Το φθινόπωρο τεστάρεται στην «πίστα» μου από τη μύτη.
Δεν είναι η οσμή, αλλά η θερμοκρασία που το ορίζει. Σε
αντίθεση με την άνοιξη δηλαδή, οπότε δουλεύει η οσμή και
ευφραίνεται παράλληλα.
Μύτη, αυτιά, χέρια και πόδια αρχίζουν να αισθάνονται, να
κοκκινίζουν, να μου μιλούν και να απαιτούν, κάλτσες,
καλοριφέρ, μακριά μανίκια, τεχνητή ζέστη.
Περίεργη εποχή το φθινόπωρο. . . ψευδαίσθηση
τήρησης υποσχέσεων, απάτη απαρχής, μασκάρεμα
χειμώνα, ημίμετρο, λίγο από αυτό και λίγο από το άλλο,
συνονθύλευμα ρούχων, αταίριαστες διαθέσεις εξοχικές σε
χώρους στρωμένους με μοκέτες. . . Εσύ να έχεις μείνει
ακόμα στο σημάδι του μαγιό στο σώμα σου και ο καιρός να
μη σε υπολογίζει και να τρέχει να προλάβει για
χριστουγεννιάτικα στολίδια και δέντρο. Άλλωστε, πότε σε
υπολογίζει ο καιρός;
Κι εμένα που μου αρέσει να κυκλοφορώ χειμώνα
καλοκαίρι ξυπόλητη, με πιάνει από τους πρώτους και από
τα άκρα, μουδιάζει όλο μου το σώμα και με προειδοποιεί
αυτή η δροσούλα του πατώματος. Ο αέρας - συνοδός των
βραδινών μου ονείρων χτυπά τις τέντες στην πόρτα μου να
του ανοίξω, να δω, να μυρίσω, να ψηλαφήσω, να
συμφιλιωθώ με την αντίπαλη βροχή, τον αντίθετο άνεμο, την
κρύα αίσθηση, την κλεισούρα των κινήσεων και χειρονομιών.
Κάθε φθινόπωρο ξεγελώ τον εαυτό μου ότι είναι
Δεκέμβρης. Βιάζομαι να στρώσω τα χαλιά, να κατεβάσω τα
χειμωνιάτικα, να ντυθώ τη διάθεση απασχολημένης πριν από
τις γιορτές. . .
Κάθε φθινόπωρο, η μελαγχολική μου διάθεση βρίσκει
άλλοθι και αποκούμπι για να εκλυθεί. ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου