«Το γυμνό ταλέντο της επιβίωσης» ή το ασυμβίβαστο της επιλογής, Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Επιβίωση. Η λέξη που καθησυχάζει τους ανυπότακτους ή μάλλον εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους ανυπότακτους. Είναι μια καλή δικαιολογία για να δώσεις στον εαυτό σου άφεση αμαρτιών. Το σύγχρονο συγχωροχάρτι που ξεπλένει συνειδήσεις.

Κι όμως, πόσο διαφορετική ηχεί στο χάος του κόσμου! Αναμετρήσου με το άπειρο του νυχτερινού ουρανού, για να καταλάβεις τις διαστάσεις της μη πληρότητάς σου- φίλε μου…

Προσπαθώ να ιχνηλατήσω γύρω από το φέγγος ενός παρακμάζοντος πολιτισμού. Καταδιώκω και τον τελευταίο αχθοφόρο στο κυανό τοπίο. Είσαι ο ξένος. Ο περιπλανώμενος.  Εκείνος που δεν ανήκει εδώ… αλλά κάπου αλλού… εκεί που θα τον οδηγήσει η πορεία της σήψης του.

Δεν συμβιβάζεσαι. Τίποτε δεν είναι δικό σου. Δική σου είναι –μόνο- η απόφαση της πορείας. Αυτό ίσως να εννοεί ο ποιητής με «το γυμνό ταλέντο της επιβίωσης». Την επιλογή. Στο μονοπάτι. Στον ορίζοντα του τέλους. Εκεί που οι φλόγες της φωτιάς έχουν λειάνει καλά την εξασφάλισή σου.

Το θεώρημα της μη πληρότητας- Γιώργος Λίλλης  

Αυτός που σκάβει στωικά την έρημο διψώντας

ξέρει: οι δρόμοι δεν υπήρξαν ποτέ δικοί μας,

μόνο η ανάσα κάτω από κάθε υποστατικό, για το πουθενά,

φανερώνοντας ένα νοητό μονοπάτι

ανάμεσα στο σκοτάδι και στην τρικυμία.

Το δέντρο παλεύει με τις ξιφολόγχες της φωτιάς

ενώ ο άνεμος υφαίνει νιφάδες στο θώρακα.

Το γυμνό ταλέντο της επιβίωσης

(Από την ποιητική του συλλογή, «Τα όρια του λαβύρινθου», εκδ. Κέδρος 2008)