ΜΑΗΣ-ΣΙΚΑΓΟ-1886...(ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ)

«Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται η μέρα των εργατών. Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου. Τον Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Εορτάζεται επίσης και σαν ημέρα των λουλουδιών και της Άνοιξης. Η μέρα έχει θεσπιστεί ως αργία και όλες οι υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις παραμένουν κλειστές.

Σημειώνεται ότι στην Καισαριανή την 1η Μαΐου 1944, η εργατική Πρωτομαγιά συνέπεσε με την άνανδρη εκτέλεση 200 Ελλήνων ανδρών από τις γερμανικές δυνάμεις Κατοχής. Έτσι, η Καισαριανή δεν εορτάζει μόνο την Εργατική Πρωτομαγιά όπως όλος ο υπόλοιπος ελεύθερος και δημοκρατικός κόσμος. Η ίδια ημέρα είναι ημέρα ιστορικής τιμής και μνήμης.»

Οι άνθρωποι είναι σαν τα χρυσόψαρα.

Έχουν μνήμη βραχύβια.

Τα μάτια συλλέγουν ίδιες εικόνες

αλλιώς, τις προβάλει ο νους του καθένα.

Τα προνόμια, που θεωρούμε αυτονόητα

για κάποιους  στο πρόσφατο παρελθόν

αποδείχτηκαν απολύτως επίκτητα.

Ο αγώνας για την κατάκτηση μιας οικουμενικής δικαιοσύνης

αναπαύεται, σ’ ομαδικά νεκροκρέβατα.

Η εργασία, θεσμικά τουλάχιστον, είναι δικαίωμα.

Κατοχυρωμένο συνταγματικά απ’ το κράτος.

Στην πράξη, το πιο πρόσφορο έδαφος

για να ολισθήσεις στην παγίδα

κατάχρησης της εξουσίας.

Απελπιστικά συχνά  

κλίνει προς την υποχρέωση, μια αναπόφευκτη αγγαρεία.

Άδικα ματαιοπονείτε, ουδείς αναντικατάστατος.

Έχει φροντίσει πριν από μας, για εμάς, η τεχνολογία.

Αυτοματοποιούνται κλιμακωτά

απλές και πολύπλοκες,  ανθρωποκεντρικές εργασίες.

Η δουλειά, μ’ έναν τόσο δα παρατονισμό

μετατρέπεται σε δουλεία.

Ατελείωτες ώρες δουλείας (είδατε πόσο εύκολο είναι!)

μα στο τέλος της μέρας

μένει στο στόμα,  μόνο η πικρή γεύση της αεργίας.

Δεν παράγεις είδη πρώτης ανάγκης

γιατί είσαι ταγμένος, να υπηρετείς

την ευρύτερη έννοια της δημιουργίας

τότε μάλλον, κινδυνεύεις να γίνεις παρίας.

Παράγεις, μα δεν δημιουργείς;

Τότε δεν είσαι τίποτα παραπάνω από γρανάζι

ενός καλοκουρδισμένου συστήματος εκμετάλλευσης

συνεπώς, δεν χωράς στους καταλόγους

της avant - garde κολεκτίβας.

Συσσωρεύουμε ακατάπαυστα προϊόντα

σπάνια πια από άγνοια

όχι όμως κι απόλυτα ενσυνείδητα

κατασκευασμένα από χώρες προέλευσης

με εξειδίκευση στην παιδική εργασία.

Φθηνότερα εργατικά χέρια

φθηνότερα αντικείμενα

φθήνια στην φθήνια.

Φθίνει η αθωότητα της παιδικής ηλικίας

αντιστρόφως ανάλογα

προς την καταναλωτική μας μανία.

Όλα έχουν μία τιμή.

Τα σωματεία διαρκώς αυξάνουν την αξία

της ουμανιστικής προσφοράς τους

συνεπαρμένα απ’ την μέθη

που ασκεί η επιβολή

του ενός εκβιαστή προς τον άλλο.

Κάπου στη μέση είναι ο νόμος

-  το δίκιο του εργάτη -

ή μήπως δεν θυμάμαι καλά τα συνθήματα;

Διανύουμε, αισίως, τον 21ο αιώνα

καταμετρώντας ανελλιπώς

ολοένα αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας.

Καθημερινά ξενιτεύονται εις την αλλοδαπή

(διαχρονικότατος πάντα ο Καζαντζίδης)

όσοι δεν άντεξαν, να στερηθούν την ελπίδα.

Μένουμε πίσω εμείς

π’ επιλέγουμε – που οι συνθήκες επιλέγουν για μας –

να μην παραδώσουμε, αμαχητί, σημαίες & αισθήματα.

Όχι τόσο από γενναιότητα, πιο πολύ από πείσμα

απέναντι στη μνησίκακη ιστορία.

Κάποτε στο Σικάγο, ανήμερα πρωτομαγιά

ξεκίνησαν να φωνάζουν προς πάσα κατεύθυνση

τ’ αμερικανικά γκανιάν,  του εκκολαπτόμενου καπιταλισμού

«δεν πάει άλλο».

1 Μαΐου 1886 – 1 Μαΐου 2014: ενταύθα αναπνέει μια επανάσταση.

Κι η αξιοπρέπεια μας, εάλλω.

"Το Κορίτσι της Δύσης"

Φωτογραφία: https://www.facebook.com/efthimisphotography?fref=ts