«Η Διεθνής Ημέρα της Γης καθιερώθηκε το 1970, με πρωτοβουλία
της δημοτικής αρχής του Σαν Φρανσίσκο, για να γιορταστεί το θαύμα της ζωής στον
πλανήτη Γη. Ήταν μια ιδέα του ακτιβιστή Τζον ΜακΚόνελ, που υιοθετήθηκε και από
τον ΟΗΕ.
Η Διεθνής Ημέρα της Γης είναι το αντίπαλο δέος της Ημέρας της Γης, που
γιορτάζεται στις 22 Απριλίου.»
Γη αεικίνητη, σφαιρική. Η έλξη που μας ασκείς, μαγνητική.
Πάνω απ’ τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα - σαν μαγικό χαλί -
πετούν τα βουνά, τα
ποτάμια, οι λίμνες.
Αναπνέεις καθαρό ουρανό, στα μέρη που οι μουντζούρες του
πολιτισμού
είναι λιγότερες απ’ τ’
οξυγόνο της φύσης.
Αργοπεθαίνεις αβοήθητη στους αστικούς υπονόμους.
Θαμπώνουν τη λάμψη σου, αχόρταγες χωματερές
κουκουλωμένες κάτω απ’ της πόλης
την αστραφτερή επιφάνεια.
Γη εξαίσια, καρτερική. Η υπομονή σου παροιμιώδης.
Προσφέρεις στον άνθρωπο την φιλική σου ατμόσφαιρα
παίρνοντας πίσω γι’ αντάλλαγμα, την επιδεικτική του
αδιαφορία.
Τρύπα του όζοντος, φαινόμενο του θερμοκηπίου, τοξικές
βροχές.
Νούμερο ένα παραμένει στη
λίστα της ντροπής
ο κατά πολλούς αναπόφευκτος,
πυρηνικός όλεθρος.
Την ώρα που όλα δείχνουν πως χάνεσαι
έρχεται στον κόσμο άλλη μια Άνοιξη
και συνεχίζεις, να ελπίζεις σε μια ανατροπή.
Γη φιλόστοργη, μητρική.
Καίνε οι κτηματομεσίτες τα δάση κι εσύ με σμπαραλιασμένα
δάχτυλα
ζωγραφίζεις στα δέντρα, ξανά, το καφέ και το
πράσινο.
Οργώνουν το χώμα σου άπληστοι γαιοκτήμονες
κι εσύ γι’ ανταμοιβή
τους ταΐζεις απ’ τα σπλάχνα σου.
Σφάζουν αδιάκριτα την πανίδα σου και τους χαϊδεύεις τα
μαλλιά
σαν να πρόκειται για τρομαγμένα φανταράκια
που πριν τον πόλεμο, λιποτάκτησαν.
Σε κατασπαράζουν οι προστατευόμενοι σου, αδιάφοροι
απέναντι στ’ αδιαμφισβήτητο γεγονός
ότι ο δικός σου αφανισμός
θα σημάνει αυτόματα και τον δικό τους.
Γη απρόβλεπτη, εκρηκτική.
Πάνω που όλοι νομίζουν ότι σε δάμασαν
ανατινάζονται οι πυρακτωμένοι κρατήρες σου.
Φουσκώνουν και σπάνε τα νερά των ωκεανών
αντί για γέννα, καταμετράμε τα θύματα
π’ άφησε πίσω της, η οργή τους.
Γη ερμαφρόδιτη, αυτοκαταστροφική.
Τρέφεις στα έγκατα σου τον Πλούτωνα και τον Άδη
σείεσαι και ανοίγεις στα δύο, καταπίνοντας ότι αναπνέει ή
χτίζεται.
Ο τρόμος κι ο θάνατος μετριoύνται σε ρίχτερ
πόσες και πόσες ψυχές
δεν ξαναβγήκαν ποτέ στο φως
εγκλωβισμένες σε τάφους – ερείπια.
Γη της επαγγελίας, απατηλή.
Δεν χαραμίζω κανέναν δικό σου παράδεισο
για να κερδίσω την επουράνια ζωή.
Ήρθα στον κόσμο
πνιγμένη στο αίμα της μάνας μου
δεμένη σφιχτά μ’ έναν ομφάλιο λώρο, που από λάθος
ξέχασαν οι γιατροί, ν’ αποκόψουν.
Δεν έχω βρει ακόμα το θάρρος
μόνη μου, ν' αποκοπώ.
Ονειρεύομαι στα κρυφά, όταν μεγαλώσω
στα μήκη και τα πλάτη σου, δίχως ταυτότητες και διαβατήρια
ελέυθερη, να ταξιδέψω.
"Το Κορίτσι της Δύσης"
Φωτογραφίες:
https://www.facebook.com/efthimisphotography
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου