ArtProject 24: ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ...ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ...(ARS & VITA ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ)

"ΤΟ ΡΙΣΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ", είναι μια παράσταση, η οποία στην ουσία βασίζεται στον σπαραχτικό μονόλογο μιας γυναίκας, που επιμένει να ρισκάρει, παίζοντας στο πιο επικίνδυνο παιχνίδι - αυτό της ζωής - κι ας μην είναι ποτέ υπέρ της τα στοιχήματα.

Η ηθοποιός Κατερίνα Γκατζόγια, κατάφερε να δέσει με μαγικό τρόπο, δύο αγαπημένα θεατρικά έργα της Κωστούλας Μητροπούλου 'ΤΟ ΡΙΣΚΟ" και "ΤΟ ΤΕΛΟΣ", σ' ένα ενιαίο κείμενο ("Είσαι καθρέφτης στα μάτια μου"), το οποίο διάνθισε με τις δικές της σκέψεις και ανησυχίες, δημιουργώντας στην ουσία κάτι εντελώς νέο και ανατρεπτικό. Η ίδια ενσαρκώνει την κεντρική ηρωίδα με την διττή προσωπικότητα. Αυτή της ηθοποιού που απλά υποκρίνεται έναν ρόλο και την άλλη, την πιο εσωστρεφή κι ευάλωτη, απλή καθημερινή γυναίκα, που βίωσε - ή ακόμα βιώνει έστω φαντασιακά - έναν απελπισμένο έρωτα. Αυτή η διχασμένη προσωπικότητα, μένει στο τέλος μόνη κι εγκατελειμμένη, μα όχι νικημένη. Η θηλυκή υπόσταση στην οποία δίνει ζωή η Κατερίνα Γκατζόγια δεν ζητά να τη λυπηθούν. Θέλει μόνο ν' ακουστεί. Εκείνη κι η ιστορία της, που σε κανένα σημείο του έργου δεν μας αποκαλύπτεται, αν είναι πέρα για πέρα αληθινή, ή ένα αποκύημα της ταραγμένης φαντασίας της. Η ερωτευμένη γυναίκα του έργου, δεν επιθυμεί να εκδικηθεί τον άνδρα (τους άνδρες ενδεχομένως), που την οδήγησαν στην μοναξιά και την απόγνωση. Δεν μισεί, αγαπάει αλόγιστα και τυφλά. Ο χείμμαρος συναισθημάτων που ξεπηδάει αβίαστα από μέσα της, είναι περισσότερο μια μορφή ερωτικής εξομολόγησης, παρά ένας θλιβερός απολογισμός. Η γυναίκα αυτή μπορεί να ράγισε, αλλά δεν έσπασε. Παραμένει ζωντανή -στη σκηνή και στη ζωή - έτοιμη να δώσει την επόμενη μάχη. Μεθάει, γελάει δυνατά, παραφέρεται, χορεύει, προκαλεί τραγουδά ζωντανά, φλερτάροντας με τον πιανίστα, που εκτελεί και χρέη ηθοποιού, εφόσον ο "μουσικός" του ρόλος, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης. Πολλές φορές κάνει εκκλήσεις για βοήθεια στο κοινό, με τέτοια αμεσότητα που σοκάρει, αναγκάζοντας τον καθένα από μας, ν' αναγνωρίσει στο πρόσωπο της, τις δικές του, καλά κρυμμένες πληγές.

Ο σκηνοθέτης του έργου Χρ. Πουσίνης, πολύ σοφά κατά τη γνώμη μου, επέλεξε να ρίξει όλα τα φώτα σ' αυτήν την γυναίκα που σπαράζει, αφήνοντας για τους δύο ανδρικούς ρόλους, τον ρόλο του δευτεραγωνιστή, εφόσον κι οι ίδιοι τόσο ερμηνευτικά, όσο και ουσιαστικά, παραμένουν εικόνες ασαφείς, με πρόσωπα ανέκφραστα και σκληρά, λόγο εντελώς αποστασιοποιημένο, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πληθωρική, σαρωτική, μητροκεντρική και εντέλλει λυτρωτική ερμηνεία της Κατερίνας Γκατζόγια. Στα συν της παράστασης η καταπληκτική μουσική επένδυση του Νίκου Επισκόπου, μέρος της οποίας συνέθεσε ο ίδιος, αποκλειστικά για το συγκεκριμένο έργο.

Το σκηνικό της Μ. Μακρή, μοιάζει με τον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας, σκοτεινό, υποβλητικό και "ανοικοκύρευτο"...Βιβλία πεταμένα παντού, μια βελούδινη πολυθρόνα "παλαιάς κοπής", για να κάθεται ο άνδρας-σύμβολο του έργου, το πιάνο και ένας καθρέφτης- κριτής, στον οποίο αντικατοπτρίζονται όλα αυτά που κανένας από μας δεν είναι ικανός, να παραδεχτεί από μόνος του. Ο καθρέφτης παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην παράσταση, τόσο σ' επίπεδο σημειολογίας όσο και αισθητικής, αφού πολύ συχνά οι πρωταγωνιστές καλούνται να παίξουν μαζί του, να κρυφτούν από πίσω του, να αλλοιωθούν μέσα από την παραμορφωτική ματιά του ή να κάνουν μι' απόπειρα να τον σπάσουν, προς αναζήτηση της αλήθειας, που κρύβει η άλλη όψη του. Ντυμένη πότε σαν ντίβα με κόκκινο φόρεμα της φωτιάς και πότε σαν καθημερινή γυναίκα της διπλανής πόρτας μ' ένα λιτό μπλε φουστάνι (κοστούμια: Δ. Βασιλακάκης), η αρτίστα-γυναίκα, πεθαίνει κάθε βράδυ και γεννιέται το άλλο πρωί, κυριολεκτικά από τις στάχτες της.

Κάθε Σάββατο & Κυριακή, στις 9.30 το βράδυ, στο θέατρο της Οδού Παραμυθίας, η Κατερίνα Γκατζόγια καταθέτει την ψυχή της, με μια αφοπλιστική αθωότητα, όπως ακριβώς τα παιδιά επιδεικνύουν περήφανα τα παιχνίδια και τις ζωγραφιές τους, στους αδιάφορους και κουρασμένους ενήλικες. Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, η ηθοποιός, άψογα ντυμένη το ρόλο της, παίρνει το μεγαλύτερο ρίσκο απ' όλα: Να ζεις την κάθε στιγμή, σαν να είναι η τελευταία! Εμείς το μόνο που πρέπει να κάνουμε στο τέλος...είναι απλά...να την χειροκροτήσουμε!