δεν
μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά, γιατί δεν
ξέρεις να τα κάνεις. Δεν τα έχεις
σπουδάσει, δεν έχεις ταλέντο στον
συγκεκριμένο τομέα και είναι πολύ
δύσκολο να ανταπεξέλθεις. Αλλά, αναγκάζεσαι
εκ των πραγμάτων να προσαρμοστείς και
να τα κάνεις κι αυτά, όπως και όσο καλύτερα
μπορείς.
Πως
αντιμετωπίζετε τις αναποδιές, τις
αντιξοότητες, τα ευτράπελα, που μπορεί
να συμβούν, κατά τη διαδικασία της
προπαρασκευής μιας παράστασης ή και
πιο μετά, επί σκηνής; Ποια από τις δύο
είναι η πιο ψύχραιμη;
Ζωρζίνα:
Νομίζω, ότι πάει μαζί με το επάγγελμα.
Να συμβαίνουν δηλαδή διάφορα τυχαία
γεγονότα και ευτράπελα. Πιστεύω ότι
είμαστε ψύχραιμες και έχουμε πολύ
χιούμορ και γενικά είναι μια δουλειά,
που είναι ευχάριστη και μπορείς να
διασκεδάσεις με κάποια πράγματα.
Ιουλία:
Και οι δύο είμαστε πολύ ψύχραιμες. Απλά,
όταν είμαστε επί το έργον, υπάρχουν
στιγμές που η μία πατάει το γκάζι και η
άλλη πατάει το φρένο και αντίστροφα.
Ευτράπελα πάντα συμβαίνουν σε μια
παράσταση ή προκύπτουν συμπεριφορές
περίεργες, που δεν είχαν εκδηλωθεί στις
πρόβες και γι’ αυτό παραμένουν
απρόβλεπτες. Εννοείται ότι ο ηθοποιός
δεν είναι ρομπότ, είναι ένας ανθρώπινος
οργανισμός, που φέρει μια χι διάθεση
κάθε φορά, οπότε ενδέχεται η διάθεση
του να διαφέρει όταν έρθει η ώρα της
παράστασης και να διαφέρει παρασάγκας
απ’ αυτή που έχεις δουλέψει μαζί του
μήνες. Εσύ εκείνη την ώρα, δεν έχεις την
επιλογή να του πεις τίποτα. Γι’ αυτό
όταν ξεκινάει ένα έργο ν’ ανέβει στη
σκηνή, γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι
έχει φύγει από τα χέρια σου. Το’ χει
πάρει το καράβι ένας άλλος καπετάνιος,
που θα το ταξιδέψει κι εσύ απ’ τη στεριά
πια, θα τον παρατηρείς. Το μόνο ίσως, που
μπορείς να κάνεις μετά από κάθε παράσταση
είναι αν δεις, ότι το έχει στουκάρει στο
βράχο, να του πεις «την επόμενη φορά
στρίψε λίγο το τιμόνι, γιατί θα το
διαλύσεις το καράβι σου». Ανάλογα με
τον εκάστοτε ηθοποιό, αν προκύψει
οτιδήποτε, πάντα συζητάμε μεταξύ μας
το πώς θα πούμε κάτι, χωρίς να προσβάλλουμε
κανέναν και χωρίς να εμποδίσουμε την
δημιουργική του έκφραση, γιατί σε κανέναν
ηθοποιό δεν μπορείς, να υποδείξεις
ακριβώς τι θα κάνει.
Ζωρζίνα:
Επίσης, υπάρχουν φοβερά πράγματα που
συμβαίνουν με τους θεατές ας πούμε, ή
με την ίδια τη συγκυρία, όπου εκεί το
αντιμετωπίζεις ανάλογα…
Ιουλία:
Μα δεν είναι όλα σε μια παράσταση, μια
καινούργια συνθήκη κάθε φορά;
Ζωρζίνα:
Έτσι είναι… και οι εκάστοτε συνθήκες
επηρεάζουν το τελικό αποτέλεσμα. Αλλιώς
λειτουργείς μ’ ένα «παγωμένο» κοινό
κι εντελώς διαφορετικά μ’ ένα «καλό»
κοινό. Απ’ εκεί και πέρα πράττεις ανάλογα
με την περίσταση.
Είστε
υπέρ των πολλών και μακροχρόνιων προβών;
H
ποιοτική διαχείριση του χρόνου, ή
αντίθετα η ποσοτική είναι πιο ουσιαστική
για σας;
Ζωρζίνα:
Έχει να κάνει και με την εκάστοτε
παραγωγή, αν και εμείς οι δύο δουλεύουμε
μεταξύ μας πολύ καιρό. Δηλαδή, δεν
αρχίζουμε τις συζητήσεις, με την έναρξη
ή κατά την διάρκεια των προβών. Σκεφτόμαστε
από πριν το έργο, εξετάζουμε ιδέες
σκηνοθετικές, υποκριτικές κλπ. Οι πρόβες
πρακτικά δεν μπορούν να είναι μακροχρόνιες,
θα έπρεπε να είναι, θα θέλαμε να είναι,
αλλά δεν είναι. Αν και τελικά, ίσως να
είναι καλύτερα έτσι, γιατί ποτέ δεν
νιώθεις πραμτικά έτοιμος, πάντα υπάρχει
και κάτι άλλο που θα ήθελες να προσθέσεις,
έστω και την τελευταία στιγμή και είναι
μεγάλο στοίχημα να μπορείς, να πεις
“τέλος! τώρα είμαι έτοιμος και τώρα θα
δείξω αυτό που έχω δημιουργήσει”.
Ιουλία:
Κοίταξε, με τη Ζωρζίνα ευτυχώς καταφέραμε
η ποσότητα να συμβαδίζει με την ποιότητα.
Όταν έχουμε στο μυαλό μας μια ιδέα, την
επεξεργαζόμαστε για μεγάλο χρονικό
διάστημα, μπορεί δηλαδή να σκεφτόμαστε
κάτι για έναν ολόκληρο χρόνο. Αυτά τα
δύο στην περίπτωση μας πάνε μαζί και
όταν μπαίνουμε πια στην διαδικασία της
πρόβας, λαμβάνουμε υπόψη και τους
υπόλοιπους συντελεστές και τι ακριβώς
έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε. Δεν υπάρχει
περίπτωση να μην κάνουμε τρεις μήνες
πρόβα. Ένα τρίμηνο το θέλουμε οπωσδήποτε,
ενδεχομένως και περισσότερο, αλλά οι
συνθήκες δεν ευνοούν πάντα. Αυτό συμβαίνει
γιατί ακόμα κι αν γνωρίζεις εκ των
προτέρων τους ηθοποιούς, αλλάζει η
συνθήκη, οπότε πρέπει στην ουσία να
ξεκινήσεις πάλι απ' την αρχή. Χρειαζόμαστε
έναν με ενάμιση μήνα με τους ηθοποιούς,
μέχρι ν' αρχίσουμε να καταλαβαινόμαστε
και να νιώσουμε άνετα ο καθένας στο ρόλο
του, οπότε ο τρίτος μήνας είναι, που επί
της ουσίας δουλεύεις μαζί τους. Μακάρι
από εδώ και πέρα, να έχουμε περισσότερο
χρόνο στη διάθεση μας.
Ζωρζίνα:
Θα θέλαμε να έχουμε παραπάνω χρόνο, αλλά
δυστυχώς ειδικά τον τελευταίο καιρό
δεν τον έχουμε...
Ιουλία:
...στη Γαλλία όμως δουλέψαμε πολύ...
Ζωρζίνα:
Ναι, για τη Γαλλία δουλέψαμε ένα δίμηνο
οι δυό μας πρώτα, ενώ το σκεφτόμασταν
ήδη, ένα χρόνο πριν.
Ιουλία:
Θα ήθελα να διευκρινίσω κάτι σ' αυτό το
σημείο, σχετικά με τον τρόπο που
δουλεύουμε. Για μας ήταν πολύ σημαντικό,
όταν αποφασίσαμε να συνεργαστούμε, να
βρούμε κάτι, που πραγματικά θέλαμε να
σκηνοθετήσουμε μαζί και δεν θέλαμε, να
βρούμε ένα έργο που να μας αρέσει και
απλά να το ανεβάσουμε. Εμάς μας ενδιέφερε
η σύνθεση και να του δώσουμε μια εντελώς
άλλη οπτική. Αυτό λοιπόν που παρουσιάσαμε
στη Γαλλία – όπως κι όλες οι προηγούμενες
δουλειές μας - ήταν όντως μία σύνθεση.
Δεν πήραμε απλά τη Μήδεια του Ευριπίδη
και της κάναμε μια διασκεύη πολύ καλή
ή μέτρια ή κακή. Αυτό σημαίνει, ότι
δημιουργήσαμε ένα καινούργιο έργο,
κάναμε μια καινούργια σύνθεση.
Ζωρζίνα:
Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες, εδώ και πολλά
χρόνια καλούνται να διαχειριστούν τα
κλασικά έργα, μ' εναν καινούργιο τρόπο.
Είναι το χαρακτηριστικό του μεταμοντερνισμού.
Δεν μπορείς να το αποφύγεις εύκολα,
γιατί είναι δύσκολο, να βρεις ένα κείμενο
εντελώς πρωτότυπο. Δηλαδή το να
προτείνεις ένα έργο, που να είναι
πραγματικά πρωτότυπο, είναι σχεδόν
αδύνατο για μένα. Βρίσκω υπέροχο να
μπορείς, να συνδιαλέγεσαι μ' αυτά τα
μεγάλα έργα, δίνοντας τους μια νέα ώθηση,
να τα φωτίζεις διαφορετικά, να τα
πηγαίνεις εκεί που νομίζεις εσύ. Αυτή
τη στιγμή μας εκφράζει κυρίως αυτό.
Πως
μπορεί να διατηρήσει ένας καλλιτέχνης
την ατομικότητα του στο πλαίσιο μιας
ομάδας ή όπως στην δική σας περίπτωση
ενός «καλλιτεχνικού ζευγαριού»; Ποια
είναι η συμβουλή που θα δίνατε στους
καλλιτέχνες, ώστε να επιτύχουν τη δική
σας σύμπνοια και καλλιτεχνική ταύτιση;
Ιουλία:
Αν έχεις ένα κοινό στόχο, εκτιμάς και
θαυμάζεις τον άλλο γι' αυτό που
φέρει καλλιτεχνικά, λύνονται, ως δια
μαγείας, πολλά θέματα. Αν τώρα θέλεις
απλά να παίξεις ή να σκηνοθετήσεις, ή
θέλεις σε μια κλίμακα του δέκα απλά το
ένα, είναι παρά πολύ δύσκολο να ταιριάξεις.
Πρέπει να εκτιμάς τον άλλο, ακόμα κι
όταν διαφωνείς μαζί του, κάτι που είναι
λογικό κι αναμενόμενο να συμβεί αργά
ή γρήγορα, αλλά όταν υπερισχύει το ίδιο
θέλω και να διαφωνήσεις, στο τέλος θα
κερδίσει ο σεβασμός και η εκτίμηση.
Ζωρζίνα:
Η σύνθεση είναι πάντα αυτό που προκύπτει
από τη διαλλεκτική σχέση, ανάμεσα στη
θέση και την αντίθεση, με βάση και την
φιλοσοφία. Ο καθένας βάζει κι από κάτι.
Αν δεν είσαι σε θέση να θεωρήσεις θησαυρό,
αυτό που σου δίνει ο άλλος, δεν μπορείς
να πλουτίσεις τον εαυτό σου. Η Τέχνη
είναι επικοινωνία, είναι συνδυασμός,
είναι ανταλλαγή. Αν δεν μπορείς να το
κάνεις αυτό είτε με τα μεγάλα κείμενα,
είτε με τις ιδέες ή με τους ανθρώπους,
τότε δεν έχει νόημα. Ωραίος ο εγωκεντρισμός,
η ηδυπάθεια και ο ναρκισσισμός αλλά
φτάνει πια. Δεν αφορά τελικά πολύ κόσμο.
Η σύνθεση και η επικονωνία είναι πιο
ουσιαστικοί τρόποι προσέγγισης. Αυτό
είναι άλλωστε το μαγικό με το θέατρο.
Είναι μια επικοινωνία ουσιαστική,
καθημερινή και με πολύ κόσμο κάθε φορά,
όπου ο καθένας δίνει αυτό που έχει να
δώσει και είναι κατά τη γνώμη μου αυτό
το στοιχείο του θεάτρου, που μπορεί να
δώσει ώθηση στα πράγματα και να μας
οδηγήσει κάπου ξεχωριστά κι ωραία, σε
ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Αν
κάποιος προτείνει – είτε στη μία, είτε
στην άλλη – ν’ ασχοληθεί προσωπικά ή
να συμμετέχει ως μονάδα σε κάποιο
καλλιτεχνικό εγχείρημα, θα πρέπει πρώτα
να υπάρξει μια άτυπη συνεννόηση -
συναίνεση μεταξύ σας ή εννοείται εξαρχής,
ότι σε κάποιες περιπτώσεις είναι
αναπόφευκτο, να ακολουθήσετε διαφορετικούς
δρόμους;
Ιουλία:
Καλά εννοείται ότι δεν θα πάρει η μία
την άδεια της άλλης για να κάνει κάτι.
Φέτος για παράδειγμα κάνω πρόβες με
τον Δημήτρη Φοινίτση για μία παράσταση
που θα φέρει τον τίτλο “ΕΓΚΑΤΑλελειμμένοι". Το έργο είναι δικό του και θα παρουσιαστεί σ'
έναν χώρο του Εκδοτικού Οίκου Αιγόκερως
στα Εξάρχεια, από τις 21 Σεπτεμβρίου και
μετά. Άρα εννοείται, ότι η καθεμία είναι
ελεύθερη να κάνει κι άλλες δουλειές. Το
μόνο που μας ενδιαφέρει, είναι να μην
συμπίπτουν οι ημερομηνίες με δικές μας
παραγωγές. Γιατί αν αυτό συμβεί, είναι
κάπως δύσκολο μετά από θέμα χρόνου. Κατά
τ' άλλα θέλουμε να νιώθουμε, ότι υπάρχει
αυτή η ελευθερία.
Ζωρζίνα:
Υπάρχει αυτή η ελευθερία. Βέβαια
συνυπάρχει με την ανάγκη μας, να δώσουμε
προτεραιότητα σ' αυτά που κάνουμε μαζί,
γιατί εκεί νιώθουμε 100% ότι εκφραζόμαστε
και κάνουμε σίγουρα κάτι που μας αφορά
απόλυτα και δίνουμε όλο μας το είναι,
χωρίς αυτό ν' αποκλείει τη συνεργασία
με άλλους ανθρώπους. Το έχουμε κάνει
στο παρελθόν και θα το ξανακάνουμε, αλλά
αυτό δεν σημαίνει ότι η δική μας συνεργασία
μας δεν είναι το νούμερο ένα. Παραδείγματος
χάριν, εγώ θα συνεργαστώ με την ομάδα
NONSENSE,
με την οποία πριν από αρκετά χρόνια
είχαμε ανεβάσει την παράσταση “ΑΥΓΑ
ΜΥΓΑΣ ΣΕ ΙΣΤΟ ΑΡΑΧΝΗΣ”, που βασίζονταν
σ' ένα έργο του Μαριβώ.. Έχω κάνει
τη δραματουργία και συνυπογράφω την
σκηνοθεσία, σε κάτι καινούργιο που ετοιμάσαμε φέτος, σε συνεργασία με την Ιουλία
Ριζοπούλου. Το καινούργιο αυτό έργο θ' ανέβει τέλη
Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου, στο θέατρο ΦΟΥΡΝΟΣ.
Μιας
και μιλήσαμε νωρίτερα για FEMMES
EN
FLAMMES,
δηλαδή για γυναίκες που φλέγονται, εσείς
ως γυναίκες, είστε «φλεγόμενες». Θα τα
παρατούσατε όλα για κάτι εντελώς
διαφορετικό και πιο χειροπιαστό ίσως
από την Τέχνη, π.χ. για να κάνετε οικογένεια
ή για να ζήσετε ως ερωμένες ενός πολύ
σημαντικού προσώπου, που θα σας επισκίαζε
με την προσωπικότητα του ή για να
αφιερωθείτε σ’ έναν κοινωφελή σκοπό ή
οτιδήποτε άλλο εσείς εκλαμβάνετε ως
υπέρβαση;
Ζωρζίνα:
Εγώ αισθάνομαι femme
en
flamme.
Νιώθω ότι ζω πάντα έτσι, στο πικ των
πραγμάτων. Είμαι πολύ αφοσιωμένη σ' αυτό
που κάνω. Δίνω πάρα πολλά και η δουλειά
μου είναι για μένα αναγκαιότητα,
βιορυθμός, προτεραιότητα. Έχω στη ζωή
μου έναν άνθρωπο, ο οποίος με στηρίζει,
με ενθαρρύνει και με βοηθάει σ' όλα αυτά
που κάνω και είμαι πολύ τυχερή ως προς
αυτό. Είμαι έτοιμη να δώσω τα πάντα αυτή
την στιγμή στην τέχνη, γιατί νιώθω πλήρης
στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μου.
Ιουλία:
Τι σημαίνει να είσαι μια γυναίκα που
φλέγεται; Σημαίνει να είσαι μια γυναίκα
που ακολουθεί, αυτό που την παθιάζει.
Νομίζω, ότι αν δεν ήμουν ένας άνθρωπος
που παθιάζεται μ' αυτό που κάνει, θα το
είχα εγκταλείψει ίσα με
εκατό
φορές. Ακριβώς γιατί δεν μπορώ να φασταστώ
τον εαυτό μου χωρίς να κάνω θέατρο,
σημαίνει ότι υπάρχει μέσα μου μια φλόγα,
που όσο κι αν προσπαθήσεις να τη σβήσεις,
αυτή βρίσκει τον τρόπο και αναζοπυρώνεται,
έστω κι αν είναι μικρούλα. Μπορεί βέβαια
σε δεκαπέντε χρόνια να βλέπω τα πράγματα
κάπως αλλιώς και όντως μπορεί μετά από
δεκαπέντε χρόνια να κάνω κάτι εντελώς
διαφορετικό, απ' αυτό που κάνουμε τώρα
με τη Ζωρζίνα κι εκείνη αντίστοιχα να
κάνει άλλα πράγματα. Μακάρι και μετά
από δεκαπέντε χρόνια να είμαστε μαζί
και να δημιουργούμε. Αυτό σημαίνει ότι
πρέπει να είσαι διαρκώς εκεί, ακόμα κι
όταν η φλογίτσα είναι μικρή κι όχι μια
πυρκαγιά, που σ' αρπάζει και σε παρασύρει
κι όλα αυτά τα μελοδραματικα... ας είναι
μικρή, του κεριού. Ακόμα και μ' αυτήν
είσαι μια “φλεγόμενη” γυναίκα.
Ζωρζίνα:
Επίσης, πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλος
τρόπος για να κάνεις θέατρο, πέραν της
φλόγας. Η Τέχνη θέλει αφοσίωση και
“κάψιμο” και φλόγα, δεν γίνεται αλλιώς.
Η ζωή δεν είναι βέβαια μόνο τραγικές
επιλογές, αλλά χωρίς πάθος δεν γίνεται.
Αυτό είναι και τίποτα άλλο.
.jpg)
Ποιος
είναι ο μεγαλύτερος φόβος μιας γυναίκας
που κινείται στον ευρύτερο χώρο της
Τέχνης, ο οποίος όχι φανερά ίσως, αλλά
επί της ουσίας, είναι εξίσου ανδροκρατούμενος
με τους υπόλοιπους εργασιακούς χώρους;
Ή μήπως αυτό είναι ένας βολικός μύθος
και τελικά δεν υφίσταται η λεγόμενη
«ανδροκρατία»;
Ιουλία:
Ο καλλιτέχνης είναι πάντα καλλιτέχνης,
ασχέτως φύλου. Σαφέστατα υπάρχουν στο
χώρο περισσότεροι άνδρες δημιουργοί.
Η γυναίκα στο χώρο μας έχει την ανάγκη,
μάλλον θα ήθελε, να είναι η “μούσα”.
Αυτό νιώθει, ότι της ταιριάζει περισσότερο.
Υπάρχουν βέβαια στην Ελλάδα και πολλές
γυναίκες δημιουργοί, εξαιρετικά
αξιόλογες. Τα τελευταία είκοσι χρόνια
περίπου, οι γυναίκες έχουν ξεφύγει απ'
αυτό το στερεότυπο της μούσας και
διεκδικούν το δικαίωμα να είναι και
δημιουργοί.
Ζωρζίνα:
Κι εγώ το πιστεύω αυτό. Προφανώς η
κοινωνία λειτουργεί με κάποια στεγανά,
αλλά ακόμα προφανέστερα υπάρχουν κι
όλα αυτά, που υπερβαίνουν τα στεγανά.
Υπάρχουν γυναίκες δημιουργοί, γυναίκες
που κάνουν καριέρες κα γενικότερα
γυναίκες που κατέχουν πολύ υψηλές
θέσεις. Η ζωή για όλους τους ανθρώπους
είναι ένας αγώνας και η Τέχνη από μόνη
της είναι ένας Γολγοθάς. Πρέπει να
ιδρώσεις γι' αυτό που αγαπάς.
Ιουλία:
Δεν συμφωνείς δηλαδή, ότι η γυναίκα
έπαιξε το ρόλο της μούσας για πάρα πολλά
χρόνια;
Ζωρζίνα:
Ναι, αλλά εδώ και πάρα πολλά χρόνια
παίζει και το ρόλο της δημιουργού. Να
σου πω και κάτι... κι ένας άντρας δεν
μπορεί, να είναι για μας πηγή έμπνευσης;
Ποια είναι η έννοια της μούσας; Μούσα
είναι ένα πλάσμα ή οτιδήποτε άλλο σε
εμπνέει. Σε εμπνέουν χίλια πράγματα:
ένας άντρας, μια γυναίκα, ένας έρωτας,
μια ιδέα. Αν είσαι γνήσιος καλλιτέχνης
και δημιουργός πάντα έχεις μια μούσα.
Είναι θείο δώρο να μπορεί να σε εμπνεύσει,
οποιοσδήποτε κι οτιδήποτε.
Ποιο
είναι το πιο επαναστατικό και πιο
ρηξικέλευθο statement,
που θα μπορούσε να κάνει ένας καλλιτέχνης
ή ένας απλός άνθρωπος σήμερα στην χώρα
μας, σε μια εποχή που η τεχνολογία κάνει
τα πάντα να φαντάζουν πιθανά και
υλοποιήσιμα, ενώ από την άλλη η ελληνική
κοινωνία επιμένει να συντηρεί πρότυπα
«παλιακά» και να αναπαράγοντας
χιλιοειπωμένα κλισέ;
Ζωρζίνα:
Νομίζω, ότι μέσω της Τέχνης περνάμε τα
μηνύματα μας, αν και στην εποχή μας
βρίσκω μάλλον απίθανο να γράψει, να
επηρεάσει και να ταρακουνήσει τα
λιμνάζοντα νερά μια καλλιτεχνική άποψη,
γιατί η εποχή μας τα περνάει όλα σε μια
χοάνη πληροφοριών, μέσα στην οποία όλα
χάνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις.
Είναι τόσο γρήγορη η εναλλαγή των
πληροφοριών, που δεν σου επιτρέπει τη
διάρκεια. Όλα ξεπερνιούνται ή ακυρώνονται
από κάτι άλλο, πιο φρέσκο και πιο πρόσφατο.
Επομένως το ζητούμενο δεν είναι αυτό.
Η ταχύτητα της εποχής, μας έχει βάλει
όλους κάπου αλλού.
Ιουλία:
Ο συντηρητισμός κόντρα στην εξέλιξη
και την τεχνολογία, είναι μια ιστορία
που πάει πολύ πίσω. Πάντα κάποιοι θέλουν
να πάνε μπροστά και πάντα κάποιοι θέλουν,
να κρατηθούν απ' αυτό, που γνωρίζουν
καλύτερα. Νομίζω ότι αυτό θα συνεχιστεί,
δεν αλλάζει εύκολα. Πολλές φορές λέμε
: “όλα έχουν ειπωθεί, όλα έχουν γίνει”.
Αν αυτό τον ισχυρισμό τον αποδεχτούμε
όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη, θα πάψει
η γη να γυρίζει! Θα συνεχίσει όμως η γη,
να γυρίζει και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι,
που θα θέλουν να εξελιχθούν και να
προχωρήσουν. Θα υπάρχουν βέβαια και οι
άλλοι, που θα τους λένε: “όχι εδώ πρέπει
να είμαστε και να συντηρούμε τα κεκτημένα”.
Τώρα όσον αφορά την Τεχνολογία, είναι
αυτό που βιώνουμε τώρα και καλώς υπάρχει
και να πάει κι ακόμα παραπέρα κι ας μην
μπορούν, ενδεχομένως, κάποιες γενιές
να την ακολουθήσουν. Κάποιες άλλες την
ακολουθούν ήδη και καθημερινά την
εξελλίσσουν και πολύ καλά κάνουν. Ας
υπάρξει εξέλιξη, ας πάνε τα πράγματα
παραπέρα.
Πιστεύετε
ότι η ραγδαία και διαρκώς αναπτυσσόμενη
κουλτούρα της κοινωνικής δικτύωσης
μέσω των πολυάριθμων διαδικτυακών οδών,
έχει βοηθήσει στην προώθηση της δουλειάς
των καλλιτεχνών ή είναι απλά μια φθηνή
λύση ανάγκης, ειδικά σε μια χώρα που η
έννοια του καλλιτεχνικού management
είναι σχετικά, για να μην πω παντελώς,
άγνωστη;
Ιουλία:
Γιατί είναι φθηνή η διαφήμιση μέσω της
κοινωνικής δικτύωσης και του διαδικτύου
γενικότερα;
Τόσες
θεατρικές ομάδες πως θα διαφημιστούν;
Γιατί δαιμονοποιούμε τόσο πολύ την
Τεχνολογία; Μακάρι να υπάρξει τρόπος ,
να εξελιχθούν κι άλλο τα πράγματα σ'
αυτόν τον τομέα και να μπορούν οι
καλλιτέχνες μέσα από το διαδίκτυο, να
διαφημίσουν κι άλλο τη δουλειά τους.
Γιατί να θεωρείται φθηνομάρκετινγκ
αυτό, σώνει και καλά, και ποιο είναι το
σωστό μάρκετινγκ;
Ζωρζίνα:
Απλά ζούμε στην μεταβατική εποχή, που
ο κόσμος του διαδικτύου αφορά μια μεγάλη
μερίδα ανθρώπων και κάποιοι είναι εκτός.
Δεν σημαίνει ότι από τις εφημερίδες και
τα περιοδικά ενημερώνεσαι καλύτερα. Οι
περισσότεροι άνθρωποι συνδυάζουν για
την ενημέρωση τους και τους δύο τρόπους.
Υπάρχουν διαφορετικές ποιότητες, τόσο
στα έντυπα όσο και στα διαδικτυακά μέσα.
Το μυστικό είναι το ίδιο μ' αυτό που ήταν
πάντα. Από τη μία υπάρχει αυτός που απλά
λέει τη γνώμη του και από την άλλη αυτός
που πραγματικά έχει άποψη, τεκμηριωμένη
και με σαφή επιχειρήματα. Σε όλα τα
πράγματα το μόνο κριτήριο είναι η
ποιότητα.
.jpg)
Γνωρίζω
ότι αγαπάτε κι οι δύο την μουσική κι ότι
πολύ συχνά παίζει καθοριστικό ρόλο στις
παραστάσεις σας. Μιλήστε μου λίγο για
τις αγαπημένες σας μουσικές. Με κάποιες
από αυτές θα ντύσω ηχητικά την απάντηση
σας, ώστε να συμπληρωθεί ο λόγος
σας…μελωδικά...
Ιουλία:
Στην τελευταία παράσταση που παρουσιάσαμε
στην Αθήνα, είχαμε ένα πολύ συγκεκριμένο
concept.
Κάναμε συνολικά οχτώ παραστάσεις, στις
οποίες παίξανε οχτώ διαφορετικοί dj's,
οι οποίοι παρακολούθησαν τις πρόβες
μας και αποφάσισαν μόνοι τους, ποιες
μουσικές ταιριάζουν κατά τη γνώμη τους
στην συγκεκριμένη παράσταση. Επέλεξαν
τελικά να κατευθυνθούν προς τα μπλουζ,
τη τζαζ, τη σόουλ, τη funky
jazz
κλπ. Στην παράσταση FEMMES
EN
FLAMMES,
που παρουσιάσαμε στη Γαλλιά, συμμετείχε
η μουσική ως ρόλος, οπότε για μας η
μουσική “παίζει” πια ένα ρόλο υποκριτικής
κι όχι απλά επένδυσης, προκειμένου να
ενισχυθεί η ατμόσφαιρα, όχι ότι αυτό
είναι κακό δηλαδή, απλά σ' εμάς δεν
ταιριάζει αυτή η προσέγγιση. Όσον αφορά
τις δικές μου προτιμήσεις...επιλέγω την
αγγλική εναλλακτική σκηνή, τη σόουλ τα
μπλουζ, τη vocal
jazz...
και όσον αφορά την ελληνική μουσική..
Χατζιδάκη, Θεοδωράκη....
Ζωρζίνα:
... τα ρεμπέτικα επίσης θα σου πω εγώ...
και η κλασική μουσική μου αρέσει πολύ...
μου αρέσει πολύ ας πούμε ο Dmitri Shostakovich, μπορώ να τον ακούσω σε διάφορες εκδοχές.
Αλλά δεν πάει έτσι. Σημασία έχει τι
ταιριάζει και που. Η μουσική έτσι κι
αλλιώς είναι η τέχνη, που έχει κατακτήσει
τα πάντα. Δεν υπάρχει στιγμή της ζωής
μας, που δεν την επενδύουμε μουσικά.
Άρα, το πως θα τη χρησιμοποιήσεις στο
θέατρο είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο.
Εμείς την κάναμε ρόλο. Στις επόμενες
παραστάσεις θα δούμε πως θα το εξελίξουμε
αυτό.
Η
Τέχνη μπορεί να βοηθήσει επί της ουσίας
τον Άνθρωπο ή θεωρείτε άδικο να της
προσδίδουμε «μαγικές» ικανότητες.
Πραγματικά πιστεύετε, ότι μέσω της
παιδείας και της πνευματικής καλλιέργειας,
μπορεί να εκπολιτιστεί η ζωώδης βιολογία
του ανθρώπου ή με βάση τα ιστορικά και
πρόσφατα γεγονότα, οδεύουμε με μαθηματική
ακρίβεια προς την αυτοκαταστροφή του
είδους;
Ζωρζίνα:
Ναι, ναι, ναι! Το πιστεύω απόλυτα. Η Τέχνη,
η γνώση, η επιστήμη και η μόρφωση είναι
ο μόνος τρόπος για να είναι ένας άνθρωπος
πραγματικά ελεύθερος. Ελεύθερος άλλωστε
τι σημαίνει; Έχω γνώμη για τα πράγματα,
έχω κρίση και μπορώ να επιλέξω τη ζωή
που θέλω, γιατί γνωρίζω τι συμβαίνει
γύρω μου. Αυτό θα πει ελευθερία! Έχουν
υπάρξει ελεύθεροι άνθρωποι, στις πιο
σκλαβωμένες εποχές. Υπήρξαν ελεύθεροι
άνθρωποι, που έζησαν για πάρα πολλά
χρόνια, σε κρατητήρια και φυλακές κι
όχι μόνο δεν σκλαβώθηκαν, αλλά κατάφεραν
μέσα απ' αυτή την εμπειρία να δημιουργήσουν
και να εξελιχθούν. Αυτό που υπονοείς
στην ερώτηση σου, έχει να κάνει με την
έλλειψη παιδείας, με την έλλειψη γνώσης,
με την στρεβλή γνώση. Φυσικά και η Τέχνη
και η Επιστήμη και η Παιδεία, είναι όλα
αυτά που καθιστούν έναν άνθρωπο ελεύθερο.
Δίχως αυτά, ο άνρθωπος δεν μπορεί να
περπατά ολόρθως στη ζωή. Να είναι ένας
Homo
Erectus
ας πούμε...ούτε ένας Homo
Sapiens,
ούτε τίποτα...τίποτα!
Ιουλία:
Συμφωνώ κι επαυξάνω! Σήμερα συμπτωματικά,
είχα πρόβα με το Δημήτρη και συζητάγαμε
ακριβώς το ίδιο πράγμα. Γιατί ας πούμε
η γνώση, η σπουδή, η ευρύτερη μόρφωση κι
όχι η εξειδίκευση, γιατί τα μπερδεύουμε
μερικές φορές, είναι τα μόνα μέσα, τα
οποία μπορούν να εξελίξουν τον εγκέφαλο
σου. Υπάρχει ο τρόπος να εξελιχθεί ο
άνθρωπος ως οντότητα και να προχωρήσει
παρακάτω και ας μην τρώμε την καραμελίτσα
κάθε μέρα – γίνομαι έξαλλη γιατί πάντα
μασάμε τελικά - ότι δεν γίνεται αυτό,
δεν γίνεται εκείνο, καθίστε εδώ που
είμαστε και που να τρέχουμε τώρα... Έχει
επικρατήσει αυτό πολύ έντονα και με
κάποιο τρόπο σε δεσμεύει. Νομίζω, πως
αν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι, που
θα ένιωθες κι ο ίδιος, ότι μπορείς να
συμπλεύσεις, είναι σαφώς καλύτερα να
είσαι στο ίδιο καράβι, απ΄το να είσαι
στο απέναντι και να τον χαιρετάς τον
άλλο. Μέσα στο ίδιο καράβι, μαζί με τον
άλλο, νιώθεις μεγαλύτερη δύναμη. Αυτό
που ενδιαφέρει πιστεύω πάρα πολύ, τους
έχοντες την εξουσία είναι η διάσπαση
και δυστυχώς το έχουν καταφέρει αυτό.
Να νιώθει ο καθένας, ότι είναι μονάδα ή
να έχει μαζί του άντε άλλον ένα, ή δύο...Τι
να κάνουμε δύο άνθρωποι μέσα σ' εκατό,
χίλιους...;
Ζωρζίνα:
Η γνώση δεν είναι κάτι απτό, που μετριέται.
Το πιο σημαντικό είναι η επιθυμία σου
να μάθεις κάτι...
Ιουλία:
Ναι, αλλά μετά δεν θες να το επικοινωνήσεις;
Εκεί είναι η δυσκολία. Υπάρχει το θέλω.
Η μεγάλη ¨κοτρώνα” που πέφτει στο κεφάλι
σου, είναι όταν δεν έχεις να το
επικοινωνήσεις αυτό...
Ζωρζίνα:
Εγώ πιστεύω επίσης, ότι υπάρχει και μια
άλλη “κοτρώνα” μέσα στο κεφάλι των
ανθρώπων που κάποτε μάθανε κάτι – όταν
ήταν νέοι – και μετά έπαψαν να μαθαίνουν,
γιατί νομίζουν, ότι πια τα ξέρουν όλα
και τελείωσε. Δηλαδή, ολοκληρώθηκε η
μόρφωση τους μέχρι τα 25, άντε μέχρι τα
30 και μετά δεν υπάρχει τίποτα άλλο, για
να μάθουν. Η γνώση είναι κάτι που πρέπει
να επικοινωνείται. Ας πάρουμε για
παράδειγμα τη διδασκαλία, που είναι
κάτι που εμάς μας ενδιαφέρει πάρα πολύ.
Κάναμε και πέρσι ένα σεμινάριο, θα
κάνουμε και φέτος τον Οκτώβριο άλλο
ένα. Το θέμα, λοιπόν, είναι να επιδιώκεις
πάντα, να μάθεις κάτι καινούργιο. Ο
περισσότερος κόσμος νομίζει, ότι κάπου
έφτασε και απ' εκεί και πέρα τέρμα. Αυτό
είναι ένας φοβερός μύθος, που μας
περιορίζει απίστευτα. Αν δεν είσαι
ανοιχτός στη γνώση, αν δεν είσαι ανοιχτός
στις προοπτικές και τα καινούργια
πράγματα, ούτε νέος παραμένεις ,ούτε
ανθηρός πνευματικά και φυσικά καλλιτεχνικά
βαλτώνεις.
Τελειώνοντας…και
για να κλείσουμε αισιόδοξα την κουβέντα
μας, θα ήθελα να μας μιλήσετε για όλα τα
όμορφα, δημιουργικά πράγματα που κάνετε
αυτόν τον καιρό και…να μου γράψετε σ’
ένα χαρτί το μότο της δικής σας ζωής, σε
μια φράση, έναν στίχο από ένα ποίημα…ή
ότι άλλο σας έρθει αυθόρμητα στο
μυαλό…αλλά μυστικά η μία από την άλλη,
δεν σας λέω τι θα το κάνω…είναι έκπληξη!
Ιουλία:
Σχεδιάζουμε να κάνουμε κάτι φέτος, μ'
έναν πολύ σημαντικό, Ισπανό καλλιτέχνη,
που γνωρίσαμε στη Γαλλία, τον Miguel
Angel Ruz Velasco,
και τώρα είμαστε στη φάση, που ψάχνουμε
τον κατάλληλο χώρο. Έχουμε την ανάγκη
φέτος, να δουλέψουμε πάνω σε κάτι, που
θα έχει κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα
και άμεση σχέση με όλα αυτά που βιώνουμε
σήμερα. Επίσης, οργανώνουμε ένα σεμινάριο
στις αρχές Οκτωβρίου... πες τα εσύ Ζωρζίνα
μου...
Ζωρζίνα:
Θα είναι ένα σεμινάριο, σχετικά με τις
διαφορετικές προσεγγίσεις, σε διαφορετικά
είδη κειμένων, όπου ο ηθοποιός θα μπορέσει
να διαλέξει ανάμεσα στα δύο και να δει
τις διαφορές. Ετσι κι αλλιώς το έχουμε
σχεδιάσει έτσι, ώστε να μπορεί κάποιος,
να παρακολουθήσει και τα δύο και ν'
αποκομίσει μια συνδυαστική γνώση. Αυτό
θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο, σ' έναν χώρο
στου Ψυρρή. Επίσης, θέλουμε να προχωρήσουμε
και τη δουλειά που αρχίσαμε στη Γαλλία,
που έτσι κι αλλιώς είναι ένα work
in
progress
και σύντομα θα προχωρήσει, προς μια
παράσταση ολοκληρωμένη. Δηλαδή όλη αυτή
την εμπειρία που ζήσαμε εκεί, ανυπομονούμε
να την δούμε και στην πράξη. Φυσικά
ισχύουν όλα αυτά, που αναφέραμε νωρίτερα
και αφορούν τις συνεργασίες μας, με άλλους καλλιτέχνες και ομάδες.
_____________________________________________________________
Με την Ιουλία γνωριζόμαστε πολλά χρόνια...με την Ζωρζίνα γνωριστήκαμε πιο πρόσφατα αλλά αισθάνομαι, ότι την γνωρίζω...από πάντα...
Είναι και οι δύο πολύ φειδωλές στις "δηλώσεις" τους και διαθέτουν ένα "αντισταριλίκι"
σπάνιο για τη σημερινή εποχή, που οι περισσότεροι άνθρωποι καλλιτέχνες ή μη, ξεπουλιούνται για λίγη δημοσιότητα. Εκείνες πάλι προτιμούν, να μιλάνε μέσα από τη δουλειά τους.
Γι' αυτό ήταν πολύ μεγάλη χαρά και τιμή, το γεγονός, ότι με άφησαν να τις προσωπογραφήσω, ανοίγοντας την πόρτα της ψυχής τους, των πιο μύχιων σκέψεων τους, των μελλοντικών τους σχεδίων... ακόμα κι αυτή του σπιτιού τους (η συνέντευξη και μέρος της φωτογράφισης πραγματοποιήθηκε στο σπίτι της Ζωρζίνας). Στο τέλος της κουβέντας μας τους ζήτησα, να μοιραστούν μαζί μου το μότο της ζωής τους, γράφοντας το κρυφά η μία από την άλλη σ' ένα χαρτί, χωρίς να τους αποκαλύψω τι ακριβώς θα το κάνω...
η Ιουλία έγραψε:
"Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε"...
& η Ζωρζίνα συμπλήρωσε:
"Δεν έχω μότο ζωής, αυτοσχεδιάζω! Η ζωή είναι αναπάντεχη!
Το έχω βιώσει και το ξέρω!"
Συμφωνώ απόλυτα και με τις δύο και τις ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία!
.jpg)
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ
ΖΩΡΖΙΝΑ ΤΖΟΥΜΑΚΑ
ΣΠΟΥΔΕΣ
Απόφοιτος
του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και
Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του
Πανεπιστημίου Αθηνών.
Μεταπτυχιακό
δίπλωμα στο Θέατρο και τις Τέχνες του
Θεάματος (DEA
Théâtre
et
Arts
du
Spectacle)
από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης -
PARIS
III.
Υποψήφια Διδάκτωρ.
Παρακολούθησε
μαθήματα υποκριτικής στα εργαστήρια
του Paul
Garson
του
Γεώργιου Πετρούνια
του
Philippe
Kartel
(Théâtre
de
la
Cinquante
- πρώην εργαστήρι του Ανδρέα Βουτσινά).
ΣΥΝΕΔΡΙΑ
– ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ
– ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
Έχει
λάβει μέρος σε συνέδρια του Κέντρου
Σημειολογίας του Θεάτρου
της
Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης
του
Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών
του
Πανελλήνιου Συλλόγου Θεατρολόγων
και
έχει δημοσιεύσει άρθρα για το σύγχρονο
θέατρο.
ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
Έχει
διδάξει στις Δραματικές Σχολές ΙΑΣΜΟΣ
και Θεμέλιο.
Μάιος
2014
Femmes
en flammes
βασισμένο
στη Μήδεια. Ευριπίδης, Heiner
Müller
και πρωτότυπο κείμενο
Διασκευή
Ζωρζίνα Τζουμάκα
Σκηνοθεσία
Ιουλία Σιάμου - Ζωρζίνα Τζουμάκα
Συμμετοχή
στο
Festival Les Eurotopiques Tourcoing France
Δεκέμβριος
2013
Η
Τζούλια στο ντιβάνι
εμπνευσμένο
από την Δεσποινίδα
Τζούλια
του Στρίντμπεργκ και το μυθιστόρημα
Στο
ντιβάνι
του Ίρβιν Γιάλομ
Διασκευή
Ζωρζίνα Τζουμάκα
Σκηνοθεσία
Ιουλία Σιάμου - Ζωρζίνα Τζουμάκα
Beton7
Μάρτιος
2013
Othello
project
βασισμένο
στο έργο του Σαίξπηρ Οθέλλος
Διασκευή
Ζωρζίνα Τζουμάκα
Σκηνοθεσία
Ιουλία Σιάμου - Ζωρζίνα Τζουμάκα
Beton7
Μάιος
2013
Η
μικρή μας χώρα
του
Ζαφείρη Βάλβη
Σκηνοθεσία
Ζωρζίνα Τζουμάκα
Εθνικό
Θέατρο
«Αναγνώσεις».
Απρίλιος
2012
Φεστιβάλ
Page
31
performance
Αλληλογραφία,
Γιώργος Σεφέρης-Μαρώ
Διασκευή
- Σκηνοθεσία Ζωρζίνα Τζουμάκα
CAMP
2012
-2013
Πάπισσα
Ιωάννα
του
Εμμανουήλ Ροΐδη
Διασκευή
- Σκηνοθεσία Ιουλία Σιάμου - Ζωρζίνα
Τζουμάκα
Θέατρο
Θεμέλιο
Η
παράσταση παίχτηκε για δύο σαιζόν και
παρουσιάστηκε στο ΔΗΠΕΘΕ
Αγρινίου τον
Μάρτιο του 2013.
2011
Αυγά
μύγας
σε
ιστό αράχνης
Κείμενο
Ζωρζίνα Τζουμάκα - Ιουλία Ριζοπούλου
βασισμένο πάνω στους Καλόπιστους
θεατρίνους
του Μαριβώ.
Θέατρο
Αλκμήνη – Άκης Δαυής
2008-
2009
Συνεργάστηκε
με τη Σίσσυ Παπαθανασίου στη διοργάνωση
των Αναγνώσεων
Εθνικό
Θέατρο
2005
Συνεργάστηκε
με τη Σίσσυ Παπαθανασίου στη διοργάνωση
του Θεατρικού
Αναλογίου
Άλεκτον
Καπνοκράτωρ
του
Ανδρέα Στάικου
βοηθός
σκηνοθέτη
Θέατρο
Εμπρός – Altera
Pars
2003
Παράξενα
συναισθηματικό
Ομάδα
Σύγχρονου Χορού του Χάρη Μανταφούνη
Δραματουργία
Τεχνόπολις
– Θέατρο Χώρα
ΙΟΥΛΙΑ ΣΙΑΜΟΥ
ΣΠΟΥΔΕΣ
Αριστούχος
της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης
Θεμέλιο.
Σπουδές
κλασσικού χορού. Κάτοχος του
διπλώματος Elementary
της Royal
Academy.
Σπουδές
τραγουδιού στο Εθνικό Ωδείο και κλασσικού
τραγουδιού με τη mezzo
soprano
Κατερίνα Αποστολάκη.
Παρακολούθησε
σεμινάρια με τον Aimé
De
Linière,
τον Στάθη Λιβαθηνό, την Μίρκα Γιεμετζάκη.
ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
Έχει
διδάξει Υποκριτική και Αυτοσχεδιασμό
σε Δραματικές Σχολές.
ΘΕΑΤΡΟ
– ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ - ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Έχει
συνεργαστεί με τους Μίνωα Βολανάκη στη
«Μήδεια»,
Δημήτρη
Πιατά και Χάρη Μανταφούνη στον «Μικρό
Ήρωα» (Φροϋλάιν Χ),
Δημήτρη
Φοινίτση στο «Dominatrix»
(Λένα-Κάρεν),
Βασίλη
Νικολαϊδη στο «Ελάτε σε μας για έναν
καφέ» (Ταρσίλα).
Στην
τηλεόραση έλαβε μέρος στις σειρές
«Ευτυχισμένες μέρες» σε σενάριο Άννας
Αδριανού και σκηνοθεσία Στέφανου
Μπλάτσου,
«Ιστορίες
από την απέναντι όχθη» σκηνοθεσία Α.
Μπαφαλούκα, Γ. Κορδέλα.
Στον
κινηματογράφο έχει παίξει στην ταινία
μικρού μήκους «Ριλέα» της Μαριάντζελα
Γκίντη.
Μάιοs
2014
Femmes
en flammes
βασισμένο
στη Μήδεια. Ευριπίδης, Heiner
Müller
και πρωτότυπο κείμενο
Διασκευή
Ζωρζίνα Τζουμάκα
Σκηνοθεσία
Ιουλία Σιάμου - Ζωρζίνα Τζουμάκα
(ΜΗΔΕΙΑ)
Συμμετοχή
στο
Festival Les
Eurotopiques Tourcoing, France
Δεκέμβριος
2013
Η
Τζούλια στο ντιβάνι
εμπνευσμένο
από την Δεσποινίδα
Τζούλια
του Στρίντμπεργκ και το μυθιστόρημα
Στο
ντιβάνι
του Ίρβιν Γιάλομ
Διασκευή
Ζωρζίνα Τζουμάκα
Σκηνοθεσία
Ιουλία Σιάμου - Ζωρζίνα Τζουμάκα
(ΤΖΟΥΛΙΑ)
BETON
7
Μάρτιος
2013
Othello
project
βασισμένο
στο έργο του Σαίξπηρ Οθέλλος
Διασκευή
Ζωρζίνα Τζουμάκα
Σκηνοθεσία
Ιουλία Σιάμου - Ζωρζίνα Τζουμάκα
(ΔΥΣΔΑΙΜΟΝΑ)
BETON
7
Μάιος
2013
Η
μικρή μας χώρα
του
Ζαφείρη Βάλβη
Σκηνοθεσία
Ζωρζίνα Τζουμάκα
(ΚΑΤΕΡΙΝΑ)
Εθνικό
Θέατρο
«Αναγνώσεις».
Απρίλιος
2012
Φεστιβάλ
Page
31
performance
Αλληλογραφία, Γιώργος Σεφέρης-Μαρώ
Διασκευή-
Σκηνοθεσία Ζωρζίνα Τζουμάκα
CAMP
2012
-
2013
Πάπισσα
Ιωάννα
του
Εμμανουήλ Ροΐδη
Διασκευή
- Σκηνοθεσία Ιουλία Σιάμου - Ζωρζίνα
Τζουμάκα
(ΠΑΠΙΣΣΑ
ΙΩΑΝΝΑ)
Θέατρο
Θεμέλιο.
Η
παράσταση παίχτηκε για δύο σαιζόν και
παρουσιάστηκε στο ΔΗΠΕΘΕ
Αγρινίου τον
Μάρτιο του 2013.
2009
-
2010
Η
Φόνισσα
του
Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Σκηνοθεσία
Ιουλία Σιάμου
Πολιτιστικές
Εκδηλώσεις Δήμου Αθηναίων, Ιανός.
Η
Κερένια Κούκλα
του
Κωνσταντίνου Χρηστομάνου
Σκηνοθεσία
Ιουλία Σιάμου
Θέατρο
Θεμέλιο
Το
2007 ιδρύει την Ομάδα 8.
Παρουσίασε
τα έργα
...
στη σοφίτα
βασισμένο
στο μυθιστόρημα του Ντανίλο Κις
Σκηνοθεσία
Ιουλία Σιάμου
Προφήτης
του
Διονύση Σιδηροκαστρίτη
Σκηνοθεσία
Ιουλία Σιάμου
Soul
2000
-
2001
To
Αμάρτημα της Μητρός μου
του Γ.
Βιζυηνού
Σκηνοθεσία
Ιουλία Σιάμου
Μεταξουργείο,
Αθηναΐδα
Για
την παράσταση αυτή προτάθηκε για το
βραβείο Νέου Δημιουργού Κάρολος Κουν.
_________________________________
ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΓΡΑΦΕΙ & ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ
Η ΛΙΛΑ ΠΑΠΑΠΑΣΧΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου