ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΕΣ (ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ)

Κάθε Άνοιξη, o Χριστός Ξανασταυρώνεται.

Με άνθη βιολέτας και κρίνα, στολίζουμε

παρθένοι μαζί κι αμαρτωλοί

το ιερό νεκροκρέβατο.

Συρρέουμε στους ναούς της κατάνυξης

πιστοί στο γεγονός, ότι παραμένουμε άπιστοι.

Πρέπει πάση θυσία να διασφαλίσουμε 
έστω την τελευταία στιγμή, της ψυχής

την πολυτραγουδισμένη σωτηρία.

Οι γεροντότεροι προσεύχονται για μια θέση στον παράδεισο

πιο πολύ από συνήθεια, παρά με ειλικρινή αγωνία

αν στ' αλήθεια υπάρχει.

Κάπου στο ενδιάμεσο 

χάθηκε το νόημα του περάσματος 

απ' το εγώ στην έννοια της διευρυμένης συνείδησης.

Μας έμεινε η κακοφορμισμένη αισθητική

της εποχιακής εμπορευματοποίησης.

Ρεκλάμες στην T.V. και τα ραδιόφωνα, σχεδιασμένες κατάλληλα

για να κατατοπιστεί το φιλοθεάμον κοινό

σχετικά με τόσες και τόσες μοναδικές ευκαιρίες
σ' εδώδιμα είδη κι αμνοερίφια.

Είναι η περίοδος που το νόημα της λέξης  νονός 
αποκτά καθοριστική σημασία.

Στις επικίνδυνες αποστολές του ονοματοδότη

συμπεριλαμβάνεται η αγορά “χλιδάτης” λαμπάδας

από επώνυμη αλυσίδα καταστημάτων.

Είναι τεράστιο κρίμα, να κακοκαρδιστούν οι γονείς

πόσο μάλλον, το πολυαγαπημένο του βαφτιστήρι.

Για τους περισσότερους ανθρώπους

δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα.

Πάνε κανονικά το πρωί στη δουλειά, γυρίζουν βράδυ στο σπίτι.

Μοναδική προοπτική, οι δύο – τρεις μέρες αργίας.

Θα γίνουν αέρας, πριν καν προλάβουν

να καταμετρηθούν.

Πάλι θα περισσέψει φαγητό, το κρασί δεν θα είναι ποτέ αρκετό

και των συγγενών τα ευχολόγια

το πιθανότερο είναι, να παραμείνουν

άλλη μια χρονιά ανικανοποίητα.

Υγεία, πάνω και πέρα απ' όλα, μακροημέρευση, ευτυχία

αγάπη και επί γης ειρήνη.

Για όλα αυτά τ' αγαθά, δεν έγινε άλλωστε η θυσία;

Δεν εξαγοράζεται η ψυχική ηρεμία

όσο κι αν φτιασιδωθείς τη χαρά

πάντα η θλίψη θα βρίσκει μια ρωγμή
για να χωρέσει, στα ενδότερα της εστίας.

Κάθε Άνοιξη, ο Ιησούς Ανασταίνεται.

Ζούμε και ξαναζούμε τ' ανεπανάληπτο θαύμα

ακόμα κι ο θάνατος, έχει τον τρόπο του, να νικιέται.

Είναι η ένδεια, που οδηγεί στην αθανασία;

Ή μηπως είναι η πνευματική μας ανάταση;

Πρέπει ν' αμαρτήσεις πρώτα, για να φτάσεις στο τέλος

ειλικρινά, να μετανοήσεις;

Η αγάπη χαρίζει φτερά 

κι ας μη γεννιόμαστε όλοι, εκ πρωϊμίου, ξανθόμαλλοι άγγελοι;

Κάπου, κάπως, κάποτε

άγνωστο της ιστορίας το ακριβές

μπερδέψαμε τις θρησκευτικές τελετές των δογμάτων

με τις απλές, πανανθρώπινες ιεροτελεστίες.

Δεν γεννιέσαι αγνός, δεν γεννιέσαι αγύρτης.

Ο καθένας μπορεί να εξασφαλιστεί μετά θάνατον

κατοχυρώνοντας ποικιλλοτρόπως

το πολυπόθητο συγχωροχάρτι.

Η δυσκολία εντοπίζεται, στο να μάθεις κι ο ίδιος να ζεις

σύμφωνα μ'αυτά, που με τόσο ζήλο 

κηρύττεις στα πλήθη.

"ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ"

Φωτογραφία: https://www.facebook.com/efthimisphotography?fref=ts