Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Ανάσκελη με πυρετό, Νίκη Χαλκιαδάκη

 



Νίκη Χαλκιαδάκη
Ανάσκελη με πυρετό
Εκδόσεις Μανδραγόρας


Του Γιώργου Λίλλη*

Διαβάζοντας την ποιητική συλλογή, Ανάσκελη με πυρετό, της Νίκης Χαλκιαδάκη, εντυπωσιάστηκα για τον προσωπικό τόνο των ποιημάτων. Χρειάζεται τόλμη για να αποκαλύψεις τους φόβους σου, τις αποτυχίες σου, τον θυμό σου. Τα ποιήματά της μοιάζουν με ημερολογιακές σημειώσεις παραδίδοντας την έφηβη ψυχή της, στην ενηλικίωση. Κι εδώ έγκειται η ωριμότητα της ποιήτριας. Αναζητά στο παρελθόν τις αιτίες που την οδήγησαν στο να αρχίσει να γράφει. Επίσης θέτει τους στίχους της σαν όριο ανάμεσα στην αθωότητα και την εμπειρία, καθώς ψάχνει απαντήσεις για το αύριο. Δεν είναι τυχαίο που το πρώτο ποίημα της συλλογής τιτλοφορείται Θυμός. Γιατί η πρώτη αντίδραση σε ότι μας υπερβαίνει, όπως ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, είναι ο θυμός. Η Χαλκιαδάκη, χωρίς περιστροφές, εκφράζει τον θυμό της για την απώλεια, γράφοντας ένα τόσο δυνατό και άμεσο ποίημα που σε καθηλώνει:

Αν ήξερες ότι ήμουν γυάλινη
δεν θα με πετούσες στον τοίχο
θα περίμενες να μεγαλώσω
Και αν ήξερα ότι θα πεθάνεις
θα σου έπλενα τα πόδια κάθε μέρα

Στο αμέσως επόμενο ποίημα, το Λαθρεπιβάτης ποδηλάτου, επιστρέφει στα παιδικά της χρόνια, όχι όμως με νοσταλγία, αλλά για να ανακαλύψει ποια είναι σήμερα. Όσα ζήσαμε παιδιά, μας καθορίζουν. Η Χαλκιαδάκη σκαλίζει παλιές πληγές για να λυτρωθεί από το άγνωστο που την κυριεύει. Αν ο θάνατος δεν μπορεί να εξηγηθεί από ένα παιδί, δεν μπορεί τελικά ούτε από έναν ενήλικο. Πολλές ερωτήσεις μένουν αναπάντητες. Είμαστε τόσο μικροί, η ζωή τόσο σύντομη, που προσπαθούμε απεγνωσμένα να μάθουμε γιατί ζούμε, γιατί πεθαίνουμε, γιατί ήρθαμε εδώ και που θα καταλήξουμε. Η ποίηση όμως, υπερβατική όπως πάντα, αν δεν και δεν προσφέρει ούτε λύσεις, ούτε απαντήσεις, τουλάχιστον κάνει τούτο: μας φανερώνει αισθήματα έτσι ώστε να αποδεχτούμε την θνητότητά μας. Η Χαλκιαδάκη το γνωρίζει γι΄ αυτό καταφεύγει στον ποιητικό λόγο για να εστιάσει βαθιά στην ψυχής της:

-κοίτα μπαμπά! Χωρίς βοηθητικές, χωρίς χέρια
χωρίς εσένα σπάω το φράγμα της ενηλικίωσης
γερνάω,μηδενίζω

ή αλλού

Μα κάθε μέρα σχεδόν περνώ και από κείνον τον παραμυθά
που επιμένει να πιστεύει ότι θα γίνω κύκνος.

Τα παλιά παιχνίδια πακετάρονται. Η Μπάρμπι ενηλικιώνεται. Κι όμως υπάρχει ο έρωτας που ανατρέπει. Υπάρχει το όνειρο. Οι διαφορετικές εκδοχές της ποιητικής πράξης. Η αγάπη δοκιμάζεται. Ο χρόνος μας δοκιμάζει. Πως θα σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων; Μόνο με την αυτογνωσία και λέγοντας πάντα αλήθεια στον εαυτό μας. Αυτό διακρίνω στην ποίηση της Χαλκιαδάκη. Την αλήθεια. Και γι΄ αυτό την θεωρώ πολύ καλή ποιήτρια. Γιατί αποφάσισε να μην κρύβεται πίσω από τις λέξεις:

Μαμά, βάλε με στην κοιλιά σου
-μόνο για απόψε-
και γέννα με αύριο στο δρόμο

Έχω μέσα μου
ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ για όλους.


*Ο Γιώργος Λίλλης γεννήθηκε στη Γερμανία το 1974. Ένα χρόνο αργότερα με την οικογένειά του εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Στην αρχή στην Αθήνα και μετά στο Αγρίνιο, τόπο καταγωγής του, μέχρι την επιστροφή στη Γερμανία το 1996 όπου ζει και εργάζεται από τότε. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γερμανικά κι έχουν παρουσιαστεί σε περιοδικά και ανθολογίες του εξωτερικού. Μεταφράσεις, ποιήματα και δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί και σε διάφορα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά (Ποίηση, Μανδραγόρας, Δέντρο, Ακτή, Γραφή). Επιμελείται ραδιοφωνικές εκπομπές στη Γερμανία στις οποίες παρουσιάζει Έλληνες ποιητές και μουσικούς (μεταξύ άλλων τους Νίκο Καββαδία, Νικόλα Άσιμο και Μίκη Θεοδωράκη). Έχει μεταφράσει στα ελληνικά Βισλάβα Σιμπόρσκα, Έριχ Φριντ, Λι Τάι Πε καθώς και Ινδιάνους ποιητές.
Έργα του: 'Ίχνη στο χιόνι (μυθιστόρημα 2012), Μικρή διαθήκη (ποιήματα 2012)Τα όρια του λαβυρίνθου (ποιήματα, 2008), Στο σκοτάδι μετέωρος (ποιήματα, 2003), Η χώρα των κοιμώμενων υδάτων (ποιήματα, 2001), Το δέρμα της νύχτας (ποιήματα, 1999).  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου