Λίγα λεπτά με τον Τσινάσκι, Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Άνδρα μοι έννεπε Mούσα πολύτροπον… χάλια το θυμάμαι κι αυτό· στο σχολείο μαθητής τελευταίος. Τέρμα πίσω, στο θρανίο, να κοιμάμαι ξύπνιος. Τι να’ χει το παιδί- όλοι αναρωτιόντουσαν· μπας και είναι στόκος;  Κι εγώ να τους γράφω κανονικά…

Τα βιβλία πέτρα, σφιχτά δεμένη, στον λαιμό μου. Κι ο δρόμος… ελπίδα φυγής. Αρχικά τους σιχαινόμουνα τους ανθρώπους· τώρα -απλά- τους λυπάμαι. Λες και ξοδεύουν την ζωή τους… στο χείλος… λίγο πριν τον γκρεμό…

Όχι. Δεν θα μιλήσω, όπως σας έχουνε συνηθίσει άλλοι συγγραφείς. Δεν θα σας πω για την μεγάλη Τέχνη κι ούτε για το μυστικό της γραφής μου. Θα σας μιλήσω για την μισοτελειωμένη μπύρα, που με περιμένει πάνω στο τραπέζι μου· εκείνο το παμπάλαιο τραπέζι, που έχει χίλιες χρήσεις. Για το μεθύσι που με κρατά ζωντανό, στον νεκρικό σας κόσμο. Για την ώρα της εκσπερμάτισης και για το υπέροχο ποίημα, εκεί που η τελευταία σταγόνα σπέρματος χάνεται στην λήθη.

Ξέρω. Ανατρέπω την κοσμοθεωρία όλων σας. Σα δε ντρέπομαι ο αχρείος!!! Όμως, τι να κάνουμε;

Κοίτα: θα μπορούσα να σας μιλάω ώρες, για την τέλεια μποέμικη ζωάρα μου· αλλά, ακούστε πως με φωνάζουν. «Τσινάσκιιιιι!». Βλέπετε είναι η τελευταία κούρσα κι έχω μείνει ταπί.

Τα λέμε αλάνια!  

"Οδός Μπουκόφσκι"- Λίλα Παπαπάσχου

Μέθυσος και σπυριάρης κι αθυρόστομος κι αναιδής.

Καμία σχέση με μένα, κόρη της Θάλειας, της Πολύμνιας και των άλλων Μουσών.

Στα νερά του Αχέροντα βαφτίστηκα απ' τη Σαπφώ.

Γράφει πάντα για το μηδέν και τους ανθρώπους του

για όσα ποτέ δεν έπρεπε να γίνουν - τι κι αν γίνονται - παγκοσμίως κι εδώ.

Δεν υπάρχει δικαίωση για κανέναν απ' τους ταλαίπωρους ήρωες

καμία κάθαρση, κανένας σκοπός.

Τα κουφάρια τους περιφέρει σε παραγράφους μακρόσυρτες

τα μαντρώνει σε λέξεις σκληρές κι όταν βγάλει το άχτι του

την κάννη στρέφει και στο δικό του το πρόσωπο

έναν υπόγειο κρατήρα - δια παντός ενεργό - βουτηγμένο στο πύον.

Για μισό λεπτό... έτσι όπως στο θολό καθρεφτάκι του μπάνιου

αντανακλά η μορφή μου, αν εξαιρέσεις τις τρύπες στο δέρμα

σημάδια ακμής - ή μήπως παρακμής - μοιάζουμε αφόρητα.

Διακρίνω πια καθαρά, κυρίως στο βλέμμα μου

της δικής του ανορθόδοξης διάνοιας, το κατάφωτο σκοτάδι.