Τη Δευτέρα 5 Μαίου 2014
παραβρέθηκα, όπως σας είχα προαναγγείλει
μέσω της στήλης
στην πρεμιέρα της θεατρικής σύνθεσης
"ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ"
η οποία άνοιξε
το "ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ"
που οργανώνει τα τρία τελευταία χρόνια
το BETON7.
Η αλήθεια είναι, ότι απ' την αρχή ήμουν θετικά διακείμενη, απέναντι στο τι θα παρακολουθήσω. Είχα ήδη διαβάσει αρκετά πράγματα σχετικά με την συγκεκριμένη προσπάθεια και λόγω της εμπειρίας μου ως θεατής παραστάσεων, που συμμετείχαν στο θεσμό τα δύο προηγούμενα χρόνια, είχα μια ξεκάθαρη εικόνα για το υψηλό, αισθητικά, επίπεδο των ομάδων που λαμβάνουν μέρος στο Φεστιβάλ.
Η σκηνική σύνθεση που παρακολουθήσαμε τη Δευτέρα, θύμιζε περισσότερο παράσταση και λιγότερο performance. Η ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, έβαζε το θεατή από την πρώτη στιγμή στο υπέροχα απειλητικό σύμπαν, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ενώ οι ερμηνείες των ηθοποιών προσέδωσαν τον απαιτούμενο όγκο και ειδικό βάρος, στον έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερο από πολλές απόψεις, λόγο του συγγραφέα.
Η σκηνοθετική προσέγγιση της Μαρίας Φραγκή - η ίδια έκανε και τη διασκευή του έργου- μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, κυρίως λόγω της επιλογής της να εντάξει και μάλιστα εκτενώς, σ' ένα έργο με έντονα ηθογραφικά στοιχεία, γραμμένο εξ'ολοκλήρου στην καθαρεύουσα, μοντέρνα στοιχεία όπως το Video Art (πολύ καλή η δουλειά του Αναστάση Μελέτη). Σε κάποιες περιπτώσεις, η επιλογή της τη δικαίωσε πλήρως (πανέμορφη η απεικόνιση των τριών διαφορετικών προσώπων των μαγισσών, επάνω στην πλάτη της ηθοποιού), σε άλλες πάλι όχι και τόσο, χωρίς όμως, ευτυχώς, να αλλοιωθεί το γενικότερο, θετικό σκηνικό αποτέλεσμα.
Στα συν της σκηνοθεσίας της κας. Φραγκή, η ιδιαίτερα ευρηματική εκμετάλλευση του χώρου, η απίστευτη δουλειά που έκανε με τους ηθοποιούς για την σωστή εκφορά του λόγου (συγκλονιστικοί όλοι και ως αφηγητές και ως ρόλοι) καθώς κι αυτή η αίσθηση της ελληνικής υπαίθρου που έφτανε στο κοινό, μέσα από σχετικά απλές δράσεις, νατουραλιστικά αποτυπωμένες.
Η σκηνοθέτιδα, με μεγάλη ευελιξία, μας μετέφερε πότε στο εσωτερικό ενός φτωχικού, επαρχιώτικου σπιτιού, πότε στην είσοδο μιας "στοιχειωμένης" σπηλιάς και πότε στο ανοιχτό πέλαγος, γεμίζοντας τα μάτια και το μυαλό μας, μ' εικόνες και τοπία. Πολύ έξυπνη ιδέα επίσης, τόσο σκηνοθετικά όσο και σκηνογραφικά (τα κοστούμια και το σκηνικό υπογράφει η Άννα Μαχαιριανάκη), η τοποθέτηση μιας μακρόστενης γούρνας με πραγματικό νερό, στο κέντρο ακριβώς της σκηνής. Η λιτή αυτή κατασκευή μεταμορφώνονταν κατά περίσταση από βάρκα, σε στέρνα για πλύσιμο των ρούχων, με μια καθαρότητα πραγματικά εντυπωσιακή. Αντίθετα, άστοχη θα έκρινα την τοποθέτηση ενός κρεβατιού, πάνω στο οποίο συχνά εκτυλίσσοταν δράση, ακριβώς πίσω από μία κολόνα, που σίγουρα θα εμπόδιζε κάποιους απ' τους θεατές, να έχουν πλήρη οπτική επαφή, με τα δρώμενα. Κρατώ μόνο μία μικρή επιφύλαξη, για το αν τελικά ήταν κι αυτό μέσα στις προθέσεις της κας. Φραγκή, να κρύψει δηλαδή σκόπιμα τον αρχικό της αφηγητή, προσδίδοντας έτσι την αίσθηση του μυστηρίου, στην ήδη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του έργου.
Στα συν της σκηνοθεσίας της κας. Φραγκή, η ιδιαίτερα ευρηματική εκμετάλλευση του χώρου, η απίστευτη δουλειά που έκανε με τους ηθοποιούς για την σωστή εκφορά του λόγου (συγκλονιστικοί όλοι και ως αφηγητές και ως ρόλοι) καθώς κι αυτή η αίσθηση της ελληνικής υπαίθρου που έφτανε στο κοινό, μέσα από σχετικά απλές δράσεις, νατουραλιστικά αποτυπωμένες.
Η σκηνοθέτιδα, με μεγάλη ευελιξία, μας μετέφερε πότε στο εσωτερικό ενός φτωχικού, επαρχιώτικου σπιτιού, πότε στην είσοδο μιας "στοιχειωμένης" σπηλιάς και πότε στο ανοιχτό πέλαγος, γεμίζοντας τα μάτια και το μυαλό μας, μ' εικόνες και τοπία. Πολύ έξυπνη ιδέα επίσης, τόσο σκηνοθετικά όσο και σκηνογραφικά (τα κοστούμια και το σκηνικό υπογράφει η Άννα Μαχαιριανάκη), η τοποθέτηση μιας μακρόστενης γούρνας με πραγματικό νερό, στο κέντρο ακριβώς της σκηνής. Η λιτή αυτή κατασκευή μεταμορφώνονταν κατά περίσταση από βάρκα, σε στέρνα για πλύσιμο των ρούχων, με μια καθαρότητα πραγματικά εντυπωσιακή. Αντίθετα, άστοχη θα έκρινα την τοποθέτηση ενός κρεβατιού, πάνω στο οποίο συχνά εκτυλίσσοταν δράση, ακριβώς πίσω από μία κολόνα, που σίγουρα θα εμπόδιζε κάποιους απ' τους θεατές, να έχουν πλήρη οπτική επαφή, με τα δρώμενα. Κρατώ μόνο μία μικρή επιφύλαξη, για το αν τελικά ήταν κι αυτό μέσα στις προθέσεις της κας. Φραγκή, να κρύψει δηλαδή σκόπιμα τον αρχικό της αφηγητή, προσδίδοντας έτσι την αίσθηση του μυστηρίου, στην ήδη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του έργου.
Το στοιχείο όμως, που μ' έκανε να παραμείνω προσηλωμένη στη θεατρική αυτή σύνθεση-παράσταση, από την αρχή έως το τέλος περισσότερο ίσως, απ' όλα όσα αναφέρονται παραπάνω, είναι οι εκπληκτικές ερμηνείες των τριών βασικών πρωταγωνιστών: της Αννίτας Αδάμου, της Τερψιχόρης Γκιόκα και του Γιώργου Ρουστέμη (η Νικολέττα Γκριμέκη εμφανίζεται προς το τέλος της παράστασης και είναι αξιοπρεπέστατη σ' αυτό που κλήθηκε να υπηρετήσει). Οι τρεις νέοι καλλιτέχνες, με σοβαρότητα και ήθος, απέδωσαν άριστα τους πολλαπλούς ρόλους, που τους αναλογούσαν, έχοντας και την επιπρόσθετη δυσκολία της εκφοράς ενός λόγου, που ξενίζει, ακόμα και τους πιο μυημένους στα κείμενα του Παπαδιαμάντη. Προς μεγάλη μου ευχαρίστηση, δεν έχασα ούτε συλλαβή απ' το κείμενο, δεν άκουσα κανένα σαρδάμ, δεν ένιωσα σε κανένα σημείο ότι οι ηθοποιοί "ψεύτιζαν" το λόγο ή το ρόλο τους και τουλάχιστον εμένα μ' έπεισαν απόλυτα για την ιστορία τους. Πολλά συγχαρητήρια και στους τρεις και μακάρι η πορεία τους, να είναι εξίσου εντυπωσιακή, γιατί πραγματικά το αξίζουν.
"Πριν από τη Φόνισσα"...πολλά των γυναικών ( κι άλλα τόσα των ανδρών) τα πάθη, πολλές οι προκαταλήψεις, πολλά τα μυστικά, πολλά τα αγεφύρωτα κοινωνικά χάσματα, πολλά και τα εγκλήματα - εκ προθέσεως ή μη - και ακόμα περισσότερη η άγνοια σε σχέση με την πραγματική φύση της γυναίκας. Ο Παπαδιαμάντης τα αποτύπωσε με τρόπο μοναδικό κι εξόχως δραματικό και τα άφησε παρακαταθήκη, προς γνώση και συμμόρφωση των επερχόμενων γενεών. Η Μαρία Φραγκή, μαζί με τους αξιόλογους συνεργάτες της, κατάφεραν (παρ' όλες τις επιμέρους ενστάσεις μου), να μεταφέρουν αυτό το ζοφερό χθες των γυναικών, που σκιαγραφεί ο Παπαδιαμάντης τόσο γλαφυρά, στο - για πολλούς -εξίσου ζοφερό και δυσοίωνο σήμερα, με τον δικό τους μοναδικό κι ανεπανάληπτο τρόπο.
Τους ευχαριστούμε πολύ!
__________________________________________________
BETON 7, ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ
Aπό τις 5/5/2014, κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ-ΤΡΙΤΗ, 21.00
«ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΟΝΙΣΣΑ», Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Διασκευή- Σκηνοθεσία: Μαρία Φραγκή
Διασκευή- Σκηνοθεσία: Μαρία Φραγκή
Σκηνογραφική-Ενδυματολογική επιμέλεια:Άννα Μαχαιριανάκη
Μουσική- Σχεδιασμός Ήχου : Άννα Μουζάκη
Φωτισμοί:Στέφανος Κοπανάκης
Βίντεο- Φωτογραφίες : Αλεξάνδρα Ξύδα
Βίντεο- Φωτογραφίες : Αλεξάνδρα Ξύδα
Πρωτότυπα έργα ζωγραφικής: Ελευθερία Εμμανουήλ
Video Art Designer: Αναστάσης Μελέτης
Παίζουν:
Αννίτα Αδάμου, Τερψιχόρη Γκιόκα , Νικολέττα Γκριμέκη, Γιώργος Ρουστέμης
Ο Α. Παπαδιαμάντης διαθέτει την εμπειρία και την ευαισθησία που δημιουργεί την βαθιά ανάγκη να γράψει για τις γυναίκες που γνώρισε .Θέλει να μιλήσει μέσα από αυτές , να εκφράσει ακόμα και θέσεις που η ανδρική φύση και θέση δεν θα το επέτρεπε. Τα έργα που επιλέξαμε είναι από τα πιο χαρακτηριστικά αυτής της κατηγορίας και μας οδηγούν στο κεντρικό θέμα της κοινωνικής ζωής μιας γυναίκας-τη μητρότητα- θέμα με το οποίο θα φθάσει στο ζενίθ της δημιουργίας του ο συγγραφέας, μέσα από τη «Φόνισσα».
"Είδα το εύμορφον σώμα να παραδέρνη κάτω, πλησιέστερον εις τον βυθόν του πόντου ή εις τον αφρόν του κύματος, εγγύτερον του θανάτου ή της ζωής· εβυθίσθην, ήρπασα την κόρην εις τας αγκάλας μου, και ανήλθον."
Kέντρο Τέχνης και Πολιτισμού ΒΕΤΟΝ7: Πύδνας 7, (στάση Μετρό "Κεραμεικός") Βοτανικός
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210-7512625
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210-7512625
ΤΗΝ ΣΤΗΛΗ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ
Η ΛΙΛΑ ΠΑΠΑΠΑΣΧΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου