ΑΠΟΛΙΤΙΣ-ΤΙΚ (ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ)

Δεν θέλω πια να μιλάω

για εκλογικές υποψηφιότητες

για λαοπρόβλητους διαγωνισμούς τραγουδιού

για των άλλων τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες.

Δεν είμαι απολιτίκ. Δεν είμαι άθεη.

Παλιά νόμιζα πως ήμουν αναρχική

πρόσφατα διάβασα κάπου

πως ακόμα κι οι πιο ανένταχτες ιδεολογίες

άρχισαν, να διεκδικούν μια θέση

στα ξεχαρβαλωμένα έδρανα του κοινοβουλίου.

Δεν κατηγορώ τους πολιτικούς.

Δεν πιστεύω σε καθαγιασμένους πολίτες.

Δεν μ’ ενοχλεί η διαφθορά

αφού κανένας ως τώρα

δεν μπόρεσε να μου οριοθετήσει

την ιδανική κοινωνία.

Δεν μ’ ενοχλούν οι απόλυτοι άνθρωποι

απολαμβάνουν μια άγνωστη σε μένα, ευδαιμονία.

Δεν σοκάρομαι με τους αγενείς, είναι της μόδας

η αμετροέπεια στην επικοινωνία.

Δεν με θυμώνει ο φθόνος

μάλλον είναι σημάδι

πως κατέκτησες ένα μικρό κομμάτι ευημερίας.

Δεν ποθώ του διπλανού την ιδιοκτησία.

Δεν αγωνιώ για τους δείκτες του χρηματιστηρίου

όλη την περιουσία μου 

ρευστοποίησα στην ποίηση.

Δεν θέλω ν’ αποτελώ την αποχή στις στατιστικές

αλλά πώς ν' αναμετρηθώ

με τους θιασώτες της άλγεβρας και της τριγωνομετρίας;

Κακά τα ψέματα, το πρωτογενές πλεόνασμα

είναι η οικουμενικότερη αλήθεια.

Δεν είμαι εθνικά υπερήφανη, δεν νιώθω ότι ανήκω σε καμία φυλή.

Δεν είμαι πολίτης του κόσμου, δεν είμαι μιγάδα

είμαι εκατό τοις εκατό ελληνίδα.

Εδώ γεννήθηκα

εδώ μεγάλωσα, εδώ αγαπώ

λιγοστά –σε σχέση μ’ αυτά του μυαλού-

μετράω ταξίδια.

Δεν θα ήθελα να ξενιτευτώ, αλλά δεν είμαι σίγουρη

για ποια να κλάψω, χαμένη πατρίδα.

Δεν θέλω να μπω πάλι πίσω απ’ το παραβάν

φυλλομετρώντας προσημειωμένα ψηφοδέλτια

αναποφάσιστη κι αδαής

ενώ στην ύπαιθρο επαναστατούν τ’ αγριολούλουδα.

Δεν θέλω - πάλι - κατόπιν εορτής

να τους περιμένω όλους στη γωνία

νίπτοντας μετά μεγάλης ανέσεως 

τας δικάς μου τας χείρας.

Ο οχλός πάντα “καρφώνει” αυτόν που τολμά

να διαχωρίσει τη θέση του 

είτε πρόκειται για τον Χριστό, είτε για τον Ιούδα.

Δεν θέλω άλλους αγκυλωτούς σταυρούς, με τρομάζουν τα σφυροδρέπανα

οι συνθηματικοί χαιρετισμοί

όλα τα λάβαρα των πολεμοκάπηλων

κι οι σφυρηλατημένες – με αίμα – πανοπλίες τους.

Δεν θέλω να με πείτε καλή. Δεν θέλω να δείτε σε μένα μια φίλη.

Δεν πειράζει που όλα υποτάσσονται στην αλλαγή

ποτέ μου δεν πίστεψα στις ανθρώπινες συμμαχίες.

Ακόμα κι ο έρωτας οφείλεται σ’ ενστικτώδεις

ορμέμφυτες παρερμηνείες

επιφέροντας, ως επί το πλείστον

παροδικές – ή ανεπανόρθωτες – εγκεφαλικές δυσκαμψίες.

Δεν πειράζει που μας αναλογούν μόνο λίγες στιγμές ευτυχίας.

Δεν θα κλάψει κανείς για μερικά βεβιασμένα χαμόγελα

σε ξεθωριασμένες φωτογραφίες.

Ότι με κόπο προσπαθήσαμε, μόνο δικό μας δεν είναι.

Δεν πειράζει που τα παιδιά μας

θέλουν δε θέλουν, πρέπει να τα κάνουμε ενήλικες.

Δεν πειράζει που κι εσύ, ποτέ δεν κατάλαβες

το κρυμμένο μου νόημα.

Δεν πειράζει. Αλήθεια. Δεν με πειράζει.

“Το Κορίτσι της Δύσης”

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:

 https://www.facebook.com/efthimisphotography?fref=ts