Νυχτερινό, Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

Όλα γύρω μου αλλάζουν σχήμα, κάθε που η μεγάλη θεά Σελάνα ρίχνει το ασημένιο της πέπλο στην πόλη. Τα ζώα ξυπνούν τον θηρευτή που κρύβαν επιδέξια την μέρα. Τα λουλούδια γέρνουν να αποκοιμηθούν στην αγκαλιά της σιωπής. Το μικρό καλύβι του γεράκου στην γειτονιά, κατακτά σε μέγεθος την εξουσία. Και τα αγόρια γίνονται άντρες.

Ειδικά τα αγόρια. Εκείνα τα αμούστακα παιδιά, που παίζαν ολημέρα στις αλάνες, λαμβάνουν θέση ειδική την νύχτα. Καθώς περιδιαβαίνουν τα στενά· το σκοτάδι και η πολύβουη ερημιά τσακίζουν την συστολή του καθημερινού τρόμου. Τίποτα πια δεν τα φοβίζει. Ο δροσερός αέρας μυρίζει ελευθερία. Τα κορμιά απεγκλωβίζονται από τα δεσμά. Κι ο πόθος από το απαγορευμένο.

Την νύχτα. Μάτια άγρυπνα λαξεύουν αγέρωχα βήματα. Θλιμμένα αγόρια βρίσκουν παρηγοριά γλυκόπικρη στα λαβωμένα χέρια των αγγέλων.   

Νεαρέ γιέ του μπακάλη ( Ωδή )- Γιώργος Χρονάς

Νεαρέ γιε του μπακάλη
λατρεμένε διαβάτη της νύχτας
για σένα αφήνει η Αφροδίτη
τα κλειδιά στην πόρτα
για σένα ξενυχτάνε οι φοιτητές 
της Γεωπονικής Σχολής.

Για σένα λιώνει το σαπούνι 
στα χέρια μου.