CHAIR’S TRAGEDY…Η ΧΟΡΟΘΕΑΤΡΙΚΗ «ΤΡΑΓΩΔΙΑ» ΜΙΑΣ CASTA DIVA! (ARS & VITA ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ)

Ημέρα Παρασκευή,  20 Ιουνίου κι ας επιμένει ο καιρός «φθινοπωρινά», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης 

ή αλλιώς… η μαγεία του χορού!

Η γνωστή χορογράφος και σκηνοθέτης Φένια Αποστόλου κατάφερε και πάλι να μιλήσει στο μυαλό και τις αισθήσεις του απόλυτα αφοσιωμένου κοινού της, αυτή τη φορά, χωρίς λόγια. Η «ηθική αυτουργός» της φετινής θεατρικής επιτυχίας «Ο ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ» του Στρίντμπεργκ (BETON7 & ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ),  μαζί με δύο από τους χορευτές της ομάδας «ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟΣ», κατάφεραν να παρουσιάσουν ένα θέαμα υψηλής αισθητικής με πραγματικά πρωτότυπες χορογραφίες και ευφυέστατα σκηνοθετικά ευρήματα.

Η  Φένια Αποστόλου τοποθέτησε έντεχνα, έναν άνδρα και μία γυναίκα σε μια αόρατη αρένα, ασπρόμαυρη κι υποβλητικά φωτισμένη. Το σκηνικό, όπως και τα κοστούμια ήταν μεν μινιμαλιστικά, αλλά παράλληλα αρκούντως εύστοχα και εντυπωσιακά (Ευδοκία Βεροπούλου – Νικόλαος Ζαβαλιάρης – Κρίνα Βροντή). Το ζευγάρι των  χορευτών, αξιοποίησε τόσο τα σόλο του, όσο και τις στιγμές της σκηνικής του συνάντησης. Στις περισσότερες των περιπτώσεων οι αέναα κινούμενοι Σίλια Καρφοπούλου και Θανάσης Μεγαλόπουλος, με ξεκάθαρες και σαφείς υποκριτικές κινήσεις, ενίσχυαν κλιμακωτά τη δύναμη του χορού τους, ενώ οι σιωπές που τους επέβαλλε η σκηνοθεσία γέμιζαν με προσμονή το κοινό, που παρακολουθούσε με φοβερή προσήλωση την σκηνική τους μεταμόρφωση.  Με μοναδικό μέσο επικοινωνίας το εύπλαστο και εκφραστικό τους σώμα και τους ήχους που αυτό παρήγαγε, οι δύο ταλαντούχοι καλλιτέχνες ζωντάνεψαν επί σκηνής μια δραματική, χορευτική performance για τις σχέσεις των δύο φύλων, μέσα από τις οποίες προκύπτει η σχέση που έχει ο καθένας από εμάς με το σώμα του, την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα του, την όποια εκ γενετής ή επίκτητη «συναισθηματική αναπηρία» του  και όλα όσα απορρέουν από τις επιταγές ενός μεταμφιεσμένου σε φιλελευθερισμό, κοινωνικοπολιτικού πουριτανισμού. Ο άνδρας – σύμβολο προσεγγίζει με όλους τους τρόπους - βίαια, τρυφερά, επιθετικά -  την απρόσιτη θηλυκότητα της καθήμενης & καθηλωμένης γυναίκας-σύμβολο, αναγκάζοντας την ν΄ αποκαλυφθεί σ’ όλη της τη γύμνια.

Δραματική, εύθραυστη, ρομαντική, θυμωμένη, προκλητική, ερωτική, μπερδεμένη, η σύγχρονη γυναίκα βάλλεται καθημερινά από πρότυπα τελειότητας, ενώ το σώμα της  χρησιμοποιείται συχνά σαν αντικείμενο ηδονής, άψυχο και αναλώσιμο. Η γυναίκα που έπλασε η Φένια Αποστόλου, θα μπορούσε να είναι θύμα trafficking, θύμα βιασμού, θύμα της ίδιας της ανατροφής της, του συζύγου της, των παιδιών της (γεννημένων & αγέννητων), θύμα των προσωπικών της επιλογών. Εκεί κατά τη γνώμη μου κρύβεται κι όλο το νόημα της παράστασης. Στο γεγονός ότι οι θεατές ανάλογα με τα προσωπικά τους βιώματα και την αντιληπτική τους ικανότητα, μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το λευκό, αψεγάδιαστο σώμα της χορεύτριας και το στιβαρό, δωρικό σώμα του χορευτή,  για να προβάλουν επάνω σκηνές από τη δική τους ατομική «τραγωδία», που αναπόφευκτα συνδέεται και με την πανανθρώπινη.  Η γυναίκα – σύμβολο έκρυβε τελικά μέσα της μια αρχέγονη δύναμη και παρακολουθώντας τη φιγούρα της Σίλιας Καρφοπούλου να πάλλεται και να σπαράζει επί σκηνής, το μόνο που δεν σου έρχεται στο μυαλό, να την χαρακτηρίσεις, είναι θύμα. Αντίθετα, μετά από κάποιο σημείο, δίνει την αίσθηση ότι σπάει τα δεσμά της, αποδέχεται τη φύση της και επαναστατεί απέναντι σ’ οτιδήποτε την καταπιέζει και την περιορίζει, είτε αυτό λέγεται  κοινωνία ή… το καλοραμμένο φουστάνι μια «ντίβας». Απέναντι σε μια τέτοια γυναίκα, ο άνδρας – σύμβολο επανεξετάζει αναγκαστικά και τις δικές του αξίες, ανοίγοντας τον δρόμο για μία επί της ουσίας ισότητα,  η οποία θα βασίζεται στην αποδοχή της διαφορετικότητας και την ανάγκη των δύο φύλων για αλληλοσεβασμό.

Καθοριστικό ρόλο στον αισθησιασμό και την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της «CHAIR’ S TRAGEDY» που ενορχήστρωσε η Φένια Αποστόλου, έπαιξε η εξαιρετική, πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μάνου Αντωνιάδη. Υπό τους ήχους της «υπερκόσμιας» CASTA DIVA από τη Νόρμα του Vincenzo Bellini, δύο εύφλεκτα σώματα αναμετρήθηκαν πάνω στην εντυπωσιακή σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Τελικός νικητής η Τέχνη!

Δυστυχώς για το Αθηναϊκό κοινό, η παράσταση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ήταν μία και ανεπανάληπτη. Στο πλαίσιο όμως του 13^ου Φεστιβάλ Χορού, του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων, όσοι την έχασαν,  θα έχουν δύο  ευκαιρίες να την παρακολουθήσουν και στο Θέατρο Κήπου στη Θεσσαλονίκη, όπου θα παρουσιαστεί στις 25 & 26 Ιουνίου αντίστοιχα.

Να μια καλή ευκαιρία για ένα ταξίδι στη συμπρωτεύουσα, προς το τέλος του πιο αλλοπρόσαλλου καιρικά μήνα, ο οποίος απ’ ότι δείχνουν οι πολυάριθμες εκδηλώσεις και τα αντίστοιχα Φεστιβάλ, θα μας αποζημιώσει τουλάχιστον καλλιτεχνικά.

_________________________________

Διαβάστε περισσότερα για το 13ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΧΟΡΟΥ

http://www.choreographers.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=118&Itemid=2&lang=el



_______________



ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ
Η ΛΙΛΑ ΠΑΠΑΠΑΣΧΟΥ