«Παραλήπτης Άγνωστος»…εν δυνάμει...ο καθένας από μας..(ARS & VITA ΑΦΙΕΡΏΜΑΤΑ)

Είναι ορισμένες φορές, που οι λέξεις δεν επαρκούν,  για ν' αποδοθεί με ακρίβεια το εύρος της συγκίνησης, που μπορεί να αισθανθεί ένας άνθρωπος, παρακολουθώντας μια παράσταση, σαν αυτή που είδα χθες, στο ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΩΝ. Θα προσπαθήσω όμως, με τα λεκτικά μέσα που έχω στη διάθεση μου, να σας μεταφέρω την αίσθηση, μιας συλλογικά άρτιας θεατρικής πράξης.   

Είχα ακούσει και διαβάσει από διάφορες πηγές, πολύ κολακευτικά σχόλια για την παράσταση και τους συντελεστές, ενώ παράλληλα είχαν πέσει στην αντίληψη μου και μεμονωμένες κριτικές, για  τη νουβέλα της  Kathrine Kressmann Taylor (ήταν το πρώτο της συγγραφικό έργο και δημοσιεύτηκε το 1938 στις Ηνωμένες Πολιτείες), στην οποία βασίστηκε η παράσταση «ΠΑΡΑΛΗΠΤΗΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ». Μέσα από την αλληλογραφία δύο αδελφικών φίλων, επιτυχημένων μεταναστών στην Αμερική, ο ένας εκ των οποίων αποφασίζει, να επιστρέψει στη Γερμανία, αποτυπώνεται μια φιλία – και η ανθρωπότητα ολόκληρη – σε μια στιγμή ιστορικής μεταμόρφωσης (παραμόρφωσης;). Αυτός είναι ο κεντρικός άξονας γύρω από τον οποίο η Kressmann εξυφαίνει τον «ιστό», της τόσο καίριας αφήγησης της.

Η Νάντια Φωσκόλου κατάφερε, να κατανοήσει απόλυτα το νόημα, το ύφος και την υπόκωφη ειρωνία του κειμένου, σκηνοθετώντας αριστοτεχνικά τους Αλμπέρτο Φάις (Max Eisenstein) και Δημήτρη Αγαρτζίδη (Martin Schulse). Σ’ ένα υποβλητικά μινιμαλιστικό σκηνικό, στο οποίο δεσπόζει ένα από τα πιο όμορφα video installation που έχω δει ποτέ (σκηνογραφία-video design: Μικαέλα Λιακατά), εκτυλίσσεται η ολέθρια αναμέτρηση των δύο ανδρών, υπό το άγρυπνο βλέμμα της αιθέριας Griselle (αδελφή του Max & πρώην ερωτική σύντροφος του Martin), η οποία τους κοιτά αφ’ υψηλού, βυθισμένη σε μια παράξενη ραστώνη (αισθαντικότατη η ψηφιακή της απεικόνιση).

Οι δύο ηθοποιοί «κεντάνε» πάνω στην σκηνή,  αποδίδοντας τις πολλαπλές μεταμορφώσεις - μεταπτώσεις των ηρώων, με τρόπο πραγματικά καθηλωτικό. Ο Max του Αλφόνσο Φάις είναι ενθουσιώδης στην αρχή, ως προς την απόφαση του αδελφικού του φίλου, να γυρίσει στην κοινή τους πατρίδα, ενώ δείχνει παντελώς ανέτοιμος να αντιμετωπίσει την σταδιακή μετάλλαξη του. Στην πορεία καταβαραθρώνεται συναισθηματικά από την "προδοσία" του  και μεταλλάσσεται  κι ο ίδιος σε κάτι αποτρόπαιο, όπως συνήθως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Η δολοφονία της αδελφής του απ’ το ναζιστικό καθεστώς, τον μεταμορφώνει σ’ ένα σκληρό, αδίστακτο, γεμάτο εκδικητική μανία άνθρωπο, τον οποίο ο ηθοποιός κατάφερε,  ν’ αποτυπώσει με φοβερή ακρίβεια και χωρίς ίχνος υπερβολής.  Ο Martin του Δημήτρη Αγαρτζίδη, απ’ την άλλη, ξεκινάει ως ένας φιλελεύθερος άνθρωπος, που επιστρέφει μετά από χρόνια στα πάτρια εδάφη κι αντιμετωπίζει μια καινούργια πραγματικότητα, που αρχικά τον ξενίζει κι ύστερα τον… «καταβροχθίζει». Γράφει στο φίλο του για τις συνθήκες φτώχειας, που ζουν  οι Γερμανοί το 1932, μακαρίζοντας την δική του οικονομική ευμάρεια,  που τον τοποθετεί σε πολύ καλύτερη μοίρα, απ’ τους περισσότερους συμπατριώτες του. Ειδική μνεία κάνει στον σχετικά άσημο, ανερχόμενο ηγέτη, ονόματι Χίτλερ, που φαίνεται να κερδίζει έδαφος πολιτικά, πείθοντας τους εξαθλιωμένους οικονομικά Γερμανούς, για το πατριωτικό του όραμα. Το γεγονός αυτό, θορυβεί το φίλο του και προϊδεάζει το κοινό για τα «μύρια κακά», που έπονται.  Προοδευτικά ο Martin, γίνεται ολοένα και πιο κυνικός, φτάνοντας στο σημείο ν’ απαγορεύσει στον παλιό φίλο και συνεργάτη, να του ξαναγράψει (δεν είναι πια τίποτα παραπάνω από έναν ακόμα Εβραίο και τα γράμματα του λογοκρίνονται ως επικίνδυνα και αντικαθεστωτικά). Είναι ολοφάνερο ότι βρίσκονται σ' αντίπαλα στρατόπεδα κι ο Μάρτιν οφείλει, ν' αποστασιοποιηθεί απ' όποιον κι από ότι εναντιώνεται, στο κόμμα στο οποίο είναι ταγμένος κι από το οποίο απορρέουν όλα τα «αγαθά», όλα τα αξιώματα, όλες οι τιμές, που απολαμβάνει καθημερινά, αυτός κι η οικογένεια του. Το πρόσωπο του ηθοποιού άλλοτε σκληραίνει κι άλλοτε παραμένει ανέκφραστο, κάνοντας τον να μοιάζει ακόμα πιο απειλητικός. 

Στην απελπισμένη έκκληση του Max να βοηθήσει την Griselle, ο Martin ξεγυμνώνεται ολοκληρωτικά μπροστά στον αόρατο καθρέφτη, που του έστησαν οι "δραστικές" επιλογές του.  Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης-Martin, με ανατριχιαστική αμεσότητα, ευρηματικά φωτισμένος ώστε να δείχνει σχεδόν διαβολικός (σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας) ανακοινώνει στον καλύτερο του φίλο, τον θάνατο της αδελφής του, ομολογώντας παράλληλα την αδυναμία του, να παρέμβει, προκειμένου να τη σώσει (μία από τις πιο δυνατές σκηνές της παράστασης κυρίως χάρη στη βουβή αντίδραση του Αλφόνσο Φάις-Max, που χωρίς να πει κουβέντα, μας τα είπε όλα). Ο θάνατος της νεαρής κοπέλας θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια, στην ευφυέστατη, διανθισμένη με βιτριολικό χιούμορ εκδίκηση του Max,   που με τη σειρά της θα οδηγήσει σ’ έναν «ανταποδοτικό» θάνατο…ο οποίος θα φέρει την ίδια στάμπα με τον προηγούμενο… Ο αφανισμός στο τέλος εμφανίζεται ως... «ΠΑΡΑΛΗΠΤΗΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ»…και δεν κάνει καμία φυλετική - ή άλλη -  διάκριση...

Θα μπορούσα να επιχειρηματολογώ ώρες επί ωρών, για τους λόγους που πιστεύω, ότι δεν πρέπει με τίποτα να χάσετε την συγκεκριμένη παράσταση, αλλά μην ανησυχείτε,  δεν θα το κάνω. Οι τρεις τελευταίες παραστάσεις έχουν προγραμματιστεί για: σήμερα στις 9 το βράδυ και αύριο εις διπλούν, στις 19.00 & 21.30 αντίστοιχα. Έχετε λοιπόν, τρεις ευκαιρίες, να τους ανακαλύψετε μόνοι σας....προτείνω να μην αφήσετε καμία, να πάει  χαμένη...

___________________________________

ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ 

Η ΛΙΛΑ ΠΑΠΑΠΑΣΧΟΥ

Αναλυτικές πληροφορίες για το έργο, τους συντελεστές και λοιπά στοιχεία της παράστασης.

Παραλήπτης Άγνωστος (AddressUnknown)

της KathrineKressmannTaylor

σε σκηνοθεσία Νάντιας Φώσκολου

από τις 21 μέχρι τις 31 Μαΐου 2014

@ Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων

Συντελεστές

μετάφραση - σκηνοθεσία: Νάντια Φώσκολου

σκηνογραφία - videodesign: Μικαέλα Λιακατά

σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας

ενδυματολόγος: Βασιλική Σύρμα

Light BoardOperator : Δάφνη Καφετζή

παίζουν: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Αλμπέρτο Φάις

από τις 21 μέχρι τις 31 Μαΐου 2014 || Τετάρτη 21, Πέμπτη 22, Παρασκευή 23, Σάββατο 24, Πέμπτη 29, Παρασκευή 30 στις 21 :00 || Σάββατο 31 Μαΐου στις 19:00 και στις 21:30 || || Γενική είσοδος: 10 ευρώ, μειωμένο εισιτήριο (άνεργοι, φοιτητές, κάρτα ΣΕΗ) : 5 ευρώ.

Περίληψη

Ποιος είναι αυτός ο Αδόλφος Χίτλερ που δείχνει να αναρριχάται προς την εξουσία στη Γερμανία ;

Σαν Φρανσίσκο (ΗΠΑ) / Μόναχο (Γερμανία), 1932

Μέσα από την αλληλογραφία δύο αδελφικών φίλων, επιτυχημένων μεταναστών στην Αμερική, ο ένας εκ των οποίων αποφασίζει να επιστρέψει στη Γερμανία, το έργο αιχμαλωτίζει μια φιλία — και την ανθρωπότητα ολόκληρη — σε μια στιγμή ιστορικής μεταμόρφωσης.

Καθώς ο Χίτλερ αναρριχάται στην εξουσία, η σχέση των δύο φίλων φθίνει ανεπανόρθωτα και καταλήγει στην προδοσία.

Βασισμένη σε μια κλασική ιστορία εκδίκησης δομημένη με κινηματογραφικό σασπένς, η παράσταση διερευνά το ζήτημα της προσωπικής ευθύνης σε περιόδους κρίσεων.

Σύντομη ιστορία του κειμένου

Κλασικήνουβέλα δι’ αλληλογραφίας, αιχμηρό, λιτό και προφητικό κείμενο για τις απαρχές του Τρίτου Ράιχ, την άνοδο του ναζισμού, τη διείσδυση της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας στις συνειδήσεις, η νουβέλαΠαραλήπτης άγνωστος (Address Unknown), πρώτο βιβλίο της αμερικανίδας συγγραφέως Kathrine Kressmann Taylor, γράφτηκε και δημοσιεύτηκε το 1938 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα χρόνο πριν από το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Κυκλοφόρησε πρώτα ως short story σε ένα αμερικάνικο περιοδικό καιαναδημοσιεύτηκε γρήγορα από το Reader's Digest σε μορφή βιβλίου. Οι πωλήσεις ξεπέρασαν τα 50.000 αντίτυπα και το κείμενο απαγορεύτηκε αμέσως στη Γερμανία.

Η νουβέλα έπεσε ύστερα σε μια σχετική λήθη, μέχρι τη δεύτερήτης αναδημοσίευση, το 1995, με αφορμή την 50η επέτειο της απελευθέρωσης των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ένα χρόνο πριν από το θάνατο της Kathrine Kressmann Taylor.

Η συγγραφέας Kathrine Kressmann Taylor (1903-1996)

Η Kathrine Kressmann γεννήθηκε το 1903 στο Πόρτλαντ της Πολιτείας Όρεγκον. Αφού αποφοίτησε από το University of Oregon, μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο, όπου εργάστηκε στον χώρο της διαφήμισης. Το 1928, η Kathrine Kressmann παντρεύτηκε τον Elliott Taylor, ιδιοκτήτη διαφημιστικής εταιρείας. Δέκα χρόνια αργότερα, το ζευγάρι μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου δημοσιεύτηκε το Address Unknown. Τόσο ο εκδότης όσο και ο σύζυγός της θεώρησαν ότι η νουβέλα ήταν «πολύ δυνατή για να εμφανιστεί ως υπογεγραμμένη από γυναίκα», και δημοσίευσαν το έργο με την υπογραφή Kressmann Taylor, αφαιρώντας το μικρό όνομα της Kathrine — η οποία επρόκειτο να κρατήσει σε όλη της την καριέρα το νέο αυτό ονοματεπώνυμο. Η στηλίτευση του ναζισμού αποτελεί το θέμα και του επόμενου βιβλίου της Taylor, Until That Day (1942). Το 1947, η συγγραφέας άρχισε να διδάσκει δημοσιογραφία και δημιουργική γραφή στο GettysburgCollege της Πενσυλβανία.

Το 1995, όταν η Taylor ήταν 91 ετών,το Address Unknown επανεκδόθηκε και έγινε πλέον διεθνές best-seller, χαρίζοντάς της έναν νέο γύρο αναγνώρισης. Πέθανε το 1996, έχοντας περάσει τον τελευταίο χρόνο της ζωής της δίνοντας συνεντεύξεις και υπογράφοντας αντίτυπα του βιβλίου της.

« Αγαπητέ Max... », « Αγαπητέ Martin... »

Ποιος είναι αυτός ο Αδόλφος Χίτλερ που δείχνει να αναρριχάται προς την εξουσία στη Γερμανία ; Δεν μου αρέσουν όσα διαβάζω γι’ αυτόν… 

(21 Ιανουαρίου 1933)

Η νουβέλα Παραλήπτης Άγνωστος αποτελείται από 19 επιστολές που ανταλλάσσουν δύο φίλοι, ο Martin Schulse, 40 ετών, Γερμανός, παντρεμένος, πατέρας τριών παιδιών, και ο Max Eisenstein, 40 ετών, εργένης, πολιτογραφημένος Αμερικάνος εβραϊκής καταγωγής.

Χρόνια συνέταιροι, έχοντας ιδρύσει και διευθύνει μαζί μια γκαλερί έργων τέχνης στο San Francisco, ο Max και ο Martin χωρίζουν εν μέρει όταν, το 1932, ο Martin αποφασίζει να επιστρέψει στο Μόναχο με την οικογένειά του.

Από τις 12 Νοεμβρίου του 1932 μέχρι τις 18 Μαρτίου του 1934, οι δύο φίλοι, χωρισμένοι από έναν ωκεανό, αλληλογραφούν τακτικά. Ο Max μιλάει για τη μοναξιά του, για τις δουλειές της γκαλερί, και πληροφορείται από τον φίλο του για τις εξελίξεις στην Ευρώπη. Ο Martin, με τη σειρά του, διηγείται την εγκατάσταση και την καινούργια του ζωή σε μια Γερμανία διαλυμένη από την οικονομική κρίση, μια Γερμανία που δυσκολεύτηκε να αναγνωρίσει κατά την επιστροφή του.

Είναι οι τελευταίοι μήνες της πρωθυπουργίας Hindenburg ˙ η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ρίχνει τα τελευταία της φώτα, αλλά κανείς δεν παίρνει ακόμη στα σοβαρά τους λόγους ενός άσημου φανατικού ονόματι Hitler.

Καθώς η μια επιστολή διαδέχεται την άλλη, ένα απειλητικό βουητό αρχίζει να σκιάζει την αλληλογραφία των δύο φίλων.

Οι πολιτικές ισορροπίες αλλάζουν ξαφνικά τον Μάρτιο του 1933 και οEisenstein διαπιστώνει πως ο καρδιακός του φίλος, υπό την επιρροή μιας ναζιστικής ιδεολογίας που κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος, έχει αρχίσει να υιοθετεί τις αντιλήψεις του καινούργιου καθεστώτος.

Μήπως πρόκειται όμως για μια προσποίηση, στην οποία προβαίνει ο Martin με στόχο να ξεγελάσει τη λογοκρισία του Τρίτου Ράιχ;

Η απορία αυτή λύνεται όταν ο Maxζητάει από τον Martin να παράσχει άσυλο και προστασία στη μικρή του αδερφή, τη Griselle, ανερχόμενη ηθοποιό στη Βιέννη, η οποία βρίσκεται, μετά από τη θέσπιση των νόμων που απαγορεύουν στους Εβραίους την άσκηση ορισμένων επαγγελμάτων, υπό τη διαρκή απειλή μιας σύλληψης.

Έγραψαν για το κείμενο :

« Το σύγχρονο αυτό διήγημα είναι κυριολεκτικά τέλειο. Πρόκειται για το πιο αποτελεσματικό κατηγορώ εναντίον του ναζισμού που έχει γίνει ποτέ σε έργο μυθοπλασίας. »

[« The New York Times Book Review »]

« Καθώς εξαπλώνεται η ναζιστική ιδεολογία, και μαζί της ο ενθουσιασμός του Martin γι’ αυτήν, η φιλία διαβρώνεται και η ίδια η αλληλογραφία απειλείται. Δεν μπορώ να αποκαλύψω αυτό που ακολουθεί, παρά μόνο λέγοντας ότι η ανατροπή (coup de théâtre) στην οποία προβαίνει η Taylor στο τέλος δεν είναι μόνο λαμπρή —εγγράφοντας τις ίδιες τις επιστολές μέσα στην πλοκή — αλλά φέρνει την απόδειξη, κατά μια διττή έννοια, του τρόπου με τον οποίο οι γραμμένες λέξεις μπόρεσαν να αποτελέσουν ένα αποτελεσματικό όπλο κατά της εξουσίας των Ναζί. »

[Anne Karpf, « The Guardian », 13 Ιουνίου 2002]

« Έργο μυθοπλασίας, [Παραλήπτης άγνωστος] αποτελείται από την αλληλογραφία που ανταλλάσσουν ανάμεσα στο 1932 και το 1934 δύο φίλοι, συνέταιροι σε μια γκαλερί έργων τέχνης του San Francisco : ο Max Eisenstein, Εβραίος του οποίου η αδερφή προσπαθεί να κάνει καριέρα ως ηθοποιός στη Βιέννη και ο Martin Schulse, γερμανικής καταγωγής, που επιλέγει να επιστρέψει στο Μόναχο της Γερμανίας. Φαίνεται πως η συγγραφέας εμπνεύστηκε την αρχική ιδέα του διηγήματος από κάποιες αυθεντικές επιστολές. Το διήγημα γνώρισε από τη δημοσίευση του στο «StoryMagazine» εξαιρετική επιτυχία. Το «Reader'sDigest» το αναδημοσίευσε υπό μια συμπυκνωμένη μορφή. Έγινε από τότε ένα είδος ανεξακρίβωτου λογοτεχνικού ιπτάμενου αντικείμενου, ένα είδος κρυφού αριστουργήματος. »

[Frédéric Vitoux « Le Nouvel Observateur »]

« Το καθαρό και αιχμηρό του ύφος, από το οποίο αναδύεται μια κρυμμένη τρυφερότητα, δίνει σ’ αυτό το προφητικό κείμενο μια δαιμονική δύναμη. Τελειώνοντας την ανάγνωσή του, μία μόνο επιθυμία διακατέχει τον αναγνώστη : να μοιραστεί την ανακάλυψη αυτή με άλλους. Με όλους. Γρήγορα. »

[MartineLaval, « Télérama »]

Βιογραφικά των συντελεστών

Νάντια Φώσκολου

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και στη Νέα Υόρκη.Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Columbia, όπου έκανε τριετές επαγγελματικό μεταπτυχιακό στη Σκηνοθεσία Θεάτρου με υποτροφία του Κληροδοτήματος Μινωτή και του Ιδρύματος Fulbright.Είναι αριστούχος απόφοιτος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, κάτοχος Μεταπτυχιακού Τίτλου (DEA) Θεατρολογίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και απόφοιτος της Δραματικής Σχολής ‘Florent’ (Παρίσι).

Τον Αύγουστο του 2013 σκηνοθέτησε το έργο Peninsula του NathanWright στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Fringe της Νέας Υόρκης. Η παράσταση τιμήθηκε με το βραβείο Παράστασης Συνόλου (OutstandingEnsemble) και επελέγη για τα FringeEncores: peninsulatheplay.com

Το 2013, παρουσίασε την παράσταση Καλοκαίρι στα Σώματα με τη Γιασεμί Κηλαηδόνη (κείμενα Σωτήρη Δημητρίου) στο Θέατρο Μεταξουργείο (επαναλήφθηκε τη σαιζόν 2013-14), ενώ την άνοιξη του 2013 είχε σκηνοθετήσει το LakeFullofIron; SkyFullofHope, πάλι του NathanWright, στο ManhattanRepertoryTheatre της Νέας Υόρκης.Το 2011 σκηνοθέτησε το Ρωμαίος και Ιουλιέττα στο Θέατρο Θησείον (συνεχίστηκε το 2012-13 για δεύτερη χρονιά). Το 2008, σκηνοθέτησε σε sold-out πρεμιέρα στο BaryshnikovArtsCenter το OpusD’Amour της AnnaForsythe.

Στη Νέα Υόρκη έχει επίσης σκηνοθετήσει τις παραστάσεις Ψύλλοι στ’Αυτιά του Φεντώ, Οι Καλύτερες Προθέσεις του Μπέργκμαν, Protest του Χάβελ, Τρεις Αδελφές του Τσέχωφ, καθώς και τα σύγχρονα έργα After της ErinBrowne, NakedFishκαι Mission του NathanWright.

Στην Αθήνα: Πώς ο Προυστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου του Αλαίν Ντε Μποττόν (Άδειος Χώρος – Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου), Ταξίδι στις Κάτω Χώρες του Ζαν-ΛυκΛαγκάρς (Ομάδα Κινηματο-θέατρον), το αφήγημα του Βενεντίκτ Εροφέεφ «Μόσχα-Πετουσκί» σε θεατρική διασκευή με τίτλο BlackRussian (Θέατρο Μεταξουργείο), και το έργο Γείτονας του Μάριους Ιβασκεβίσιους σε μορφή αναλογίου για το Εθνικό Θέατρο.

Έχει εργαστεί ως συντονίστρια χώρων στον καλλιτεχνικό οργανισμό ‘chashama’ της Νέας Υόρκης, ως ερευνήτρια στο Κέντρο Αρχαίου Δράματος «Δεσμοί», και ως βοηθός σκηνοθέτη του Γιάννη Χουβαρδά (Ιδιωτικές Ζωές του ΝόελΚάουαρντ, Αμόρε – Θέατρο του Νότου). Μεταφράζει για το θέατρο από τα αγγλικά και τα γαλλικά.Φωτογραφίες παραστάσεων: www.flickr.com

Μικαέλα Λιακατά

Γεννήθηκε στην Αθήνα τo 1982.Δουλεύει ως σκηνογράφος και videodesignerσε παραστάσεις θεάτρου, χορού και ταινίες μικρού μήκους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.Αποφοίτησε με άριστα από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ, το Μεταπτυχιακό τμήμα της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ "Χώρος-Σχεδιασμός-Πολιτισμός" και από το πρόγραμμα MasterofFineArts, DesignforStageandFilm, TischSchooloftheArts, NYU, της Νέας Υόρκης. Είναι υπότροφος των Ιδρυμάτων Αλέξανδρος Ωνάσης, Fulbrightκαι Αττική Παράδοση. Έχει δουλέψει ως βοηθός videodesigner δίπλα στον videoartistTalYarden στις παραστάσεις όπερας (σε σκην.IvoVanHove) DerSchatzgräber, του FranzSchreker, DeNederlandseOpera - Άμστερνταμ (2012), Macbeth του GuiseppeVerdi, Όπερα της Lyon (2012), LaClemenzadiTito, του W.A. Mozart, LaMonnaie - Βρυξέλλες (2013), BrokebackMountain, του CharlesWuorinen, TheatroReal, Μαδρίτη (2014). Έχει επίσης δουλέψει δίπλα στον TalYarden για τη συναυλία της παγκόσμιας οργάνωσης UNAids στο KennedyCenter, WashingtonDC. (2012).Στη Νέα Υόρκη σχεδίασε σκηνικά για τις παραστάσεις:CaminoReal, του TennesseeWilliams, σκηνοθεσία ShanaCooper (2012), MajorBarbaraτου G.B. Shaw, σκηνοθεσία JanetZarish (2011),Hypochondriaτου KyleJarrow, σκηνοθεσία JimmyMaize (2011),την ταινία μικρού μήκους Yield, σκηνοθεσία NelsonEusebio (2012),καθώς και δύο παραστάσεις χορού, σε χορογραφίες των JennyRocha (RochaDanceCompany) και MichaelLaskaris-ClaireWestby-SamuelSwanton (2010 και 2011).Στην Ελλάδα, έχει συνεργαστεί με τη θεατρική εταιρεία "Πόλις" και έχει σχεδιάσει videoanimation για την παράσταση OΥμπύ και η Επιτροπή της Αλήθειας, της JaneTaylor, σκηνοθεσία Ελένης Γεωργοπούλου, θέατρο Απόλλων, Σύρος, (2009).Έχει σχεδιάσει σκηνικά για την ταινία μικρού μήκους "Συντήρηση", σε σκηνοθεσία Ιφιγένειας Δημητρίου, Νύχτες Πρεμιέρας (2013)Έχει κερδίσει πρώτο βραβείο σε έναν πανελλήνιο επαγγελματικό και έναν πανελλήνιο φοιτητικό αρχιτεκτονικό διαγωνισμό.www.mikaelaliakata.com

Δημήτρης Αγαρτζίδης

Γεννήθηκε στους Φιλιάτες Θεσπρωτίας. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης του Γιώργου Κιμούλη “Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας”και στο Εργαστήρι Φωνητικής Τέχνης του Σπύρου Σακκά. Διδάσκει υποκριτική και φωνητική- αναπνευστική αγωγή. Σκηνοθέτησε τις παραστάσεις: "Περσινή αρραβωνιαστικιά" της ΖυράνναςΖατέλη, “Τρεις αδελφές à Moscou, στη Μόσχα, toMoscow, nachMoskau!”, βασισμένη στο έργο του ΆντονΠάβλοβιτς Τσέχωφ και “Παγκόσμια ιστορία της αϋπνίας” πάνω σε κείμενα του ΧόρχεΛουίς Μπόρχες. Έχει συνεργαστεί, στο Εθνικό και στο ελεύθερο θέατρο, με σκηνοθέτες όπως ο Λευτέρης Βογιατζής, ο Σωτήρης Χατζάκης, η Άντζελα Μπρούσκου, ο Γιάννης Λεοντάρης, η Ιώ Βουλγαράκη,ο Αντώνης Καλογρίδης, ο Κοσμάς Φοντούκης, η Μάρθα Φριντζήλα, ο Γιώργος Κιμούλης κ.α. σε έργα Ευριπίδη, Σοφοκλή, Τσέχωφ, Σαίξπηρ, Πούσκιν, Καζαντζάκη, Τ. Ουίλιαμς, Μαριβό, Πετρουσέφσκαγια, Σιμελπφένιχ κ.α. Στον κινηματογράφο έπαιξε στην ταινία του Δημήτρη Αθανίτη «Τρεις μέρες ευτυχίας» και στην τηλεόραση στη σειρά «Μίλα μου βρώμικα» της Μυρτώς Κοντοβά. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Elephastiliensis.

Αλμπέρτο Φάις

Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Στο θέατρο έχει λάβει μέρος στις παραστάσεις :

Οι Δαιμονισμένοι, Μελίνα-όπου και να ταξιδέψω, Θησέαςκαι Αριάδνη, Η μέλισσα, ΟιδίπουςΤύραννος, Άμλετ,Ιππείς, Κατά φαντασίαν ασθενής, Παρακαλώ ας μείνει μεταξύ μας, Πέρσες, Ξενοδοχείον ο Παράδεισος, Πολύ κακό και τίποτα, Όρνιθες, Οιδίπους – ΑντιΟιδίπους, Γυάλινος Κόσμος, Ο κύκλος με την κιμωλία, Το ημέρωμα της στρίγγλας, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Μιζερέρε, Νεφέλες, Φοιτηταί. Έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες Σ. Σπυράτου, Α. Ρεβή, Τσ. Γκραουζίνις, Β. Νικολαϊδη, Γ. Μπέζο, Α. Ρήγα, Κ. Ρήγο, Δ. Λιγνάδη, Θ. Μουμουλίδη, Ν. Μπράντιτς, Κ. Τσιάνο, Γ. Ιορδανίδη, Σ. Τσακίρη.

Έχει εμφανιστεί στις τηλεοπτικές σειρές Ονειροπαγίδα, Αν μ’αγαπάς, Ήρθε κι έδεσε, Η αδερφή της αδερφής της αδερφής μου, Τα χαϊδεμένα παιδιά, Γοργόνες, Ευτυχισμένοι μαζί, Τα μαχαιρώματα, Το κόκκινο δωμάτιο και στο ντοκιμαντέρ Σπύρος Λούης του Γ. Σμαραγδή.

__________________________________

Τα πνευματικά δικαιώματα του κειμένου εκπροσωπούνται από την MacnaughtonLordRepresentation /Agent : MacnaughtonLordRepresentation, 44 SouthMoltonStreet, LondonW1K 5RT

__________________________________

theatre / performance art / poetry / installation / readings / documentary / creative writing / music

                                                    

Πολυχώρος Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων

Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, 11361, Κυψέλη, Αθήνα

Τ: (00 30) 213 00 40 496 || Mobile: (00 30) 69.45.34.84.45

Email: info@polychorosket.gr

Site: http://polychorosket.gr/

Facebook: https://www.facebook.com/kentron.el

Twitter: https://twitter.com/TVControlCenter
Flickr: http://www.flickr.com/photos/79921428@N03/sets
YouTube: http://www.youtube.com/channel/UC0rOD1_SgjuNrkNmx59_sMg?feature=mhee
Vimeo: https://vimeo.com/user16922222/videos
Teaser: http://www.youtube.com/watch?v=74G9Da77Vxo
__________________________________

Πρόσβαση στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων: λεωφορείο (στάση Καλλιφρονά): 054, 608, 622, Α8, Β8 || τρόλεϊ (στάση Καλλιφρονά): 3, 5, 11, 13, 14 || τρόλεϊ (στάση Πλατεία Κυψέλης): 2, 4 || ΗΣΑΠ: Άγιος Νικόλαος (12 λεπτά με τα πόδια).

Χάρτης GoogleMaphttps://plus.google.com/115399163603766834337/about?gl=fr&hl=en

Λευκές Κορδέλες σε Μαύρα Κρίνα (Ποιητικό Χρονογράφημα)

“Ο όρος φασισμός προέρχεται από την ιταλική λέξη Fascismo, που ετυμολογείται από την λατινική «fasces» (ενικός: fascis, ιταλικά fascio), που ονομάζονταν συγκεκριμένο αρχαίο ρωμαϊκό έμβλημα εξουσίας, που απεικόνιζε «ράβδους δεμένες γύρω από έναν πέλεκυ»

«Ο φασισμός είναι ριζοσπαστική, αυταρχική, εθνικιστική πολιτική ιδεολογία και μαζικό κίνημα, που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών, βιολογικών, πολιτισμικών ή/και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα».

Τόνοι μελάνι χύθηκαν

κι άλλοι τόσοι, θα κατασπαταληθούν

που οι άνθρωποι

για τους εαυτούς τους δεν είναι διόλου σίγουροι

από που ορμώμενοι

ποιούν, αυτά που ποιούν.

Επιστήμονες, καλλιτέχνες, διανοητές

*personae non gratae, εκόντες ή άκοντες.

Σε φυλακές και φρενοκομεία

αναπροσαρμόζεται συνεχώς η μία 

η υπέρτατη αλήθεια.

Μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να ενώσει

τ’ αμοντάριστα πλάνα

μιας δυσανάγνωστης ιστορίας.

Ιδεολογίες αποκηρύχθηκαν μαζικά

απ’ αδυναμία  εφαρμογής

που γεννάει η πράξη.

Οι αθώοι πάντα θα σταυρώνονται.

Όσα θαύματα, όσες προσευχές, όσα τάματα

κι αν εναποθέσουν στις ρέπλικες των αγίων

 ευκολόπιστοι προσκυνητές.

Σοκαρισμένη, ως συνήθως, η κοινή γνώμη.

Παραμένουν αδιευκρίνιστα τα γιατί και τα πως

των ποσοστών της αισχύνης.

Τ’ αποκαλούμενο «κοινό αίσθημα»

δεν είναι εντέλει καθόλου, μα καθόλου

για όλους κοινό.

   Όμως δεν συζητάω γι’ αυτό.

Μιλώ για την επέλαση της αλαζονείας.

Πενθώ για τους οπαδούς της εθνοσωτήριας αυθαιρεσίας.

Τα παραπλανημένα τους φερέφωνα, οικτίρω. 

Δεν ευδοκιμούν εναλλακτικές θεραπείες

σε μυαλά που φλερτάρουν

με την παραλυσία.

                                Μιλώ για το στρουθοκαμηλισμό

της ανορθόδοξης πολιτικά κοινωνίας.

Λέξεις κι έννοιες αναμασιούνται σαν τσίχλες

απ’ τις αυθεντίες των μίντια.

                             Κατόπιν, ο ένας στον άλλο, τις πτύουμε.

Μην θαρρείς, πως οι διαφημιστές της τρομοκρατίας

δεν μοσχοβολούν δυσωδία.

                              Αναθρέψαμε σε δανεικές αγκαλιές

                                       ένα πολυπρόσωπο τέρας.

Μόλις κοπεί το ένα κεφάλι

  στη θέση του, εμφανίζονται δύο.

Οι ξένοι ανέκαθεν

έπονταν μύρια κακά

μα κανείς δεν τολμά να σκεφτεί:

*"τι θ’ απογίνουμε χωρίς τους βαρβάρους;"

            

Ούτε γι’ αυτό συζητώ.     

     Μιλώ για λευκές κορδέλες

τυλιγμένες στο λαιμό

μαύρων κρίνων.

*Η επώαση  της «Αρείας Φυλής»

αποτυπώθηκε υπαινικτικά

με φόντο ένα ασπρόμαυρο χωριό

της προπολεμικής Γερμανίας.

                               

Μιλώ για ράβδους,  δεμένους γύρω απ’ έναν πέλεκυ.

                                Αποκεφαλίζονται θερμόαιμοι νεανίες

πριν προλάβουν να γίνουν

σύμβολα της ειρήνης.

Τα παιδιά που πληγώνουμε

θα γυρέψουν εκδίκηση.

Δεν υπάρχει επιστροφή

απ’ την κόλαση των διαψευσμένων ονείρων.

 Ελλάδα-Γαλλία σημειώσατε Χ.

Δε μιλώ για ισοπαλία.

Πρόκειται γι’ απόλυτη διαγραφή

της λογικής και της εμπιστοσύνης.

Η Γηραιά Ήπειρος

δεν γηράσκει αεί διδασκόμενη.

Μοναχά γηράσκει…εσαεί ανεπίδεκτη…

*Η λατινογενής έκφραση persona non grata, (περσόνα νον γκράτα), σημαίνει ανεπιθύμητο πρόσωπο και αποτελεί όρο του Διεθνούς Δικαίου και ειδικότερα βασικό όρο στις σύγχρονες Διπλωματικές σχέσεις.

*Αναφορά στην βραβευμένη, Γερμανική ταινία του Μίχαελ Χάνεκε «ΛΕΥΚΗ ΚΟΡΔΕΛΑ»

*Αναφορά στον στίχο του Καβάφη

«ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ»

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: https://www.facebook.com/efthimisphotography?fref=ts