Axis Mundi, Στέφανος Ξένος

Στέφανος Ξένος

Axis Mundi

Εκδόσεις Momentum

Του Γιώργου Λίλλη*

Τον Στέφανο Ξένο τον γνώρισα πρώτα ως πεζογράφο. Το μυθιστόρημά του Η τελευταία εβδομάδα μου άρεσε πάρα πολύ. Τώρα κρατώ στα χέρια μου την ποιητική του συλλογή Axis Mundi (Άξονας του κόσμου), και ξαφνιάζομαι ευχάριστα για το σπουδαίο ταλέντο του και στην ποίηση. Το βιβλίο του βρίθει από καταπληκτικούς στίχους οι οποίοι επιδρούν τόσο μέσα μου που τους νιώθω δικούς μου. Αυτή είναι η μαγεία της αληθινής ποίησης. Να την οικειοποιείσαι. Να την κάνεις δική σου. Ο Ξένος γράφει με το πάθος ενός εξερευνητή. Η δική του όμως εξερεύνηση είναι στα έγκατα της ψυχής. Κριτικός απέναντι σ΄ αυτό που μας στερεί το ελεύθερο βλέμμα, επιδιώκει στα ποιήματά του να αφυπνίσει. Τα καταφέρνει με έναν άμεσο τρόπο. Παραθέτω στίχους:

Αυτό έχει ανάγκη η ψυχή

να αναγνωρίσει

την χαμένη ύπαρξή της.

Ή

σ΄ ένα Εγώ τρυπημένο από βέλη ανθρώπων

ή αυτό

Αυτό μου έμαθαν, να σβήνω ότι πονάει,

να μην σκέφτομαι, να μην ονειρεύομαι, να μην ελπίζω.

Γι΄ αυτό αγωνίζομαι, να μην...

Μου αρέσει αυτή η αντίδραση στο κατεστημένο. Ο Ξένος δεν θέλει να σβήνει ότι πονάει. Γιατί από τον πόνο μπορούμε να διδαχτούμε. Βασικά όλα τα αισθήματα, ακόμα και αυτά που είναι αρνητικά, μπορούν να έχουν θετική επίδραση στο πως ενεργούμε και σκεφτόμαστε. Το να επαναπαυτεί κάποιος, είναι σαν ένας μικρός θάνατος. Η ζωή μας θέλει συμμέτοχους. Να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε, να είμαστε ενεργά μέλη της κοινωνίας. Ειδικά σ΄ αυτή την κρίσιμη περίοδο που ζούμε, ο Ξένος, θέτει ένα μεγάλο ζήτημα στους στίχους τους, για το πως μπορούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, έξω από τον έτοιμο τρόπο ζωής που μας έχουν επιβάλει να ζήσουμε.

Ιδρύσαμε πόλεις και χωριά

τους δώσαμε τα ονόματά μας

αποκτήσαμε γη,

γίναμε βασιλιάδες!

Οικοδομήσαμε ναούς στους δικούς μας θεούς

και μνημεία για να θυμίζουν

τις ηρωικές πράξεις μας.

Σκορπίσαμε σπόρους σε κάθε γυναίκα

μην χαθεί το είδος μας.

Καθίσαμε σε μεγάλα τραπέζια

και χορτασμένοι τρώγαμε

και μεθυσμένοι πίναμε

και κατουρούσαμε νέκταρ.

Αναγορεύσαμε Αυγούστους τους εαυτούς μας

και οργανώσαμε αγώνες

για να τιμήσουμε τη βασιλεία.

Αυλικοί στον οίκο ανοχής μας

γευτήκαμε κάθε καρπό της ματαιοδοξίας.

Κι έπειτα, φροντίσαμε

ν΄ αφοσιωθούμε

στην προδοσία.

Μέσα σε λίγους στίχους ο Ξένος καταφέρνει να χωρέσει όλη την ανθρώπινη ιστορία. Ένα ποίημα σαν το παραπάνω, που το αγαπώ πολύ, απαιτεί για να γραφτεί από τον ποιητή να έχει βιώσει την ρήξη και να έχει αποδεχτεί τα λάθη που έχουμε πράξει. Θαυμάζω πως μέσα σε λίγους στίχους μιλάει για ένα τόσο μεγάλο θέμα, που οι ιστορικοί και οι μυθιστοριογράφοι θα χρειάζονταν χιλιάδες σελίδες. Ο Ξένος είναι ένας αναγκαίος ποιητής. 

 *Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (Ποίηση, Μανδραγόρας, Δέντρο, Ακτή, Γραφή). Επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές στη Γερμανία στις οποίες παρουσιάζει Έλληνες ποιητές και μουσικούς (μεταξύ άλλων τους Νίκο Καββαδία, Νικόλα Άσιμο και Μίκη Θεοδωράκη). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές.
Έργα του: 'Ίχνη στο χιόνι (μυθιστόρημα 2012), Μικρή διαθήκη (ποιήματα 2012)Τα όρια του λαβυρίνθου (ποιήματα, 2008), Στο σκοτάδι μετέωρος (ποιήματα, 2003), Η χώρα των κοιμώμενων υδάτων (ποιήματα, 2001), Το δέρμα της νύχτας (ποιήματα, 1999).