«Η
τέλεια μητέρα είναι τόσο σπάνια όσο ο Μότσαρτ»
Ελιζαμπέτ Μπαντεντέρ
Ο άνδρας γεννά, η γυναίκα τίκτει.
Τα
παιδιά ορφανεύουν, μόνο από μητέρα.
Μάνα είναι μόνο μία.
Πληθώρα παρόμοιων
δηλώσεων διανθίζει
τους καθημερινούς
μας διαλόγους.
Όλο και κάποιος
γνωστός μου, θα θέσει
το φλέγον ζήτημα
της μητρότητας, επί τάπητος.
Είναι πολύ
δύσκολο να περιγραφεί αδρομερώς
ένας ρόλος
τόσο περίπλοκος, απ’
τη φύση του.
Μάνα δεν σε κάνει
μόνο το ίδιο αίμα
ούτε ο θηλασμός.
Δεν είναι τα
ξενύχτια πάνω
απ’ το εύθραυστο
προσκεφάλι ενός βρέφους.
Δεν είναι η
τιμωρία
κι ο κατ’ οίκον περιορισμός.
Οι συμβουλές και
τα κανακέματα, δεν είναι.
Μάνα ήταν κι η Φραγκογιαννού
μάνα κι η Κλυταιμνήστρα.
Πόσο τραγική η
Εκάβη!
Μάνα ήταν κι η
Μήδεια.
Στο τέλος θυσίασε για τον έρωτα, τους καρπούς του
ανήμπορη να
τιθασεύσει
τη μαινόμενη,
γυναικεία της φύση.
Μάνες είναι κι
αυτές
που περιφέρουν τα
μωρά τους ρακένδυτα
προς χάριν επαιτείας.
Μάνες είναι κι
αυτές π’ εξωθούν
την ανήλικη, σάρκα
απ’ τη σάρκα τους
στα σκοτεινά
μονοπάτια της πορνείας.
Κάποιες συχνάζουν
σε κακόφημους
δρόμους της Μανίλας
άλλες στους
διαδρόμους μιας πολυεθνικής
διαφημιστικής
εταιρείας.
Μάνες είναι κι
εκείνες
που βαφτίζουν τα δικά
τους «παιδιά θαύματα»
είναι δεν είναι,
δεν έχει καμιά σημασία.
Παντελώς ανέτοιμα, για δημόσια έκθεση
τα πετούν
στην αρένα της τηλεοπτικής
ματαιοδοξίας
χωρίς το δίχτυ
ασφαλείας
μιας ανέμελης
παιδικής ηλικίας.
Μάνες είναι κι
όσες δίνουν τα μωρά τους για υιοθεσία
ανήμπορες ν’
ανταπεξέλθουν
της αυταπάρνησης.
Δύο φορές μάνες είναι
εκείνες
που υιοθετούν τα
παιδιά μιας άγνωστης
γνωρίζοντας εκ
των προτέρων τους μηχανισμούς
μιας κοινωνίας
ανώριμης, να δεχτεί
πως ενίοτε η αγάπη
δεν κατακτάται εκ γενετής
στην πορεία
αν παίξεις σωστά τα χαρτιά σου
κερδίζεται.
Έρχεται πάντα
εκείνη η στιγμή
στη ζωή κάθε
γυναίκας, ν’ αναρωτηθεί:
«εγώ πότε θα γίνω
μάνα;».
Όλα κι όλοι
τριγύρω την εξωθούν
να φέρει στον
κόσμο ένα παιδί
όμως κανείς δεν γνωρίζει
πως φτιάχνεις έναν ολοκαίνουργιο άνθρωπο
κι όχι τη δική σου
φωτοτυπία.
Κάθε μάνα,
κυοφορεί στην κοιλιά της
έναν μελλοντικό
ποιητή, έναν πολιτικό
έναν επιχειρηματία, μια
σοπράνο
έναν αθλητή, μια
ηθοποιό
έναν γιατρό
έναν κατά συρροή
δολοφόνο.
Κάθε χρόνο τέτοια
εποχή είθισται
να τιμά ο καθείς
τη δική του μητέρα
μ’ άνθη και δώρα
και λόγια, λόγια,
λόγια…περιττά ή απλώς γλυκανάλατα.
Τι να σου κάνει
μια παγκόσμια γιορτή
μπροστά στην
αλήθεια μιας ολόκληρης ζωής;
Θυμάμαι, κάποιο
Φθινόπωρο
μου διηγήθηκε η
μητέρα μου, μια ιστορία
για μια χελιδόνα
που μάθαινε στο
μικρό της
πως να γίνει πουλί, σαν εκείνη.
Κρυμμένη πίσω απ’
την κουρτίνα
παρακολουθούσε, συνεπαρμένη
τη μύηση του, στην επιβίωση.
Μ’ αυτή την
εικόνα για χάρτη
εν μέσω μιας 'Ανοιξης σκληρής
θα ξεκινήσω το ταξίδι στο άγνωστο.
Είναι αλήθεια
πως με τα δικά μου φτερά
-από φόβο μη σπάσουν-
άργησα, να πετάξω.
Δεν μπορεί κανείς, να κρυφτεί
απ' ότι είναι γραμμένο στη μοίρα του.
Στο τέλος έτσι κι αλλιώς
ο καθένας για τις επιλογές του
θα κληθεί, να λογοδοτήσει.
"Το Κορίτσι της Δύσης"
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
https://www.facebook.com/efthimisphotography?fref=ts
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου